Indonezja – magia, tropiki i raj odzyskany

Bali

Wszechobecny zapach kadzideł wprowadził nas do innego świata. Oczami wyobraźni widziałam hotel, orientalne baldachimy falujące w rytm kojącej muzyki, kwiaty pływające na aromatyzowanej wodzie. I co widzę? Więzienie w Guantanamo! Jak ja tu położę moje luksusowe ciuchy i podśmierdujące ciało. Budynek grozi zawaleniem, łóżka przykryte folią, wszystko się klei. Zardzewiały wiatrak łeb utnie we śnie, jak nic. Łazienka przypomina stajnię Augiasza. Gekony odśpiewują „do nieba czwórkami szli”. Zwilżyłyśmy usta eliksirem szczęścia, czyli żołądkową gorzką i już po 3 godzinach poszukiwań znalazłyśmy upragnioną kąpiel, klimatyzację i pościel. Ogród przyprawiał o zawrót głowy - kadzidełka, naczynia z wodą, symbolicznie poukładane kwiaty, romantyczne iluminacje, drewniane mostki i z cicha dobiegający szum nocnego życia Kuty. Poranek przywitał nas słońcem, z którego wypływało nie morze, nie jezioro, nie rzeka, ani żadna inna ciecz w bardziej lub mniej zamkniętej przestrzeni, lecz OCEAN pisany caps lockiem z szacunku.

W słońcu, w falach, na plaży, ociekająca olejkiem, prawie nago, chcę się zakochać! A to co? Udar? Pod parasolem? Figlarne te tropiki.

Kuta - plaża o zachodzie słońca. Fot. Magdalena Dąbrowska

Bali - Legian - masażystka odpoczywająca po ciężkim dniu pracy. Fot. Magdalena Dąbrowska

Salsa

Wieczorem w klubie Obsession (niestety już zlikwidowanym) zaczął się pierwszy etap rewolucji - salsa. Muzyka na żywo, piwo na zimno, taniec na granicy szaleństwa, zabawa na bogato. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że będę tam wracać tak często, że barmani będą mi nalewali bez pytania ulubiony drink, że Julio będzie wyśpiewywał moje imię ze sceny, że Jamal będzie mnie uczył salsy, że Indonezja stanie się moim drugim domem, że salsa stanie się moją pasją, że nurkowanie stanie się początkiem i końcem, alfą i omegą, sensem istnienia i drogą do gwiazd, choć czasem przez ciernie.

Zwiedzanie

Bali - świątynia Daren Braton. Fot. Magdalena Dąbrowska

Bali, Świątynia Pura Tira Enpul. Fot. Magdalena Dąbrowska

Ale do rzeczy. Postanowiłyśmy pozwiedzać Bali. Indonezja nie zna czasu. Tu nawet dni się zlewają, a co dopiero godziny. Na samochód z kierowcą i przewodnikiem czekałyśmy ponad godzinę, w słońcu, bez picia. Kiedy przyjechał, zapytałyśmy nieopacznie, jaki jest plan. Tak dużych oczu jeszcze nie widziałam. No i się okazało, że pierwszy dzień w pracy, że nic nie wie, że zadowolony, bo mu się podoba, że tak sobie pojeździmy. No i jeździliśmy od świątyni do świątyni, a każda z nich powalała mnie na kolana. Szkoda, że przewodnik nic o nich nie wiedział.

Bali, świątynia Pura Tira Enpul. Fot. Magdalena Dąbrowska

W teatrze bez ścian odbywał się Barong Dance. Historia tyleż kolorowa i dynamiczna, co niezrozumiała. Dwa tuziny mężczyzn z nożami, w transie, próbowały popełnić zbiorowe samobójstwo, po czym na to wszystko wszedł ogromny smok i przestali. Głównymi bohaterami były dwa stwory z ogromnymi łbami i cycami do pasa, zrobionymi z wypchanych skarpet. Najważniejsze, że dobro zwyciężyło.

Bali - Barong Dance. Fot. Magdalena Dąbrowska

Miasto artystów Ubud, z Małpim Gajem na czele było piękne, tropikalnie zielone, kolorowe od rękodzieła i pachnące kadzidłami, a wieczorem oczywiście salsa. Kolejna noc na parkiecie i oto przed nami wizja samolotu o poranku. Protestuję! Mamy super hotel, salsę vis-a-vis, ocean na końcu uliczki, masaże, pyszną kuchnię, słońce w październiku. Żadna z nas nie nurkuje. Czy mamy skrzela? Ja na pewno nie wejdę pod wodę! Nurkowanie jest dla idiotów!

