Stoczyłam walkę na Bliskim Wschodzie

Nie ma na świecie rzeczy, która irytuje mnie bardziej niż udawanie omnipotencji. Niestety w przypadku Bliskiego Wschodu wielu jest takich mądrych, którzy jedyne co kojarzą, to że jest jakiś konflikt czy problem, ale co tak dokładnie się dzieje, to już nie powiedzą. Zamiast tego zaczną wymyślać bajki o znajomym znajomego cioci, który w latach 90. pojechał do kurortu w Sharm El Sheikh i doświadczył Zemsty Faraona (czytaj: całe 2-tygodniowe wakacje nie wychylił nosa z hotelowej toalety). Tak, tak rodzą się mity podróżnicze, nie tylko o tym, ale o wszystkich regionach świata. Ja miałam w tym wszystkim jeszcze o tyle „szczęścia”, że wybrałam sobie za termin wyjazdu akurat czas, ówcześnie tak często poruszanego, problemu w Syrii. Jak nie trudno się domyślić, od wykładów na temat mojego porwania czy zamachu terrorystycznego nie było końca.

 

Jerozolima: widok żołnierzy z bronią w ręku jest tam na porządku dziennym

fot. Justyna Śnieżek

Walka z biurokracją

Do Izraela wjechałam w połowie września i z perspektywy czasu jest do dla mnie jedno z najzabawniejszych doświadczeń podróżniczych. Mam tutaj na myśli samo przekraczanie granicy, żeby było jasne. Byłam chyba jedyną osobą z mojego lotu, której robiono problemy w punkcie paszportowym... Izrael znany jest ze swoich ponad przeciętnie surowych przepisów bezpieczeństwa, tak więc i ja doświadczyłam ich na własnej skórze, ze stresu mało nie padając na zawał. Ostatecznie skończyłam jednak siedząc z przesympatyczną panią w pokoju przesłuchań, w którym to ona, po zadaniu mi miliona dziwacznych pytań, opowiadała mi o Yom Kippur – najważniejszym święcie religijnym w tradycji żydowskiej.

Czym jest Yom Kippur? To taki czas pokuty o znaczeniu podobnym jak Boże Narodzenie dla chrześcijan. Najwierniejsi tradycji nie jedzą i nie piją przez 24 h a na koniec uczestniczą w wieczornym nabożeństwie. Ja byłam w Tel Avivie gościem. Eliran wraz ze swoją mamą zgodzili się przyjąć mnie na kilka dni i na czas święta pozwolili mi się stać cześcią ich rodziny (za co jestem im niezwykle wdzięczna!). Jadłam więc z nimi posiłki, pościłam i chodziłam do synagogi. Wszystko to dało mi obraz tamtejszych ludzi jako niezwykle gościnnych, otwartych i ciepłych. Teraz to ja goszczę go u siebie podczas świąt Bożego Narodzenia, dając mu dokładnie tyle samo ciepła i gościnności, ile ja otrzymała od jego rodziny będąc w Izraelu.

 

Tel Aviv: Widok na miasto

fot. Justyna Śnieżek

Walka z przystankami

Kolejnym miejscem na mojej trasie była Palestyna, po której sama nie wiedziałam do końca, czego się spodziewać. Jako że miałam już dogadany nocleg w Beit Jala, jedyne, co mi pozostało, to dotrzeć na miejsce. I co sobie myślicie? Że było prosto, nie? :) Do czasu, do kiedy nie zorientowałam się, że bus już dawno minął mój „przystanek”. Ale od początku. W Jerozolimie, niedaleko Bramy Damaszkańskiej, znajduje się coś na wzór dworca autobusowego. Każdy z autobusów jest oznaczony w bardzo precyzyjny sposób – numer, skąd i dokąd jedzie. Wsiadłam w jeden z tych białych pogromców szos. Arabska muzyka grała w nim głośniej niż był w stanie to znieść mój iPod więc poddałam się i oddałam się rytmowi tamburyna. Największą wadą tamtejszego systemu autobusowego jest chyba fakt, że na trasie nie ma przystanków! Każdy wie, że musi wysiąść przy starym białym budynku, za zakrętem albo przy stacji benzynowej. Ja oczywiście też wiedziałam. Wiedziałam, do czasu, kiedy moich „przystanków” nie pojawiało się wciąż więcej i więcej. Takim sposobem wylądowałam kilkanaście kilometrów dalej, w Betlejem, a jako że zazwyczaj podróżuję sama, skończyłam w taksówce, która, po negocjacjach, dowiozła mnie do celu za lokalną cenę.

 

Palestyna: widok na główny plac w Beit Jala

fot. Justyna Śnieżek

Samer, mój host, mieszka w Beit Jala z rodziną – bratem, siostrą i rodzicami. Jego tata jest cieślą, mama pracuje z niepełnosprawnymi. Zaraz po przyjeździe przywitali mnie tradycyjnym arabskim posiłkiem – Mulukhiyah – który okazał się jedną z najsmaczniejszych rzeczy jakie zdarzyło mi sie jeść podczas tej podróży. W tamtejszych regionach, z racji dostępności, spożywa się ogromne ilości oliwek, a domowej roboty oliwa dodawana jest właściwie do wszystkiego. I tak dzień w dzień zajadałam sie oliwkami z przydomowego sadu i świeżymi figami z pobliskich wzgórz. Wszystko to podczas rodzinnych posiłków.

