Bangkok – 64 sylaby to za mało

Początki w Bangkoku

 

Chao Phraya

fot. Ewa Pluta

Bangkok oprócz wspomnianych 64 sylab, które układają się w kwiecistą i nadzwyczaj poetycką nazwę miasta, posiada jeszcze jedno określenie – Wenecja Wschodu. Co nie powinno dziwić: stolicę nie tylko przecina rzeka Chao Phraya, ale też system kanałów, który dla Bangkoku zdecydowanie jest błogosławieństwem. Tutejsze korki stały się wręcz legendarnymi, liczba samochodów systematycznie wzrasta, podobnie jak mieszkańców, których jest już tam około 10 milionów i pewnie na tym boom demograficzny się nie skończy, bo chętnych, żeby zamieszkać w stolicy (szczególnie z biedniejszych, północnych i wschodnich prowincji) nie brakuje. Poruszające się po kanałach promy i łodzie są więc alternatywą dla transportu drogowego, dlatego za każdym razem wybieram łódź zamiast tuk-tuka czy autobusu. Dotrzeć można nimi niemalże wszędzie, a Bangkok z wodnej perspektywy wygląda znacznie ciekawiej.

Ciekawie też wygląda historyczne centrum miasta, które jest usytuowane nie gdzie indziej, ale na wyspie. W Rattanakosin skupia się zabytkowa część miasta, w której można znaleźć taki „rarytas”, jak Wielki Pałac ze Szmaragdowym Buddą (Wat Phra Kaeo) – dla Tajów to jedno z najświętszych miejsc w kraju, dokąd warto pójść, by w tłumie wiernych podziwiać oblicze Oświeconego, wdychać dym kadzideł i nawet zapalić świecę dla duchów opiekuńczych. Przezorności nigdy dosyć!

W tym czasie posążek Buddy odziany jest w złotą szatę przetykaną diamentami, co zmieni się, gdy nadejdzie pora chłodna – strój będzie już tylko złoty, a w porze deszczowej figura otrzyma z kolei złocone szaty mnisie. Każda zmiana to wyrafinowany rytuał, któremu towarzyszy rozbudowana celebra, więc warto się pokusić o zaplanowanie wizyty na ten czas.

W przewodniku znajduję informację, która nieco mnie deprymuje: w Bangkoku znajduje się około 400 świątyń! Nie mam w sobie żadnej determinacji, by zobaczyć choć część z nich, więc poprzestaję na jednej –Wat Pho z posągiem Leżącego Buddy, który mierzy, bagatela, 46 metrów, a detalem szczególnie rzucającym się w oczy są stopy, równie monumentalne jak reszta korpusu. W tym momencie szlak świątynny urywa się.

Wat Pho i posąg leżącego Buddy. Fot. Patryk Frączyk

Życie codzienne w Bangkoku

Dzień powszedni w Bangkoku, późne popołudnie, park miejski: na kilkunastu metrach kwadratowych, pośród bujnej zieleni dzieją się rzeczy, których ciężko uświadczyć w naszych rodzinnych stronach. Starsze panie gimnastykują się, używając przy tym gadżetów o tajemniczym dla mnie pochodzeniu, panowie grają w siatkę, młodzieńcy ćwiczą na siłowni, ktoś dokarmia ryby w stawie (!), a już najbardziej powszechną rozrywką jest jogging: ludzie w każdym wieku, wysoce zdeterminowani i całkiem nieźle wyekwipowani biegają po parku, niestety w kółko, bo przestrzeni w mieście jak na lekarstwo.

Kilka kroków dalej, główny plac miejski: panie i nieliczni panowie pod czujnym okiem instruktorki (oraz króla, który zerka z portretu powieszonego na fasadzie budynku. Zresztą monarcha w asyście małżonki spogląda zewsząd, jego wizerunek jest tak powszechny, że z czasem staje się niezauważalny) ćwiczą aerobik. Pośrodku tego wszystkiego, nad wypielęgnowanymi stawami, jak gdyby nigdy nic, majestatycznie spacerują gekony. I nikogo tutaj to nie dziwi.

 

Dzielnica Silom – przybytek ludzi interesu

fot. Patryk Frączyk

[align="left"]Wystarczy wsiąść w miejski autobus lub podpłynąć łodzią, by znaleźć się w diametralnie innym, choć równoległym świecie. Bangkok ma też nowoczesne oblicze, które zdaje się coraz bardziej przesłaniać tradycyjne. Ulica Silom i jej okolice to przybytek ludzi interesu: las wieżowców, nowoczesne biurowce, eleganckie restauracje, drogie sklepy, panie i panowie w korporacyjnych uniformach. Ta nowoczesność nie przeszkadza jednak, by na dachu wysokościowca umieścić kapliczkę dla duchów opiekuńczych czy rozpocząć pracę w biurze od zapalenia kadzidła. To również nikogo tutaj nie dziwi.

Patpong

Do Patpong docieram trochę z przekory – za ulicą ciągnie się zła sława miejsca rozpusty, które zaczyna żyć dopiero późnym wieczorem, kiedy bary go-go, dyskoteki i domy publiczne otwierają swoje podwoje. Sama dzielnica, nie jest przedmiotem dumy Tajów, bo jak często deklarują, chcieliby z reputacją seks-turystycznego raju zerwać. Deklaracje rozmijają się nieco z rzeczywistością. Cała „dzielnica rozrywki” to nic więcej ponad dwie uliczki Patpong 1 i Patpong 2, gdzie te przybytki umieszczone są jeden obok drugiego.

