Ameryka Łacińska autostopem

– Czy w trakcie Twojej podróży zdarzyły się jakieś niebezpieczne sytuacje?

Tak, kilka razy. Częściej niżbym chciał. W północnym Meksyku próbowano mnie okraść dwukrotnie. Raz facet z nożem wszedł za mną do obskurnego motelu, gdzie wynajmowałem pokoik i zażądał 200 pesos. Drugi raz, kierowca pickupa i jego kompan, którzy mnie podwozili, chcieli zwiać z moim plecakiem na pace. Wynikła z tego istna tragikomedia, ale ostatecznie, na szczęście, nie udało im się. Dzień wcześniej zostałem zatrzymany przez amerykańską straż graniczną na przejściu w Tijuanie za to, że przekroczyłem żółtą linię. Zrewidowano mnie, przesłuchano i zatrzymano na jakieś 4 godziny.

Ogólnie rzecz biorąc, miasta Ameryki Łacińskiej nie należą do najbezpieczniejszych. Jeżeli ktoś wybiera się np. do Maracaibo, drugiego co do wielkości miasta Wenezueli, to musi się liczyć z tym, że przez większość pobytu będzie się czuł niepewnie i nieswojo, tak jakby był cały czas obserwowany.

Niezapomniane wrażenie wywarła na mnie Managua (stolica Nikaragui – przyp. red.). Pod względem bezpieczeństwa to chyba najgorsze miasto, jakie można sobie wyobrazić. Centrum to w zasadzie dzielnica duchów, pełna opuszczonych budynków, z pustą katedrą, którą kilkadziesiąt lat temu zniszczyło trzęsienie ziemi i od tamtej pory nikt się nią nie zajmował. Stolica rozgrzana przez słońce i wypełniona jaskrawym światłem. W środku dnia na ulicach nie było prawie nikogo, każda napotkana osoba natomiast, mówiła mi, żebym na siebie uważał, bo jest tu bardzo niebezpiecznie i owszem, było.

– Jak najlepiej zachować się w takiej sytuacji? Patrząc na tę sytuację z perspektywy czasu, co poradziłbyś innym?

Jeżeli chodzi o sytuację z kierowcą, który próbował mnie okraść, to uważam, że zachowałem się bardzo nierozważnie. Ten facet od początku zachowywał się dziwnie, a po za tym już sam jego wygląd powinien dać mi do myślenia. Byłem po prostu zbyt ufny, przekonany, że wszyscy chcą mi pomóc. Poradzić mogę tylko jedno, żeby zawsze być w pogotowiu i owszem ufać, ale nie bezmyślnie, jeżeli ktoś, kto nie wzbudza naszego zaufania, oferuje, że nas podrzuci, może lepiej zaczekać na kogoś innego.

Kościół św. Dominika Guzmana w Oaxaca. Fot. Łukasz Siwiec

Gdzie spałeś?

– To akurat wyglądało bardzo różnie. Pierwsze 10 dni spędziłem w małym hoteliku w Mexico City, częściej jednak rozbijałem namiot na polu namiotowym albo „na dziko”. Równie często zdarzało się, że ktoś, spotkany zupełnie przypadkowo, zapraszał mnie do siebie do domu. Takie miłe historie przydarzały mi się, gdy byłem poza turystycznymi centrami, w miasteczkach bądź na wsiach. Poza tym korzystałem z Couchsurfingu, który w Ameryce Łacińskiej funkcjonuje świetnie.

– Czy w trakcie wyjazdu nie pojawiła się pokusa, żeby zostać dłużej niż 7 miesięcy, może znaleźć pracę, zapuścić korzenie w Ameryce Łacińskiej?

– Ja nie miałem takich pokus. Ja po prostu chciałem zostać dłużej. Nie mogłem, bo nie miałem wystarczających funduszy. Chociaż raz dostałem propozycję pracy, od kierowcy ciężarówki, który zabrał mnie „na stopa”. Miałem z nim jeździć i pracować przy załadunku i rozładunku. Szybko jednak zrezygnowałem z tego pomysłu: skończyłaby mi się już wiza, znowu nie miałbym żadnego zakorzenienia, poza tym zarabia się mało, bardzo mało.

– Jak widziałbyś siebie za 10 lat?

– Nie lubię wybiegać w przyszłość aż tak daleko. Mam nadzieję, że skończę studia – kulturoznawstwo i filozofię. Oczywiście chciałbym dalej podróżować, ale nie wiem, na ile to marzenie wytrzyma zderzenie z rzeczywistością. Rzecz w tym, że nie jestem pewien, czy dalej będę chciał i mógł podróżować w ten sam sposób. Ten wyjazd wymagał wielu wyrzeczeń, najpierw spędziłem pół roku, pracując w Londynie, potem wyjechałem na 7 miesięcy do Ameryki Łacińskiej. Nie jestem pewien, czy znowu zrobiłbym to samo: rzucił wszystko, pojechał zarabiać i znowu wybrał się na tak długi wyjazd.

– Czym dla Ciebie jest podróż?

– Podróż to doświadczenie, w którym dzięki zmianie miejsca, wchodzimy w bliski kontakt z innym krajem, co w efekcie prowadzi do zmiany perspektywy, poszerzenia naszej wiedzy na temat świata, samych siebie i horyzontów myślowych. To raczej idealistyczna definicja. Wielu, którzy uważają się za podróżników, zgodnie z nią, podróżnikami nie są. Podróż, w którą się wybrałem była czymś więcej, głównie z racji tego, że – co dziś już bardzo rzadkie – trwała tak długo. Była stylem życia i pewnym wyjątkowym stanem umysłu, świadomością braku zakorzenienia.