Podążając za głosem muezina

Bogor. Fot. Danumurthi Mahendra

Autobusem klasy „economy” wyruszyłam z Bandung, kierując się w stronę miejscowości Bogor. Co to była za podróż... Bynajmniej nie zamierzam rozprawiać o dziurach w podłodze mojego autobusu i o tym, że pan siedzący obok mnie dmuchał mi w twarz dymem papierosowym. Chciałabym natomiast opowiedzieć jak przyjemne może być spędzenie ponad trzech godzin w autobusie, który pokonał w tym czasie zaledwie 97 km.

Podróż była pełna atrakcji. Dziury w dachu, a co za tym idzie kapiący na twarz deszcz to tylko niektóre z nich. Podróżowanie autobusami klasy „economy” wymaga od pasażerów niezwykłej wytrzymałości, przede wszystkim na hałas. Do rozpędzonego autobusu, na każdym przystanku (jest ich wiele), wskakują żebracy oraz sprzedawcy oferujący niezwykle szeroki asortyment: garnki, paski do spodni, przybory do pisania, urządzenia do nawlekania nici, jedzenie. Nieomal całą trasę umilają swoim śpiewem i grą na gitarze okoliczni mieszkańcy, którzy próbują w ten sposób zarobić na życie.

Szukając noclegu w Bogor, trafiłam do miejsca, które zdecydowanie miało wpływ na mój odbiór miasta. Zatrzymałam się w guest house’ie „Pensione Firman”. To rodzinny interes, którym zarządza mówiący świetnie po angielsku Szarif. Lokalizacja tego miejsca sprawiła, że mój pobyt w Bogor znacznie się przedłużył. Szarif to Indonezyjczyk, w którego żyłach płynie jemeńska krew. Korzystając z okazji, postanowiłam poćwiczyć mój arabski, trochę zaniedbany ostatnio. Każdego wieczoru przy darmowej, serwowanej przez pensjonat kawie lub herbacie obserwowałam zachód słońca i kolor nieba, który mienił się barwami, jakich dotychczas nie widziałam. Pensjonat położony jest w odległości 10 metrów od meczetu. To, co czułam jest niewyobrażalne. Splatające się w nawoływaniach do modlitwy głosy muezinów przyprawiały mnie o ekscytację, radość i zaciekawienie. Wieczorami tysiące domów położonych u stóp Gunung Salak (czynnego wulkanu) pulsowało, rozświetlając przy tym podnóże góry. Te wszystkie elementy sprawiały, że chciałam zostać tutaj dłużej.