Operacja Iran – Demawand

 

Demavand

fot. Łukasz Nowak

Nic bardziej mylnego! Taką pomyłkę, ostatnią w swoim życiu w poprzednim tygodniu zaliczył wspinający się tu Filipińczyk. Brak trudności technicznych jest w tym wypadku kompletnie zdradliwy.

Masyw Demawand jest bardzo rozległy i kompletnie niezamieszkany. Gdy po godzinie 12:00 nad szczyt nadciągają chmury i widoczność spada do kilku metrów, łatwo stracić orientacje. W zimie góra zmienia swój charakter. Jak powiedział mi szef przewodników najniższa temperatura, jaką tam zanotowano to -71 stopni C, a wiatr powyżej 150 km/h! Nawet legendarny Reinhold Messner przygotowując się do wypraw w Himalaje nie podołał takiemu wyzwaniu.

 

Demavand

fot. Łukasz Nowak

Moja przygoda związana z Demawand rozpoczęła się od podroży busem z Teheranu do wioski Pulour, a następnie marszu z Base Camp do Camp II, który jest właściwie meczetem. Kolejnym etapem był nużący 6-godzinny trekking do Camp III. Słonce i temperatura powyżej 30 stopni dawały mocno w kość. W ciągu 1 dnia pokonałem ok. 23 km w terenie górskim. Z 1500 m wszedłem na 4200 m. Na takiej wysokości byłem jak dotąd tylko raz (Jubel Toubkal 4260 m). Ból głowy, jaki pojawił się po trekkingu, zwalczałem lekami na chorobę wysokościowa i dużą ilością wody.

Niskiej postury kobieta, którą spotkałem jeszcze w Base Camp okazała się być jedną z najlepszych himalaistek Świata – Parvaneh Kazemi. Jej wyczyn z 2012 roku to rekordowe wejście zarówno na Mt. Everest i Lhotse w ciągu 3 dni, samotnie i bez tlenu. Jak sama przyznała, była szansa na wyśrubowanie rekordu do 2 dni, niestety pogoda pokrzyżowała te plany. Z Motylkiem (to w języku Farsi oznacza jej imię) miałem przyjemność wspinać się 2 dnia, a wieczorem udzieliła mi szczerego wywiadu video, który oczywiście przedstawimy po powrocie.

 

Demavand

fot. Łukasz Nowak

Noc i poranek przekreśliły moje szanse na zdobycie szczytu. Prawie bezsenna noc spowodowana wysokością i migreną, która pojawiła się w jej następstwie nie pozwalały mi myśleć realnie o wyjściu z Camp III i zdobyciu 5000 m.

Jakby tego było mało jedyny kęs chleba jaki zjadłem tego dnia, szybko znalazł się w przepaści otaczającej schronisko... Przewyższenie ok. 3000 m, które pokonałem pierwszego dnia, to było zbyt wiele dla niezaaklimatyzowanego organizmu. Mimo tego nie chcąc tracić czasu postanowiłem powalczyć z samym sobą o chociażby 200 m. Biorąc kolejne porcje pigułek dotarłem do granicy 5000 m. Na więcej nie byłoby mnie stać, gdyby nie pomoc włoskich wspinaczy, którzy wsparli mnie tlenem z butli. Wysokie stężenie O2 podziałało jak zastrzyk i dołożyłem jeszcze 200 m przewyższenia. Na 5200 organizm powiedział nie. Nie mogłem już ignorować bólu głowy, który towarzyszył mi od rana. Pojawiło się też krwawienia z nosa.

Zawróciłem w ostatnim momencie. Po 13:00 pogoda zgodnie z prognozami gwałtownie się pogorszyła, pojawił się deszcz a powyżej 5000 m śnieg. Siły wróciły dopiero po powrocie do Camp III. Być może kolejnego dnia udałoby się stanąć na szczycie. Brak czasu, planowane dalsze opady i spadek motywacji zmusiły mnie jednak do długiej drogi powrotnej do Base Camp. Z Demawand wracam z nowym rekordem wysokości (5200 m), nowymi górskimi przyjaciółmi i wywiadem z Parvaneh. Jeszcze tu wrócę, tym razem zimą!;)

 

Demavand

fot. Łukasz Nowak

Największym szokiem i pokazem ludzkich możliwości było dla mnie spotkanie człowieka na zdjęciu powyżej, który górę zdobywał bez nogi! To były żołnierz, stracił kończynę w wyniku wybuchu bomby w wojnie pomiędzy Irakiem a Iranem. Niesamowity upór i hart ducha mogą być przykładem dla tych wszystkich, którzy mówią, że się nie da, że to niemożliwe, że nie warto. Podobno wszedł na sam szczyt, zła pogoda zmusiła go do biwaku powyżej 5500 m.

Po noclegu w Teheranie ruszyłem w dalsza drogę. Kasjan, górska wioska Adresat dostarczyły niezwykłych wrażeń, a w Esfahanie spotkałem hosta legendę. O tym jednak w kolejnym wpisie...

Śledź relację z wyprawy na www.solisci.com.pl i www.facebook.com/solisci.com.pl.travel.