Samotnie przez wyspę Flores

 

Kobieta spotkana pod szczytem Kelimutu

fot. Malwina Peszka

W drodze powrotnej spotkałam trzy panie, sprzedające kawę i przekąski dla turystów. Podczas rozmowy z nimi (dość ciężka konwersacja; mimo iż posługuję się bahasą, to nie jestem w stanie zrozumieć Leo language, języka którym posługują się mieszkańcy Flores) dowiedziałam się, że każdego dnia kobiety, żeby dotrzeć do pracy maszerują 7 km (droga cały czas pod górę). A potem jeszcze powrót... Byłam pełna podziwu, gdyż każda z nich miała ponad 70 lat! A przy tym wcale nie miały lekkiego życia, bo gdy, dajmy na to, pada muszą chronić się w prymitywnej wiacie, jeśli deszcz się utrzymuje – mieszkają w niej nawet przez kilka dni. Zapytane dlaczego nie mogą wrócić do domu ojekiem (motor, minibus) odpowiedziały: „tidak ada uang” (brak środków finansowych).

Opuściłam Moni w rejonie Ende zafascynowana otwartością ludzi, ich gościnnością i poczuciem humoru oraz tym, że mimo wielu trudności, jakim muszą stawiać czoła, nadal stać ich na szczery uśmiech. To moje doświadczenia, jednak pragnę Was uprzedzić, że moi znajomi, którzy również podróżowali po Flores, spotkali się z nieco odmiennym zachowaniem wyspiarzy. Być może jest tak dlatego, że ludzie tutaj naprawdę żyją w ogromnej biedzie, każdy turysta jest więc potencjalnym źródłem zarobku. Przy tym miejscowi wiedzą, że ci nie mają zbyt dużego wyboru, jeśli chodzi o zakwaterowanie czy transport, dlatego dyktują ceny i raczej nie chcą ich negocjować. Nie zniechęcajcie się jednak, skoro mi się udało „oswojenie” ludności, dla Was również nie powinno sprawić to żadnego problemu.

Potraktujcie ten artykuł jako przedsmak tego, co spotkało mnie później, gdy kierowałam się w stronę Sumbawy. O tym, jak przyjemne może być spędzenie nocy w porcie w Labuanbajo, rozmowy z pracownikami portu, ich niezwykłe opowieści o wydobywaniu złota i ropy na Flores oraz innych indonezyjskich wyspach – już w kolejnym artykule.

Poradnik zdobywców. Flores/ Ende, Moni, Kelimutu

• Transport

  Po starannych obliczeniach mojego budżetu zdecydowałam, że samolotem dostanę się do Ende i stamtąd będę kierować się na zachód. Za bilet zapłaciłam 512 tys. rupii. Transfer z lotniska Ende do Moni powinien kosztować Was od 15 do 20 tys. rupii. Poinformujcie kierowcę, w którym hostelu chcecie zostać. Powinien podwieźć Was pod same drzwi.

  Dostać się lądem na Flores jest już sprawą bardziej skomplikowaną, ale nie niemożliwą. Choć, jak się okazuje, drogą. Kiedy zasiadłam do obliczania kosztów podróży z Denpasar, wszystkich transferów, promów, autobusów i czasu, jaki by to zajęło, wybór samolotu okazał się oczywisty.

• Posiłki

  Serwowane są tradycyjne, powszechne w całej Indonezji potrawy takie jak nasi goreng oraz mie goreng. Flores bogate jest w banany, z których przyrządza się wyśmienite pisang goreng (smażone banany).

• Poruszanie się po mieście

  Jest kilka możliwości. Wieś Moni oraz inne okoliczne przyległe do niej miasteczka spokojnie możecie przemierzać pieszo. Jeśli chcecie dotrzeć do Kelimutu, dobrym pomysłem jest wypożyczenie motoru, koszt za jeden dzień to ok. 75 tys. rupii, oczywiście cena podlega negocjacji. Jest również możliwość wypożyczenia auta, z lub bez kierowcy, ale mija się to z celem. Przez szybę dużo trudniej jest obserwować tereny, które będziecie mijać w drodze na wulkan.

• Ważna informacja!

  Wstęp na teren Parku Krajobrazowego Kelimutu to koszt 20 tys. rupii. Znam informacje, które mówią, iż od lipca tego roku dodatkowo wprowadzona zostanie dodatkowa opłata za posiadanie kamery, aparatu lub innych urządzeń.