Bali - Ubud - Małpi Gaj. Fot. Magdalena Dąbrowska

Komodo

 

widok na wysepki Parku Narodowego Komodo

fot. Magdalena Dąbrowska

Lotnisko w Labuanbajo na wyspie Flores lekko nas zaskoczyło. Jedzie sobie wózek z bagażami, na czterech flakach. Na drodze leży cegła. Pierwsze podejście nieudane. Rozbieg, hej hop, znów nic. Przy trzecim podejściu dwie walizki spadły, ale jakoś poszło. O ile prościej byłoby zabrać cegłę.

Wyspa Komodo widziana ze szczytu wyspy Gililawa Darat. Fot. Magdalena Dąbrowska

Wypłynęliśmy cudowną łodzią w głąb Parku Narodowego Komodo. Oniemiałam z zachwytu. Kucharz podał przepyszności. Rozłożyłyśmy się na materacach na decku. Mijały nas kolejne rafy, kolory wody prześcigały się, chcąc nas zaskoczyć kolejnym odcieniem. Fale obijały się delikatnie o burty, rybki pluskały radośnie i jedyne co było słychać, to nasz pijany śmiech, gdy tryumfy święcił dowcip o czarnym diable. To była noc pełna opowieści.

Widok na wyspę Gililawa Laut. Fot. Magdalena Dąbrowska

Obudził mnie świt na Komodo na dachu drewnianej łodzi. Tyko ocean, rafa, ta cudowna łódź i my. Nie było szumu miasta za oknem, bo nie było ani miasta, ani okien. Nie było rozbisurmanionych gołębi. Były orły, ale niezbyt uciążliwe decybelicznie. Słońce dźwięku też nie wydało i tylko lekkie zagniecenia flauty coś tam popluskały, lecz niezbyt nachalnie. W tyle głowy miałam potrzebę sprawdzenia obu telefonów i Blackberry. Jak to nie ma sieci? Wybuchnie III Wojna Światowa, a my nieświadome, zginiemy od promieniowania! I stał się cud. Byłam wolna, bez skażenia technologicznego. Nikt mnie nie wyprowadzi z równowagi. Już nic mnie ode mnie nie oderwie.
Nie było godzin ani dni. Nie było krajów ani ras. Frykasy na talerzach, niezliczone gwiazdy na niebie i ja w tym wszystkim, na łodzi, wśród bezludnych wysp. Spędziłyśmy na łodzi zaledwie 3 dni, a minęła wieczność.

Woda była tak przejrzysta, że nie sposób było się jej oprzeć. Snorkowanie było cudowne, ale tylko rozdrażniło zmysły. Słuchałam podwodnych opowieści i czułam się, jakbym była na planie Gwiezdnych Wojen. „Ja też chcę! Weź mnie pod wodę, błagam. Ja muszę to zobaczyć, tego doświadczyć, ja nie muszę mieć skrzeli, żeby pływać, ja chcę zanurkować, ja nie uważam, że nurkowie to debile!” Odszczekałam wszystko.

Moje pierwsze nurkowanie. Fot. Magdalena Dąbrowska

Zeszłyśmy pod wodę i zapłakałam z radości. To była najcudowniejsza chwila w moim życiu. Żaden sex, żadne uniesienia – tylko nurkowanie! Poznałam sens istnienia. To było jak sen i pamiętam każdą jego minutę, a było ich aż 15. Z wrażenia wywaliłam całą butlę w kwadrans. Zobaczyłam wszystkie kolory tęczy, poukładane w cudowne kształty, na bieluteńkim piasku. Początkowo zaskoczyło mnie nieziemskie uczucie lewitacji. Miałam otwarte oczy pod wodą, oddychałam normalnie i nie wlewało mi się nic ani do paszczy ani do nosa. Coś nacisnęłam i poszłam lekko do góry. Nacisnęłam coś innego i zaczęłam opadać. Okazało się, że wszystko mogę zobaczyć z bliska. Rybki się nie bały, wręcz zaglądały mi do maski. Korale zaskakiwały formą, barwą, a niektóre nawet ruchliwością. Nie mogłam się nadziwić, że mogę wszystko. Jakież to było proste. Góra i dół, bokiem, na plecach i na brzuchu, podwodne piruety, śruby, spirale i tropienie węża. Po wyjściu, długo nie byłam w stanie nic powiedzieć. Miałam rozanieloną minę, łzy w oczach i zwiotczałe kończyny, a to wszystko ze szczęścia. Zakochałam się niewinnie, bezgranicznie i bezwarunkowo. Jak się później okazało, to był jedynie łepek od szpilki wbitej w czubek góry lodowej. Wszystko miało się dopiero zacząć.

