Koleją transsyberyjską, cz. II

RELACJA: KOLEJĄ TRANSSYBERYJSKĄ

Eksploracja Moskwy zajęła nam dwa pierwsze dni podróży. Po stolicy Rosji poruszaliśmy się metrem, w mknących pod ziemią wagonach spędzając niemal tyle samo czasu co na powierzchni. Zobaczyliśmy wszystko, co należało zobaczyć: Placu Czerwony, Sobór Wasyla Błogosławionego, Kreml, Uniwersytet im. M. Łomonosowa i Moskiewskie City. Niestety nie mogliśmy odwiedzić Lenina – jego Mauzoleum było zamknięte.

 

Przytłaczający gmach Uniwersytetu im. M. Łomonosowa

fot. Mateusz Surdacki

 

Stacja Partyzanckaja

fot. Mateusz Surdacki

Drugi etap naszej podróży to jazda pociągiem z Moskwy do Irkucka, która zajęła cztery dni. Z racji braku przedziałów wagon plackartnyj daje duże możliwości integracyjne. Podpatrywaliśmy pociągowe zwyczaje pasażerów różnych narodowości, a jako jedyni Europejczycy w wagonie sami też byliśmy obiektem – nie zawsze dyskretnej – obserwacji. Zaprzyjaźniliśmy się z młodym chłopakiem z Permu, który przedstawił się jako „administrator cyrku”. Wysiadając, zostawił nam swój prowiant: gotowane kartoszki, jajka i kiszone ogórki.

 

kolacja z "administratorem cyrku"

fot. Mateusz Surdacki

 

Jest gwiazda, jest jazda

fot. Mateusz Surdacki

Irkuck powitał nas mrozem i zimnym wiatrem. Jeden dzień wystarczył, aby dokładnie zwiedzić starą część miasta z piękną, drewnianą zabudową. Tam też uporaliśmy się z tzw. obowiązkiem meldunkowym, czyli haraczem w wysokości 500 RUB, który musi zapłacić każdy turysta przebywający w Rosji dłużej niż 7 dni.

 

rosyjski Starbucks

fot. Mateusz Surdacki

Następnego dnia pojechaliśmy na wyspę Olchon, gdzie pierwszą noc spędziliśmy w namiocie. Wraz z zapadnięciem zmroku wzmógł się wiatr od Bajkału, a mróz wkradał się do namiotu, przenikając przez karimaty, śpiwory i polary. Kilka razy rozkładaliśmy kuchenkę i gotowaliśmy herbatę, grzejąc się przy gazowych płomieniach. Przetrwaliśmy tak do rana, żeby przekonać się, że woda w termosie zamarzła… Drugiej nocy na Olchonie wynajęliśmy „komnatę” w jednym z drewnianych domków z kolorowymi okiennicami.

 

pierwsze spojrzenie na Bajkał

fot. Mateusz Surdacki

 

poranek nad Bajkałem

fot. Mateusz Surdacki

Nad brzegiem Bajkału spędziliśmy kolejne dwa dni, jadąc i idąc torami kolei krugobajkalskiej. Poza sezonem na tej trasie jeżdżą tylko miejscowi, urozmaicający sobie podróż kawałkiem chleba i łykiem spirytusu. Pojechaliśmy ze Sludianki do Portu Bajkał, podziwiając z okien leniwie toczącego się pociągu błękitne wody Bajkału, a następnego dnia wracaliśmy pieszo, idąc po torach.

 

autochton

fot. Mateusz Surdacki

 

jeden z wielu wiaduktów na trasie kolei korugobajkalskiej

fot. Mateusz Surdacki

 

z wiaduktu do tunelu, z tunelu na wiadukt

fot. Mateusz Surdacki

Kolejnym przystankiem było Ułan Bator, którego nie wspominamy najlepiej. Już kilka godzin po przyjeździe ukradziono nam jeden z aparatów, razem ze zdjęciami z dwóch tygodni podróży. Na domiar złego z powodu braku biletów na pociąg utknęliśmy w mieście na kolejną, nieplanowaną dobę.

 

dzieci Czyngis Chana

fot. Mateusz Surdacki

Kiedy wreszcie wydostaliśmy się z Mongolii okazało się, że dalsza jazda pociągiem jest niemożliwa. Musieliśmy więc skorzystać z autobusu sypialnego, który zamiast siedzeń ma trzy rzędy metalowych, piętrowych łóżeczek (długości około 120 cm). Wbrew pozorom okazały się wygodne, więc usnęliśmy smacznie, a rankiem naszym oczom ukazał się Pekin. Przez trzy dni zwiedzaliśmy najważniejsze zabytki, robiąc też wypad na Wielki Mur.

