Tajlandia za dobre sprawowanie

Na promie płynącym w kierunku Ko Phayam (bilet z Rangonu do Ko Phayam: 150 bhatów) nastrój iście wakacyjny. Poza nielicznymi autochtonami, którzy wracają z zakupów w mieście, króluje międzynarodowe towarzystwo. Podsłuchując ich plany, dochodzę do wniosku, że mój trzydniowy pobyt może mieć nikły sens. Wszyscy wybierają się na co najmniej dwa tygodnie, a już miesiąc uchodzi za coś normalnego. Potem dowiem się, z czego to wynika.

 

Port na Ko Phayam

fot. Ewa Pluta

Stawiam stopy na stabilnym gruncie, jednocześnie rozglądając się po centrum: kilka sklepów, trzy, może cztery bary, wypożyczalnia motorów, jedna, licha agencja turystyczna. Drugi rzut okiem i rozkoszna konstatacja, że miejsce spełnia wszystkie parametry wyobrażanego przeze mnie wcześniej raju: szeroka plaża z idealnie białym piaskiem, co ową rajskość tylko podkreśla, nie jakieś rachityczne, pojedynczo rosnące palmy, ale całe ich mnóstwo, toż to prawie palmowe sady oraz woda – lazurowa, przejrzysta, gorąca.

Po bliższych oględzinach Ko Phayam stwierdzam, iż wyspa kolosem nie jest, poruszając się motorem, co robią tutaj prawie wszyscy, można ją przebyć w niecałe dwadzieścia minut. Jako osobie niezmotoryzowanej zajmuje mi to półtorej godziny. Pocieszające jest natomiast to, że autostop działa nawet wtedy, gdy tego nie chcemy.

Pięć tysięcy stałych mieszkańców wyspy rozpływa się w turystycznym tłumie. Pomimo tego, że miejsce jest naprawdę niewielkie, problem niechcianego sąsiedztwa rozwiązał się tutaj sam. Domy rozsiane są na obrzeżach wyspy, a sam jej środek porasta dżungla przecięta piaszczystą drogą, która, a to pojawia się, a to znika nagle. Nic pewnego.

Pobyt rozpoczynam od załatwienia spraw doczesnych. Choć hosteli i bungalowów nie brakuje, postanawiam w końcu zrobić użytek z namiotu, który trochę bezcelowo dzierżę na swoich plecach (przestroga: namiot w Azji to czysta fanaberia!) i pytam właściciela jednego z pensjonatów, czy naprzeciwko jego domostwa, w dyskretnym cieniu palmy mogę go rozbić. Naprzeciwko domostwa owszem, pod palmą już nie – odpowiada uroczy Taj, przytaczając kilka historyjek z życia wziętych, które łączyło jedno: pasmo nieszczęść wyrządzonych ludziom przez chaotycznie spadające kokosy.

Przychodzi również czas na zadzierzgniecie pierwszych znajomości. Moich sąsiadów można by uznać za grupę reprezentatywną dla wszystkich turystów na Ko Phayam:
– Sven: obywatel Holandii, świata, a przede wszystkim Ko Phayam, na wyspie pomieszkujący już od 5 lat, wraca w rodzinne strony na trzy, najwyżej cztery miesiące w roku, by na sytym Zachodzie podreperować budżet. Kiedy go poznaję, jest w trakcie budowy chaty w głębi wyspy.
– Helena: obywatelka Niemiec i prawie rezydentka na Ko Phayam, od pięciu miesięcy udziela się tutaj towarzysko, opala i relaksuje.
– Mark – na wyspie od dwóch lat. Pisze, maluje, gra na gitarze. Kontakty ze światem ogranicza do minimum, dopuszczając do siebie tylko zaufany, trzyosobowy krąg ludzi.

Ko Phayam została „odkryta” dla reszty świata w latach sześćdziesiątych, kiedy to zaczęły się tutaj pojawiać najpierw niewielkie, z czasem coraz większe grupki hippisów. Niektórzy przyjeżdżali na miesiąc, dwa, inni zostawali na kilka lat. Trudno im się dziwić. Atmosfera na wyspie tchnie spokojem, można do woli nurzać się w błogim lenistwie, a przy pobycie dłuższym niż tydzień mamy pewność, że poznamy większość osób, bo skład mieszkańców nie zmienia się tak szybko.

Oto jak może wyglądać przeciętny dzień przeciętnego turysty na tej nieprzeciętnej wyspie: niespieszna pobudka bardzo wcześnie rano, kiedy słońce jeszcze nie smaży i można odczuć coś na kształt bryzy, a nawet przyjemnego chłodu. Potem nic, tylko na śniadanie pośpieszyć do jednej z wielu przydomowych restauracji, choć sami Tajowie rzadko jedzą posiłek tak wcześnie. Potem po wyspie można jeździć motorem (bardzo popularne) lub rowerem (mniej popularne), spacerować (najmniej popularna forma spędzania czasu).