Co zaskoczyło mnie najbardziej, to fakt, jak bardzo ci ludzie ciekawi byli mnie, mojej rodziny i życia. Opowiadaliśmy sobie historie o naszych przeprowadzkach (niestety w przypadku rodziny Samera, była to jedynie przeprowadzka ze strefy Gazy do Zachodniego Brzegu Jordanu), o ich wadach i zaletach. Wysłuchałam również kilku smutnych historii o tym, jak kilka lat temu dom mieszkającej obok rodziny został zbombardowany niestety zbierając żniwa w postaci ofiar. Przed samym wyjazdem, dostałam od taty-cieśli ręcznie wyszywaną portmonetkę z tradycyjnym palestyńskim wzorem. Sama obiecałam wzócić za rok, żeby usłyszeć o wszystkich pozytywnych zmianach jakie u nich zajdą :)

Walka z wyczuciem czasu (a raczej jego brakiem)

Jordania – trzeci punkt na mojej trasie. Autobus z Jerozolimy do Eliat, jedzie ok. 4-5h. W tym czasie można podziwiać przez okno wszystkie 4- i 5-gwiazdkowe kurorty nad Morzem Martwym i zastanawiać się, ile kilogramów tamtejszego błota zabiorą goście tych hotelów w walizkach do domu. Moja walka z czasem rozpoczęła się właściwie jeszcze w Izraelu, kiedy nasz autobus złapał gumę, przez co mieliśmy 1,5-godzinne opóźnienie. Nie byłoby w tym nic złego gdyby nie fakt, że granica z Jordanią była zamykana o 19. Na miejsce docieram z blisko 2-godzinnym opóźnieniem względem tego, co planowałam i gdyby nie Mohammed, mój host z Aqaby, to mogłabym, po raz pierwszy podczas tamtej podróży, poczuć się zagubiona.

 

Jordania: widok na Zatokę Akaba

fot. Justyna Śnieżek

Mohamed pochodzi z Egiptu. Ma 31 lat i pracuje w ambasadzie jako dyplomata (między innymi dlatego był w stanie dostać się samochodem pod samą granicę robiąc konkurencję „taksówkowej mafii”). Przez blisko 2 godziny czekał na mnie przy wyjściu z punktu paszportowego chociaż mój telefon nie działał i nie mógł się ze mną skontaktować.

Kolejny dzień zwiastował moją niekończącą się przeprawę do Wadi Musa – miejscowość oddaloną o jakieś 4 godziny od Aqaby. W niewyobrażalnym skwarze i pocie czoła wsiadam do białego mikrobusa dostając zaszczytne miejsce obok kierowcy i jednocześnie obok okna. Kojarzycie pewnie takie sceny z filmów, kiedy jedzie samochód z wystającą z niego głową psa na przednim siedzeniu? Ja wyglądałam na tej trasie trochę jak taki pies, wciąż jednak próbując zachowywać minimum przyzwoitości i zakrywać ramiona najcieńszą z chust, jaką miałam.

W Wadi Musa ląduję ostatecznie w miejscu przypominającym coś na wzór dworca autobusowego – kilka białych mini-busów na krzyż i dziesiątki krzyczących do mnie kierowców. Czy chcę gdzieś jechać? Nie! Dopiero przyjechałam. Ale co z tego, każdy i tak chce mnie zawieźć „gdzieś”. Nie wiedzą tylko kiedy.

Po kilku minutach przyjeżdża po mnie Ibrahim. Ma 32 lata i jest właścicielem kilku hoteli w Petrze. Jak się okazało, jego rodzina mieszka tam od XI wieku i są w posiadaniu większości tamtejszych ziem. To, co rozbawiło, ale i zaintrygowało mnie najbardziej, to fakt, że w kulturze arabskiej ludzie są w stanie ocenić po nazwisku poznanej osoby, z jakiego rodu pochodzi – czy jest dobry albo zły. Ibrahim okazał się mieć „dobre” nazwisko i dlatego wszyscy w mieście darzą go szacunkiem a on sam jest całkiem popularna osobą.

To, co było jednak nie do przewidzenia, to niespotykana na Zachodzie gościnność, w pewnych momentach nawet nieco krępująca. Wszystko to jednak oprawione ciepłem i dobrymi intencjami.

Czego nauczył mnie Bliski Wschód i tych kilkoro spotkanych ludzi? Tego, czego powinien nauczyć wielu osób – jak zwolnić tempo i nie dać się zwariować światu. Jak szanować ludzi i jak cenić to, co się ma. Może to zbyt mała grupa, żeby ocenić, a ja zwyczajnie miałam szczęście? Może :) Ale gdybym nie pojechała i zasugerowała się opiniami kanapowych podróżników, pewnie nigdy bym nie doświadczyła tego, co mnie spotkało. Jedyna walka jakiej tam doświadczyłam, to walka ze sobą samą, kiedy rozpływałam się z gorąca, walka z przystankami w Palestynie i walka z brakiem poczucia czasu w Jordanii. I były to chyba jedne z bardziej wartościowych walk jakie stoczyłam do tej pory.

Nie dajmy się zwariować :)

 

Jordania: Zachód słońca nad Wadi Mousa

fot. Justyna Śnieżek

Więcej relacji z podróży można znależć na blogu Justyny:

http://one-penny-trip.com/