Nepal – kraj zdobywców i świrów

Czym chata bogata

Szerpowie to tylko jedna z wielu grup etnicznych Nepalu, kraj ten stanowi bowiem mozaikę tak warunków naturalnych, jak i ludów i języków (lingwiści szacują liczbę tych ostatnich na ponad 120!). Urbanizacja jest niska, dlatego wędrując po górach co rusz można się natknąć na małe wioski, gdzie warto przystanąć, napić się herbaty i porozmawiać z mieszkańcami. Wielu trekkerów decyduję się zagościć w takich urokliwych wioseczkach na więcej niż jedną noc i nigdy tego nie żałuje!

Mieszkańcy Nepalu, choć biedni według polskich standardów, są bardzo gościnni i mili. Nie słyszy się tu o kradzieżach czy oszustwach. Nawet podczas zakończonej kilka lat temu wojny domowej, partyzanci nie wstrzymywali podróżników, a jedynie pobierali skromne opłaty za trekking (poświadczone specjalnym bilecikiem), tudzież nonszalancko pozowali im do zdjęć. Niektórzy agenci organizowali nawet sfingowane porwania ku uciesze turystów.

Kultura równie bogata jak natura

Obecnie wojna domowa należy do przeszłości, podobnie jak ryzyko, że król ogłosi stan wojenny i nagle nie będzie można poruszać się po kraju. Powód jest prosty – król został zdetronizowany, a kraj stał się republiką. Niegdysiejszy pałac królewski można zwiedzać jako muzeum.

Ostatnie wydarzenia stanowią jedynie epizod w długiej i bogatej historii Nepalu. Kraina ta jest wspominana już w najdawniejszych tekstach Indii, Wedach. Zawsze stanowiła pomost między wielkimi cywilizacjami Indii i Chin. To tutaj spędził młodość Siddharta Gautama, znany potem jako Budda – można odwiedzić miejsce jego narodzin.

Z nimi lepiej nie zadzierać

Kraina ta odegrała też niemałą rolę w podboju Półwyspu Indyjskiego przez Wielką Brytanię. Brytyjczycy długo walczyli z Gurkhami, którzy władali ówczesnym Nepalem, nie mogąc nadziwić się dzielności górali. W końcu, po czwartej ekspedycji sił brytyjskich podpisano pokój. Najważniejsza była jego klauzula, która pozwalała Brytyjczykom na rekrutację Gurkhów.

Nie upłynęło wiele wody w Gangesie, nim Gurkhowie zdobyli sobie sławę jako najbardziej hardzi z hardych w całym korpusie sił Jej Królewskiej Mości (wtedy także pani Imperator Indii). Fakt, że lepiej z nimi nie zadzierać ilustruje niedawne wydarzenie: pewien emerytowany Gurkha uratował kobietę przed gwałtem przez 40 (słownie: czterdziestu) bandytów, gdy ci napadali na pociąg. Dokonał tego uzbrojony tylko i wyłącznie w tradycyjny nóż – khukri.

Jak ty komu, tak on tobie

Obok tych bitnych wojowników Nepal gości u siebie pokojowych buddyjskich mnichów, uchodźców z Tybetu. Motywem przewodnim tego kraju zdaje się być współegzystowanie pozornie sprzecznych ze sobą elementów, nie inaczej jest i tutaj. Hinduiści, buddyści, chrześcijanie i muzułmanie żyją tu bez konfliktów.

Często powtarzana historia mówi, że gdy zapytać Nepalczyka, czy jest hinduistą czy buddystą, ten odpowie po prostu "tak". Te dwie religie mieszają się tu wzajemnie i korzystają z tych samych świątyń. Godne polecenia jest ich odwiedzenie, szczególnie słynnej Świątyni Małp na zachód od Katmandu.

Podobnie jak w Indiach, ulice są zasłane sadhu, świętobliwymi mężami w szafronowych szatach. Jednak specyfika lokalnej religijności to nie tylko mantry i medytowanie w pozycji lotosu. Dobitnie pokazuje to Dakshinkali, świątynia przeraźliwej bogini Kali, mieszcząca w sobie pełny wachlarz rytuałów, łącznie z krwawymi ofiarami z kogutów i baranów...

Oświecenie lub szaleństwo – a najlepiej oba

Nie ma niespodzianki w tym, że Nepal przyciąga także wielu szukających oświecenia w rozumieniu wschodnim. Dodaje to smaczku i kolorytu miejscu już i tak pełnemu kolorów jak parada z okazji urodzin Kriszny.

Małe, górzyste państewko, a tyle różnych krajobrazów, ludów, religii, języków, takie bogactwo historii i kultury, taka witalność. Wyjątkowa kraina, którą warto odwiedzić choćby tylko po to, żeby się zadziwić i zapytać: „Jak to jest możliwe?”