Maroko

To jednak nie wszystko. Królestwo Marokańskie to prawdziwa kolebka kultur, zabytki pochodzące z czasów Berberów przeplatają się z późniejszymi wpływami arabskimi. M.in. z powodu ciągnącego się przez wiele lat konfliktu z Saharą Zachodnią, Maroko nie stało się państwem członkowskim Unii Europejskiej, pomimo wielu podejmowanych prób. Co nie zmienia faktu, że maghrebskie państwo, przez dziesięciolecia będące pod protektoratem Francji, dziś posiada już ugruntowaną pozycję w świecie państw arabskich.

Zresztą, większość ludności stanowią Arabowie, około 30 proc. mieszkańców to Berberowie. Islam jest niemal powszechny – w sumie około 95 proc. populacji to muzułmanie. Niewielki procent chrześcijan to przybysze z Europy, którzy postanowili się tu osiedlić, głównie „sąsiedzi zza morza” – Hiszpanie i Francuzi. Zabawnie wygląda kwestia językowa. Urzędowym językiem jest arabski, mniej więcej połowa ludności porozumiewa się w różnych dialektach berberyjskich, zaś językiem używanym przez rząd i w dyplomacje jest francuski.

Kraj chętnie odwiedzają zarówno miłośnicy leniwego wypoczynku nad ciepłym morzem, jak i spragnieni kulturowych i architektonicznych odkryć podróżnicy. Agadir jest jedną z takich marokańskich, turystycznych mekk – to uzdrowisko o międzynarodowej renomie i bardzo popularny ośrodek sportów wodnych. Nowoczesność tłamsi tradycję, jednak między luksusowymi hotelami, restauracjami i pubami toczy się codzienne życie mieszkańców. Zderzenie cywilizacji nie razi tak bardzo, gdy pomyślimy o tym, że dzięki wpływom z turystyki państwo ma szansę na dalszy rozwój.

Podróżnicy chcący odkrywać Maroko na własną rękę, nie mogą przegapić trzech dawnych stolic królewskich – Fezu, Marrakeszu i Meknesu. Odnajdą tu architektoniczne ślady dawnej świetności, również budowle z czasów rzymskich oraz islamskie minarety. Obowiązkowym punktem wycieczki są suki – arabskie bazary, pełne najróżniejszych towarów, gwarne, ciasne i pachnące. To między innymi dzięki nim panuje pogląd, że Maroko zwiedza się głównie nosem.

Podobnie jak medyny – stare dzielnice arabskich miast, w których znajdują się główny meczet, bazary i gdzie wartko toczy się życie towarzyskie. Maroko jest też absolutnym rekordzistą – na liście światowego dziedzictwa UNESCO w Afryce. Marokańskie obiekty zajmują aż 8 pozycji, przy czym połowa z nich to właśnie medyny: w Marrakeszu, Tetuanie, As-Sawirze oraz w Fezie. W ich obrębie łatwo o egzotyczne wrażenia kulinarne: barani móżdżek, bakłażany, ślimaki, bardziej popularny tadżin (duszone mięso z warzywami) lub harira (pikantna zupa z soczewicy), a wszystko popijane wszechobecną miętową herbatą (ataj) – to tylko nieliczne ze „smaczków” tamtejszej kuchni.

Ciepły klimat, piękne plaże, gorące morza, zabytkowa architektura, arabski gwar, pomarańcze i daktyle wiszące na drzewach – trzeba przyznać, że to brzmi jak wakacje z bajki. Maroko, choć leży tak blisko Europy, stanowi już zupełnie inną rzeczywistość.