Światowe miasta-burdele

Patpong

To słynna na całym świecie dzielnica rozpusty. W rzeczywistości są to dwie równoległe, kilkusetmetrowe uliczki. Wieczorem w całej dzielnicy rozbłyskają światła neonowe klubów go-go i barów, których jest tam ponad 100. Przed każdym stoi kilku naganiaczy, którzy często próbują niemal siłą zmusić przechodniów do wejścia. Samo wejście do baru jest bezpłatne, ale by uniknąć nieprzyjemności, koniecznym jest zamówienie drinka. Średnia cena to 120 bahtów. Nie warto jednak zamawiać drinków w szklankach, mogą być bowiem „przyprawione” jakimś narkotykiem. Takie praktyki są dość częste, a czynione głównie po to, by innymi metodami zachęcić turystów do spędzenia nocy z którąś z zatrudnionych w klubie Tajek.

Należy także być świadomym, że Tajlandia to bardzo tolerancyjny kraj, zwłaszcza dla ludzi o odmiennych orientacjach seksualnych. Nie należy więc się dziwić, gdy nagle zobaczymy na scenie w barze kobietę bez biustu, z dużą stopą i lekkim zarostem. Bary dla transwestytów są bardzo popularne. Ci mają tam nawet swoje konkursy piękności emitowane w telewizji w porze największej oglądalności.

Korea Południowa

Seul

Miari, nazywana również Małym Teksasem, była dotychczas największą dzielnicą czerwonych latarni w Seulu. Istnieje nielegalnie, nielegalnie pracują tam też zwykle nieletnie dziewczęta, zaś policja i urzędnicy wydają się całkowicie ignorować jej istnienie. Dzielnica czerwonych latarni jest ukryta wśród wielu zaułków i bocznych uliczek. Wejście znajduje się za kurtyną obok wyjścia nr 10 Stadionu Gireum. Obecnie znajduje się tam mniej burdeli niż było w latach poprzednich, ale dzielnica jest wciąż aktywna. W przeciwieństwie do większości dzielnic czerwonych latarni, w Seulu prostytutki rzadko stoją za szybami. Tzw. naganiaczami są specjalnie upoważnione do tego osoby, zapraszające do środka budynku. Ostatnio słychać głosy mówiące, że Miari jest przebudowywana i często odwiedzana przez policję, trudno jednak znaleźć potwierdzenie tych informacji.

Kolejną, równie słynną, czerwoną dzielnicą w Seulu jest Cheongnyangni, powszechnie znana jako „Oh Pall Pall”, czyli „588” po koreańsku. Jeszcze kilka lat temu znajdowało się na jej obszarze ponad 150 domów publicznych, w których, jak się szacuje, pracowało około 400 kobiet. W 2006 roku władze postanowiły zredukować ich liczbę do 60. Co ważne, turyści zachodni są zwykle niemile widziani i ignorowani w większości koreańskich dzielnic czerwonych latarni. Prostytucja jest wciąż nielegalna, więc policja może zatrzymać bez wyraźnego powodu, choćby na rozmowie z prostytutką.

Witryny są pełne koreańskich dziewczyn. Najdroższe znajdują się w barach karaoke i klubach nocnych, ale średnia cena to 70 000 won (czyli ok. 50 dolarów). Dzielnica jest otwarta całą dobę. Nawet w ciągu dnia, kiedy ulice wypełniają się przechodniami, dziewczyny nie odchodzą od okien. Prostytucja jest powszechnie tolerowana w Korei, ale tylko dla Koreańczyków.