 

wnętrze chińskiego autobusu sypialnego

fot. Mateusz Surdacki

 

na Wielkim Murze

fot. Mateusz Surdacki

Ostatnim etapem podróży był Szanghaj, gdzie nowoczesność z zadziwiającą harmonią przeplata się z miniona epoką. Stąd już samolotem – niemalże po swoich śladach – wróciliśmy do Warszawy.

 

budki telefoniczne

fot. Mateusz Surdacki

TOP 5

Ruska bania.
Szukając noclegu w prywatnych domach (najlepiej pytać o komnaty - комната) warto zapytać o możliwość skorzystania z bani (баня). Jest to coś w rodzaju sauny, zwykle mieszczącej się w osobnym, małym, drewnianym budynku. Baniowicz najpierw rozgrzewa ciało a później okłada się brzozowymi witkami, zmoczonymi w gorącej wodzie. Wraz z potem ciało pozbywa się toksyn. Banię można znaleźć w wielu domach syberyjskich miasteczek. Koszt wynajmu kwatery z możliwością skorzystania z bani to około 500 RUB.

 

raźnym krokiem przez wieś

fot. Mateusz Surdacki

Przechadzka torami.
Miłośnicy nietypowego trekkingu koniecznie powinni skusić się na wędrówkę wzdłuż brzegu Bajkału pomiędzy miejscowością Sludianka a osadą o nazwie Port Bajkał. Dobrym pomysłem jest pojechanie w jedną stronę pociągiem, a powrót na piechotę po torach. Pociąg jeździ tamtędy raz lub dwa razy dziennie, nie ma więc obawy, że w którymś z tuneli zaskoczy nas pędząca lokomotywa.
Aby dostać się do Portu Bajkał należy wsiąść do pociągu "Мотаня" (nr 6201/6202), który odjeżdża ze Sludianki w poniedziałki, czwartki, piątki i niedziele o 13:40. Wrócić można we wtorek, piątek, sobotę lub niedzielę o godz. 01:50. Podróż trwa około sześciu godzin, a bilet kosztuje jedynie 61 RUB.

 

spacerem po torach

fot. Mateusz Surdacki

 

częściej jeździ tu drezyna, niż pociąg

fot. Mateusz Surdacki

Nocleg w jurcie.
Pierwsze wyobrażenie na hasło „nocleg w jurcie” to bezkresne zielone przestrzenie, kilka charakterystycznych, okrągłych namiotów i pasące się obok nich konie. Aby znaleźć się w takiej scenerii trzeba jednak zapuścić się w głąb Mongolii. Dla tych, którzy nie mają na to czasu, pozostaje hostel Gana’s Guesthouse. Znajduje się on w centrum Ułan Bator (Gandan Tuul-2-22, Ger District, Ulanbataar). Oferuje miejsce w jurcie. Opłata za jedną noc w jurcie wynosi 6500 MNT/1os. (ok. 15 zł). W cenie mamy wiaderko drewna na opał i rozległy widok na miasto.

 

jurty w Gana's Guesthouse

fot. Mateusz Surdacki

Transrapid Maglev Szanghai.
Shanghai może pochwalić się pierwszą publicznie dostępną na świecie linią kolei magnetycznej. Chińczycy podróżują nim już od 10 lat, ale dla przyjezdnych jest to wciąż duża nowość. Dzięki unoszeniu elektromagnetycznemu pojazd porusza się praktycznie bez styku z torami, co umożliwia rozwijanie naprawdę dużych prędkości.
Maglev kursuje wahadłowo pomiędzy lotniskiem Shanghai-Pudong a stacją Longyang Road (w dzielnicy Pudong). Trasę o długości 30,5 km pokonamy w 8 minut i 10 sekund. Zazwyczaj rozwija prędkość 300 km/h ale w godzinach szczytu (między 9:00 a 10:45 i między 15:00 a 15:45 rozpędza się nawet do 431 km/h. Bilet na jeden przejazd kosztuje 50 juanów (ok. 25 zł) Wrażenie lotu ponad ulicami miasta jest niesamowite. Naprawdę warto!

 

maglewik <3

fot. Mateusz Surdacki

Wjazd na taras widokowy Shanghai World Financial Center.
Ciągłe zadzieranie głowy w czasie spaceru między wieżowcami Pudongu nadwyręża szyję. Może czas na zmianę perspektywy? Wystarczy wjechać na setne piętro budynku, aby spojrzeć na Szanghaj z wysokości 474 metrów. Przyjemność kosztuje 150¥ (studenci do 23 roku życia zapłacą 100 ¥). To doskonałe miejsce obserwacyjne kończącej się właśnie budowy Shanghai Tower - najwyższego budynku w Chinach (docelowo 632 m).

 

widok na wieżowce szanghajskiego Pudongu

fot. Mateusz Surdacki