Sen to czy... Jawa?

Sembungan

Znajduje się na południu płaskowyżu Dieng i jest wsią najwyżej położoną na całej Jawie. Zaskoczyło mnie dość niespotykane zachowanie jej mieszkańców. Otóż, zazwyczaj jest tak, że ludność lokalna oprócz zaczepiania, gorących powitań i okrzyków w stronę „bule” (białych twarzy) spogląda na ludność przyjezdną jak na przybyszy z kosmosu. Jednak dla ludzi z tej małej, uroczej wsi bynajmniej moje pojawienie się tam nie było zjawiskiem niecodziennym – zachowywali się w stosunku do mnie najzupełniej normalnie.

Na terenie całego płaskowyżu znajdują się krystalicznie czyste jeziora, gorące źródła siarkowe, kratery nieaktywnych już wulkanów. Przyzwyczajona do zapachu siarki, pozostawałam na niego niewzruszona w momencie, gdy wszyscy Indonezyjczycy kupowali specjalne maski, aby nie poczuć woni wydobywających się spod ziemi. A wszystko to otoczone tysiącami odcieni zieleni, które robią piorunujące wrażenie.

Płaskowyż Dieng również znany jest jako miejsce odosobnienia pielgrzymów. Odgrodzone żelaznymi kratami, zasłonięte pniami drzew jaskinie wykute w skałach stanowiły niegdyś idealne miejsce, żeby oddać się medytacji z dala od zgiełku i przepychu. Na południe od miejscowości Dieng znajdują się dwa jeziora Telaga Warna i Telaga Pengilon – porażające błękitem i krystalicznie czysta wodą. Kierując się główną drogą na południowy-zachód (w odległości 1,2 km) znajduję się krater, wewnątrz którego usytuowany jest staw z parującymi otworami. Dochodzą z niego dziwne odgłosy, jak z czajnika z gotującą się wodą. To właśnie Kawah Sikidang.

Zachwycona i podekscytowana opuszczam Plateau Dieng. Gdzie tym razem zabierze mnie rozpędzony i nie do końca sprawny indonezyjski autobus? Tego dowiecie się już wkrótce!

Poradnik zdobywców – Plateau Dieng

• Jak dojechać

  Z miejscowości Wonosobo kursują co chwilę lokalne mini busy, które zawiozą was do miejscowości Dieng. Koszt to ok. 10 – 12 tys. rupii (czyli 3 – 4 zł). Do Wonosobo (jedynego miejsca, z którego dostaniecie się do Dieng kursują autobusy ze wszystkich głównych miast Jawy m.in.: z Semarang, Yogyakarta –Jawa Centralna; Surabaya – Jawa Wschodnia).

  Dość sprawnie funkcjonuje również sieć kolejowa. Ceny biletów i konkretne rozkłady jazdy pociągów i autobusów – do sprawdzenia na dworcach. Upewnijcie się jednak w dzień przyjazdu czy danego dnia, którego chcecie opuścić daną miejscowość będzie istniała taka możliwość. Indonezja to kraj dość nieprzewidywalny. Okazać się również może, że dość duże opóźnienia skutkować będą przedłużeniem pobytu w danym miejscu.

• Co zabrać

  Wybierając się na płaskowyż pamiętajmy, że temperatura znacznie odbiega od tej panującej na niższych wysokościach. W wyposażeniu powinny znaleźć się ciepłe, wysokie skarpety, wygodne pełne buty, śpiwór (mimo iż w wyposażeniu pokoju zapewne znajdzie się ciepły koc, może okazać się niewystarczający).