Główną atrakcją, w którą celują niemal wszystkie bary to Ping-Pong Show i widać, że na brak grupy docelowej nie mogą narzekać – tłoczno tam i gwarnie. Przed każdym miejscem stoi naganiacz i zachwala show, bezceremonialnie wciskając ulotki do rąk turystów. Bywa, że młodociani chłopcy kuszą przy wejściu klientów, którymi zazwyczaj są biali panowie w wieku średnim i podeszłym, natomiast młodzieńcy wyglądają jak świeżo po mutacji, wypielęgnowani i starannie ubrani w obcisłe fatałaszki. Odnoszę wrażenie, że właśnie znalazłam się w cyrku, dlatego czym prędzej czmycham stamtąd.

Chinatown

Tego się nie spodziewałam – prawdziwy, azjatycki, ogromny, kolorowy, głośny bazar – Chinatown, czyli gigantyczny targ, na którym kupić można wszystko. Mnie absorbują poszukiwania rurki i maski, bo już wkrótce planuje wycieczkę na południe Tajlandii, więc bez stosownego ekwipunku ani rusz. Idę na łowy i pierwsze co, to gubię się w bezliku alejek i kramów. Zagęszczenie sprzedawców na jeden metr kwadratowy wydaje się być największe w całej Azji: towar rozkłada się wszędzie, najbardziej łakomym powierzchniowo kąskiem są chodniki oczywiście, dlatego nie jest łatwo przedrzeć się przez tłum żądny zakupów.

 

Uliczna garkuchnia w Chinatown

fot. Ewa Pluta

Nie znaczy to, że w Chinatown porządek nie istnieje: podzielone jest na swoiste sektory, w których dominuje jeden rodzaj asortymentu. Jest więc sektor pornograficzny – stosy pirackich płyt z filmami o określonej treści, sektor kulinarny – wózki z jedzeniem porozstawiane obok siebie, co wcale nie ułatwia wyboru, bo wszystkie kuszą jednakowo silnie, sektor elektroniczny – wszelkie gadżety, które kupujemy w Polsce, tam kilka razy tańsze i wiele, wiele innych. W Chinatown można stracić głowę i sporo pieniędzy, ale wrażenia stamtąd są bezcenne. Opuściłam chińską dzielnicę po sześciu, może nawet siedmiu godzinach, obładowana łupami, nie tylko maską i rurką, ale wieloma innymi akcesoriami, które potem musiałam dźwigać na własnych plecach.

Farma Węży

– W Tajlandii żyje ponad 170 gatunków jadowitych węży – informuje nas prowadzący spotkanie w Farmie Węży, czekając jednocześnie na reakcję zgromadzonych.
Zachowujemy się zgodnie z oczekiwaniami:
– ????????
– A Instytut, w którym właśnie jesteśmy powstał, by tej gadziej pladze zapobiegać, a raczej jej skutkom. Zbieramy więc jad i przygotowujemy serum.

Po części informacyjnej rozpoczęło się show, czyli pokaz największych węży. Błyskały flesze, pojawiały się okrzyki zdumienia, a nawet grozy, kiedy z przepastnego pudła wyłoniła się kobra królewska (ponoć zdolna, by swoim jadem powalić słonia), a jej opiekun owinął ją sobie wokół szyi, jakby to był ulubiony pluszak z dzieciństwa. Węże, obyte z kamerami i fleszami, zachowywały się apatycznie i obojętnie, każdy turysta mógł zatem gada wziąć na rękę i śmiało pozować do zdjęć. Atrakcja nie jest warta swojej ceny – 200 bahtów, być może sesja poranna, kiedy demonstruje się odsysanie jadu, sprawia większe wrażenie. Dobre miejsce, by nasycić ciekawość, nic więcej.

Fot. Ewa Pluta

Po sześciu dniach pobytu w Bangkoku uznaję, że poczułam ducha miejsca i mogę ruszać dalej. Ów „duch” był oczywiście ulotny, wrażeniowy bardziej niż namacalny. Pojawiał się w trakcie podróży rzeką Chao Phraya, w ulicznych jadłodajniach, gdzie naprawdę można rozwinąć swoje horyzonty kulinarne, bywał też w kolejce naziemnej Sky Train, nowoczesnej i wściekle szybkiej, na pewno odczułam go w Chinatown – szalone, kolorowe, głośne i zatłoczone miejsce, gdzie zapomnieć się łatwo czy Khao San Road – już nie ulica, a targowisko różności.

Po zaledwie kilku dniach zaczęłam też rozumieć, dlaczego Tajowie używają aż 64 sylab, by opisać swoje miasto. Może za kilkanaście lat zostaną dodane nowe określenia? Te stare okażą się nie wystarczające, żeby oddać całą złożoność stolicy i Tajowie, chcąc różnorodność Bangkoku zamknąć w słowach, wymyślą nowe? Ile sekund zajmie wtedy wypowiedzenie całej nazwy? Dwadzieścia? Może więcej?