Flores

Flores - pola ryżowe. Fot. Magdalena Dąbrowska

Po malowniczej wyspie Bali, naszpikowanej ozłoconymi świątyniami, Flores zaskakiwała prostotą i wszechobecną biedą, ale również zupełnie odmiennym od balijskiego krajobrazem.
Nie widziałam mężczyzn. Pewnie byli w delegacji. Nawet się dziwiłam, bo Flores nie jest wyspą muzułmańską, lecz katolicką, ale jak widać u katolików kultu kobiety też nie ma. Czy innym jednak kult białej kobiety. Pojawienie się lokalnego mężczyzny w towarzystwie białej kobiety rozsławia go co najmniej na kilku okolicznych wyspach.

Gorące źródła

Było tak ciemno, że z trudem mogliśmy się poruszać. Księżyc odbijał się w tafli bąblujących źródeł. Woda była cudownie gorąca, w sam raz na relaks po podróży. Nieopodal potok z chłodniejszą wodą muskał lekkim nurtem. Kolejny hotel, znów niestety przypominał Guantanamo. Ideał nie tknął go. Za oknem był warsztat, w którym od piątej rano naprawiano ryczące motory. Młot pneumatyczny przy skroni nie wzbudziłby we mnie większej agresji.

Arak

 

Flores - produkcja araku

fot. Magdalena Dąbrowska

Wraz z pokonywaną wysokością zmieniał się krajobraz. Roślinność ściekała na krętą drogę, atakując napotykane przeszkody w postaci pieszych lub natrętnych aut. Korony drzew zanurzone były we mgle. Miejscami wystrzępiony asfalt spokojnie zwisał nad przepaścią. Kierowca, czerpiący nadprzyrodzoną moc z koszulki, której nie zmieniał od kilku dni, sokolim wzrokiem wypatrywał urwiska. Cudem dotarliśmy na „melinę do Morydziatego”. Jeżeli ktoś się zastanawia, czy picie araku jest dobrym pomysłem, powiem tak: arak produkuje się z palm, w 1,5 godziny, z procesem fermentacji włącznie. Że oni jeszcze cokolwiek widzą, to cud. Linia produkcyjna przypomina wykopaliska z ery kamienia łupanego. Chcąc uratować popołudnie, pomyślałam: mleko kokosowe - Bounty w płynie. Jakież było moje zdziwienie, kiedy wyszło na jaw, że to ciepła woda z cukrem, o lekko mydlanym posmaku. Znów wyobraźnia wyprzedziła rzeczywistość.

Bajawa

Flores - mieszkanka tradycyjnej wioski Bajawa. Fot. Magdalena Dąbrowska

Jest folklor, cepelia, opowieści o lokalnych zwyczajach, o duchach, są również domki o powierzchni 3x3, kryte strzechą, bez szyb w oknach, jak za Mieszka I, są dzieci bawiące się oponami, wyliniałe psy dogorywające pod progiem i satelita musi być oczywiście też. Ciekawe, bo ci ludzie naprawdę tam żyją. Robią sobie nawet naczynia ze skorup kokosa, które nabyłam za kwotę 6 zł, ale jak widać, nie mogą się obejść bez EuroSportu.

Flores - tradycyjna wioska Bajawa. Fot. Magdalena Dąbrowska

Zielono mi

Plaża usłana kamieniami w kolorze dolarów oczekiwana była przez nas tym bardziej, że była to jedna z nielicznych okazji na zażycie kąpieli na Flores. Kierowca ratował mnie masażem kostki, (którą skręciłam biegając po wiosce) używając do tego maści o zapachu grozy i horroru. Masażysta był bardzo zadowolony, ja natomiast zrozpaczona, ponieważ kolejnego dnia miałyśmy się wspinać na wulkan Kelimutu. Wieczorem wylądowałyśmy w klasztorze, gdzie jedna z sióstr zrobiła mi kolejny masaż. I stał się cud. Obudziłam się bez bólu i opuchlizny. Dzięki Ci Boże!

Morał

Odkąd zanurkowałam na Komodo, każda inna wakacyjna atrakcja, choć momentami ciekawa, co do zasady jednak, wydaje się być farsą. Wyjeżdżam w inne miejsca, ale robię to bardziej z rozsądku, niż z potrzeby serca. Za każdym razem sprawdzam, jak daleko jest do Indonezji i czy można by się było wyrwać, choć na chwilę, by znów poczuć podwodne bogactwo Komodo. Nie ma dnia, w którym nie tęskniłabym do toni dwóch łączących się tam oceanów – Spokojnego i Indyjskiego. Jedno miejsce, dwa światy.