• Poruszanie się po mieście

  Nie da się dotrzeć do wszystkich niezwykłych miejsc położonych na płaskowyżu na piechotę, dlatego też dobrym rozwiązaniem jest wypożyczenie motoru. Koszt jednodniowego wynajmu waha się od 40 – 100 tys. rupii indonezyjskich. Wykażcie się przedsiębiorczością i umiejętnościami negocjacyjnymi i spróbujcie wywalczyć jak najniższą cenę – naprawdę się da! Pamiętajcie również, że arogancją niczego nie osiągnięcie, natomiast byciem miłym, otwartym i uprzejmym zawsze! Przydatne będzie również zapoznanie się przed wyjazdem z paroma użytecznymi zwrotami: pytaniami o cenę, kierunek, zamawianie posiłków.

• Nocleg

  Na terenie Plateau Dieng nie ma problemu z zakwaterowaniem. W ścisłym centrum znajdują się hostele i hotele. Dla pewności zarezerwujcie pokój przed przyjazdem – wystarczy telefonicznie. To naprawdę ułatwia podróż a wiele nie kosztuje. Polecam serdecznie miejsce „Dieng Plateau Homestay”, którego właścicielem jest niezwykle miły człowiek, co ważne, świetnie mówiący po angielsku (uwierzcie mi, to ważne!). Pokoje bardzo skromne, ale czyste i bez karaluchów. W łazience ciepła woda, co dodatkowo podnosi atrakcyjność tego miejsca. Wynajęcie pokoju dla dwóch osób z wielkim łóżkiem to koszt około 40 tys., rupii (12 zł)

• Posiłki

  Najbardziej popularną potrawą jest nasi goreng – smażony ryż, zazwyczaj podawany z warzywami, jajkiem lub kurczakiem. Indonezyjczycy uwielbiają także smażone makarony, czyli mie goreng. Wszystkie potrawy bardzo ostro przyprawiają, dlatego przed złożeniem zamówienia upewnijcie się, że posiłek nie przyprawi was o łzy.

  Ceny pełnego posiłku razem z napojem wahają się od 5 tys. do 25 tys. rupii, czyli od około 2 do 10 zł. Szczerze mówiąc chwilami droższy posiłek w „lepiej” wyglądającym warungu (nazwa miejsca przeznaczonego do jedzenia) nie był wcale lepszy. Metodą prób i błędów odnajdziecie z pewnością swoje ulubione miejsca zarówno jeśli chodzi o posiłki, jak i zakwaterowanie.

Prambanan i Borobudur

Prambanan – hinduizm zaklęty w kamieniu

To właśnie tutaj znajduje się kompleks świątyń wznoszony od VIII do X wieku. Oddalony jest od Yogyakarty o 18 km. Warto wiedzieć, że obiekt ten został w 1991 roku wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Te hinduskie świątynie powstały ok. 50 lat po Borobudur jednym z największych obiektów buddyjskich na świecie, które przez niektórych porównywane jest do Angkor Wat w Kambodży.

Moja sytuacja była na tyle komfortowa, iż organizowałam sobie jednodniowe wypady z Solo, do miejsc takich jak Prambanan czy Borobudur, co pozwoliło zaoszczędzić mi dość znaczną ilość gotówki. Dotarcie do obu tych kompleksów nie stanowi większego problemu. Próbując dostać się tam z Yogyakarty należy złapać autobus TransYogya, za który zapłacicie ok. 3 tys rupii (40 minutowa podróż) lub z Solo (1,5 godziny) za ok. 13 tys. rupii. Autobus zatrzymuje się nieomal przy bramie głównej. Bilet wstępu kosztuje zawrotne 15 dolarów, jednak fakt, iż jestem prawie już jak Indonezyjczyk (muszę jeszcze tylko nad kolorem skóry popracować), sprawił, że za bilet zapłaciłam 3 dolary. Okazałam pani przy kasie mój KITAS (tymczasowy dokument, w moim przypadku umożliwiające roczny pobyt w Indonezji) oraz legitymację studencką mojego balijskiego uniwersytetu. Cena od razy stała się bardziej przystępna.

