Z wizytą u plemion górskich

 

Ciekawskie dzieciaki z plemienia Moon

fot. Świat oczami Gośki

Tak jak oni dla nas, tak my dla nich, zwłaszcza dla dzieci, stanowiłyśmy ogromną atrakcję. Czterech kilkuletnich chłopców biegało za nami przez cały pobyt obserwując z zainteresowaniem każdy nasz ruch.

Do wioski Lahu dotarliśmy wieczorem, w samą porę, żeby puścić z dzieciakami lampiony. To było coś niesamowitego, jak te dzieci się dziwowały i cieszyły. Jak patrzyły na unoszące się w powietrzu lampiony, coraz wyżej i wyżej, aż w końcu zniknęły z pola widzenia. Część dzieci biegała na bosaka, inne w skarpetkach i klapkach.

Na początku nikt nie chciał pozować do zdjęć (było już ciemno, więc musiałam mieć włączonego flesza, a dodatkowo musiałam podświetlać ich sobie latarką, bo nic nie widziałam). Ich nastawienie zmieniło się, kiedy zaczęłam pokazywać im zdjęcia. Dla nich było to coś niezwykłego, ciekawego. Szczególnie taki jeden chłopiec zaczął chętnie pozować. Potem jego mama zaprosiła nas do domu.

 

Pani domu karmi swoje potomstwo

fot. Świat oczami Gośki

Przed wejściem do drewnianego domu na palach musieliśmy zdjąć buty. Chata miała jedno pomieszczenie – mieszkało w niej 7 osób – rodzice z 5 dzieci (chłopakami). Tata był nieobecny, właśnie polował. Wewnątrz było ciemnawo. W środku znajdowało się palenisko, na którym palił się ogień. Z boku na podłodze leżał niewielki dywan. Poziome deski łączące pionowe wykorzystywane były także jako półki, stał tam jakiś krem czy mydło, pusta butelka na wodę, i chyba szpula nici. Na ścianie wisiał też kalendarz. Pod drugą ścianą stał kosz z ubraniami i kilka pełnych worów, rozwieszone były też jakieś szmaty (może pościel?). Mama karmiła najmłodszego synka, chyba ryżem na mleku. Kai przywiózł im od nas owoce. Dał je mamie, która kolejno rozdawała dzieciom, a one grzecznie czekały na swoją kolejkę. Owoce musiały im bardzo smakować, bo bardzo się cieszyły. Jeden chłopiec chodził do szkoły, więc dałyśmy mu kredki. Jak wychodziłyśmy od nich chłopcy pobiegli po schodach przed nami, żeby nam poświecić latarkami przed domem, bez ich pomocy trudni by nam było założyć buty.

 

W wiosce Lahu warunki życia są bardzo trudne

fot. Świat oczami Gośki

W wiosce nie było elektryczności ani bieżącej wody. Mieszkańcy żyją tak jak w XIX w. Lahu to jedno z najbiedniejszych plemion. Jego członkowie nie mają bowiem głowy do interesów.

Wyznacznikiem statusu majątkowego członków plemienia Lahu są… świnie. W wiosce, którą odwiedziłyśmy nie było ani jednej, co oznacza, że jej mieszkańcy są bardzo biedni.

 

Kobieta z plemienia Akha w tradycyjnym stroju

fot. Świat oczami Gośki

Plemię Akha emigrowało do Tajlandii w latach 30-tych XX wieku. Jego członkowie są bardziej niezależni niż Lahu. Ludzie z miast chętnie zatrudniają dziewczyny z plemienia Akha do swoich sklepów, bo przyciągają one turystów i chętnie wdają się w rozmowy, a także szybko się uczą.

Wioski Akha są bardzo zróżnicowane, jedne maleńkie i biedne, inne całkiem zamożne. W jednej znajdowały się drewniane domy ze słomianymi dachami, właśnie budowali szambo, w innej dachy domów były już blaszane, a zdarzały się i takie, w których budynki zbudowano z cegieł.

W niektórych wioskach jest elektryczność. Mieszkańcy mogą zużywać prąd o wartości ok. 200 bahtów (ok. 20 zł) miesięcznie za darmo. Jeśli zużyją więcej muszą zapłacić 200 bahtów oraz ponadto tyle, ile zużyli. Dlatego zapalają światło wieczorem, ale do gotowania czy ogrzania mieszkania w zimie używają drewna.

Kobiety Akha ubierają się w tradycyjny strój, idąc na targ lub w wioskach dla turystów, ale jak opuszczają wioskę (np. idą do pracy w polu, lub fabryki herbaty), to nakładają tradycyjne nakrycie głowy. Na naszą prośbę zatrzymaliśmy się na targu, żeby móc zrobić zdjęcia kobietom w tradycyjnych strojach.

Relacja pochodzi z bloga Świat oczami Gośki