Jedna z pięciu plaż na Ko Phayam. Fot. Patryk Frączyk

Na każdej z pięciu dostępnych plażach jedyną poważniejszą aktywnością są próby ukrycia się przed palącym słońcem. Kiedy stoi w zenicie, widać tylko przemykające chyłkiem do wody, spieczone do czerwoności ciała. Jednak ty, który myślisz, że znajdziesz tam ochłodę, pożegnaj się z nadzieja. W wielu miejscach woda bywa po prostu gorąca. Mając podstawowy sprzęt, czyli rurkę i maskę można już podglądać rybki o dziwnych kształtach i bajecznych kolorach, bo rafa koralowa zaczyna się kilkadziesiąt metrów od brzegu.

Zdając sobie sprawę, że taki rajski pobyt należy dawkować i nie przesadzać zbytnio. Świat tutaj jest tak idealny, kolorowy, czysty i bajeczny, iż tkwi w tym niebezpieczeństwo znudzenia się, dlatego opuszczam po kilku dniach Ko Phayam, udając się dalej na południe.

Odległość między Rangon a Phuket, dokąd zmierzam, nie jest zbyt duża, to zaledwie dwieście kilometrów, ale jedna po drugiej zaczęły pojawiać się pewne obiektywne przeszkody, które śmiały pochód uniemożliwiały. Pierwsza to niemiłosierny upał, który każe się chować w najgorszych, południowych godzinach w cień przydrożnych knajp, a tam czeka już ryż z dziwnymi zwierzętami morskimi albo zupy, których zawartość ucieka poza obręb talerza, bo posługiwanie się pałeczkami ciągle jest dużym wyzwaniem.

 

Na pace pick-up'a – stopem przez Tajlandię

fot. Ewa Pluta

Drugi powód to kierowcy, którzy nie kończą swojej pomocy na autostopowej przejażdżce, lecz chcą być lokalnymi przewodnikami, więc po drodze zajeżdżamy do osobliwych świątyń, gorących źródeł, pomników przyrody oraz wszystkiego, co można nazwać atrakcją turystyczną. Kiedy docieram do Phuket, jednego z większych miast Tajlandii położonym na wyspie o tej samej nazwie, przeżywam coś na kształt kulturowego szoku. Po wizycie na Ko Phayam miasto wydaje się być miejskim potworem, co to wyrzuca z paszczy strumień ludzi i samochodów.

Rytuał dnia codziennego, czyli szukanie noclegu okazuje się być tutaj problematyczne. Wszystkie pokoje w rozsądnych cenach, czyli poniżej 300 bahtów, są już zajęte. Co nie powinno dziwić, bo Phuket to turystyczny węzeł. Na dwudziestu kilku plażach znajduje się kilkaset hoteli, najczęściej resortów, międzynarodowe lotnisko, drugie pod względem wielkości w Tajlandii sprzyja przepływowi turystów. Z Europy można zamówić też lot czarterowy na Phuket, co jeszcze bardziej mnie utwierdza w przekonaniu, że oto jestem w centrum świata. Stąd odpływa najwięcej promów na jedne z najpopularniejszych wysp na Morzu Andamańskim, co szczególnie mnie interesuje, bo wybieram się na Ko Phi Phi zwiedziona zdjęciami z przewodnika i zasłyszanymi w drodze opowieściami o nieprzeciętnej urodzie tej wyspy.

Prom płynie niespiesznie około trzech godzin (Phuket – Ko Phi Phi, bilet około 600 Bahtów w jedną stronę). Jak krótko opisać Ko Phi Phi? Ta wyspa jest idealna, jeśli chcemy zaszaleć, bo barów, restauracji i dyskotek jest tutaj całe mnóstwo. Życie nocne toczy się wartko, więc każdy znajdzie jakąś niszę dla siebie. Nurkowanie, snorkelling, kajaki to tutaj pewien standard. Są nawet szkoły nurkowania prowadzone przez obcokrajowców, którzy kuszą ofertami podglądania rafy koralowej, przechodzącej swoją barwnością wszelkie pojęcie. Mnóstwo sklepów, pamiątkarski raj, kramy, kramiki, warkoczyki, dredy, wyrafinowany piercing: na ko Phi Phi można znaleźć wszystko. Także panorama widziana z najwyższego punktu na wyspie jest godna dobrze zaprojektowanej pocztówki. Do głównej przystani prawie co godzinę podpływają nowe promy i wypluwają świeżych turystów.

Ko Phi Phi. Fot. Patryk Frączyk

Porównanie z Ko Phayam nasuwa się jakoś bezwiednie. Szala przechyla się w stronę tej mniejszej wyspy, dyskwalifikując w moim prywatnym rankingu Ko Phi Phi jako jedną z najlepszych atrakcji turystycznych Tajlandii. Kurorty w szerokim świecie są zazwyczaj do siebie podobne, a aura miejsc już nie, bywa swoistą i niepowtarzalną. Tak jak na Ko Phayam.

Powoli żegnam się z Tajlandią, uśmiechniętymi Tajami, królem Bhumibolem, który wraz ze swoją małżonką zerka dosłownie zewsząd, ośmiorniczkami na patyku, mrożoną kawą w plastikowym woreczku… Ehhh…

Na granicy tajlandzko-malezyjskiej rozmawiam z przypadkowo poznana Ukrainką.
– Mieszkam tutaj już osiemnaście lat – mówi, nie kryjąc zadowolenia.
Natomiast ja, kryjąc zawiść, podsuwam paszport do ostemplowania urzędnikowi. Uśmiechniętemu, bo to jeszcze Tajlandia.