Pierwotnie w Prambanan znajdowały się 244 świątynie, jednak po trzęsieniach ziemi oraz na skutek niszczycielskiej działalności natury uległy zniszczeniu. Ocalało tylko kilka z nich – jednak nadal robią piorunujące wrażenie. Ponadto kompleks jest bardzo zadbany, co dodatkowo podnosi atrakcyjność wycieczki. Pomiędzy świątyniami spacerować można wzdłuż ciągnących się zielonych alejek. Po ponad dwóch godzinach przechadzania się między jedna a druga alejką zdałam sobie sprawę, iż nie jestem w stanie w jeden dzień odwiedzić obu tych kompleksów. Dlatego też niezbyt zadowolona ze zmiany planów, wróciłam do Solo.

Borobudur – buddyjska wizja świata

Zbudziłam się o świcie, jakby przeczuwając, że dzień, który dopiero się zaczął, musi być wyjątkowy. Autobusem z Solo dostałam się do Yogyakarty. Następnie stojąc na jednej z dróg prowadzących z Yogyakarty do Borobudur, oczekiwałam na autobus. Udało się – po ponad 2 godzinnej podróży dotarłam na miejsce. Pogoda nie do końca dopisała, nad czym nie zastanawiałam się długo, widok wynagradzał wszystko.

Piramidalna konstrukcja świątyni odzwierciedla buddyjską wizję świata. Tarasowa kompozycja, reliefy przedstawiające sceny z życia Buddy to tylko niektóre elementy, które składają się na wyjątkowość tego miejsca, popularnego zarówno wśród turystów, jak i miejscowych. Problemy zaczęły się w drodze powrotnej. Z Borobudur bez żadnych problemów udało mi się złapać autobus. Droga powrotna okazała się być piekłem – 30 kilometrów pokonane w ponad 3 godziny. Ta trasa na długo zostanie w mojej pamięci m.in. dzięki kierowcy, który w trakcie jazdy dolewał benzyny do zbiornika (dziury) znajdującej się w podłodze.

W drodze do Borobudur przejeżdża się przez miejscowość Tempel, która dość często jest zalewana. Nie oszczędził jej również wulkan Merapi – jego erupcja miała miejsce w grudniu 2010 roku, a ślady są widoczne do dziś. Wzdłuż ulic, na domach i dookoła nich – czarny piasek. Wszystko to składa się na przygnębiający, czarny obraz, który nie nastraja optymistycznie. Moja ekscytacja słabnie, tym bardziej, że powoli zaczęłam tracić nadzieję, że uda mi się wrócić na noc do Solo. Sytuacja została jednak opanowana. Późna godzina, nadmiar wrażeń i zmęczenie po podróży spowodowało, że już po chwili zasnęłam.

Poradnik zdobywców – Borobudur i Prambanan

• Jak dojechać

  Borobudur to bardzo popularne miejsce, dlatego dojazd tam nie stanowi żadnego problemu. (Jedynie złe warunki pogodowe mogą to zmienić). Do miejsca, z którego odjeżdżają autobusy dostać się można pieszo (zajmie wam to około 10 minut). Bezpośrednim autobusem z Yogyakarty (ok. 2 godzin) udać się można do Borobudur, cena takiej podroży to około 12 tys. rupii.

• Nocleg

  Jeśli postanowicie zatrzymać się w Borobudur, również nie powinno to stanowić problemu. Miasto ma do zaoferowania zarówno drogie hotele jak i tańsze, niemniej urokliwe guest housy.

• Posiłki

  Zarówno na terytorium kompleksu Prambanan, jak i w Borobudur znajduje sie ogromna ilość restauracji, warungów, które oferują tradycyjne indonezyjskie potrawy w cenach – jak przystało na okupowane przez turystów miejsca – wyższych niż gdziekolwiek indziej. Jednak różnica ta nie jest powalająca. Dla porównania: puszka coli zero – 6 tys. rupii, Borobudur – 10. Takie zabiegi chyba nie powinny nas dziwić, gdyż tak samo funkcjonuje to w Polsce jak i innych krajach.