Surfowanie po paryskich kanapach

 

Paryskie migawki

fot. Aleksandra Hołowienko

Na ulicę, przy której mieszkał Jean, nasz pierwszy host – gospodarz, trafiamy szybko. Paryż jest doskonale skomunikowany i oparty na doskonałym planie – z małą pomocą mapy prawie wszędzie można dostać się bez problemu. Pod kamienicą, w której miał mieszkać Jean stoimy ponad 20 minut, próbując znaleźć sposób na uruchomienie niedziałającego domofonu lub czekając na jakiegoś sąsiada – może cudownym zbiegiem okoliczności wyjdzie akurat z klatki. Francuz nie odbiera telefonu – mięśnie twarzy Agi zaczynają się napinać – bo, co jeżeli nas wyroluje? Jak znajdziemy w środku sezonu tani hotel oferujący wolne miejsca? Na szczęście rozwiązanie problemu nadchodzi samo. Niezorientowane w sposobie numerowania kamienic w Paryżu, trafiłyśmy pod zły adres, o czym informuje nas miły przechodzień. Zostawiwszy walizkę w składającym się z łóżka, balkonu oraz łazienki apartamencie Jeana i już wszyscy razem wybieramy się na wieczorny spacer pod wieżę Eiffla. Symbol Paryża znajduje się dziesięć minut od naszego lokum. Mamy szczęście.

Sposób na zwiedzanie

Jean odprowadza nas pod wieżę, robi sobie z nami kilka zdjęć, po czym wraca do swojego apartamentu. Jest już późno, a rano musi wcześnie wstać do pracy. Mówi, żebyśmy się nie spieszyły i powoli odchodzi, obiecując, że drzwi do mieszkania zostawi otwarte (następnego dnia faktycznie daje nam klucze od swojego lokum). Tego wieczoru decydujemy się jeszcze na rejs łodzią, odpływającą z przystani znajdującej się nieopodal symbolu miasta. Chcemy przed snem skosztować namiastki Paryża.

Kolejny dzień poświęcamy na Wersal. To „must be” na liście miejsc, które należy zobaczyć w Paryżu. Dojeżdżamy tam specjalną kolejką kursującą z centrum miasta. Piękna, złocona brama wita turystów, którzy od progu zachwycają się miejscem, nieświadomi tego, że przyjdzie im czekać 2 godziny w kolejce po bilety. Niektórzy nieświadomi są też faktu, iż jako studenci w kolejce czekać nie muszą. Wersalski przepych odznacza się na każdym kroku, a cudowne ogrody i piękny pałac promieniują dawną świetnością. Po kilku godzinach kompleks zaczyna jednak nudzić. Wykończone upałem, opuszczamy to miejsce z zapełnioną kartą pamięci i nauczką, by następnym razem uważniej słuchać komunikatów.

Już przed wyjazdem zdecydowałyśmy, że po Paryżu będziemy podróżować za pomocą tourbusów. Otwarte, piętrowe autobusy kursują na 3 liniach pomiędzy wszystkimi ważnymi zabytkami miasta. Bilet na 2 dni kosztuje niewiele ponad 30 euro i znacznie ułatwia zwiedzanie. Na określonych przystankach można przesiąść się na inną linię, nie sposób jednak zaliczyć wszystkich miejsc na trzech trasach w dwa dni. Oglądanie Paryża z dachu autobusu i słuchanie opowieści o francuskiej stolicy, jej historii, zabytkach, tradycji z zielonych słuchaweczek, stanowi przyjemność samą w sobie.

Szklana piramida na dziedzińcu Luwru. Fot. Aleksandra Hołowienko

Oczywiście przeznaczamy czas na Luwr, gdzie znów musimy odstać swoje w kolejce – tym razem nie po bilety, lecz do bramki bezpieczeństwa. Odwiedzamy też katedrę Notre Dame, gdzie przemoknięte do szpiku kości patrzymy na miasto oczami gargulców. Cieszymy się faktem, że studenci, którzy nie ukończyli 26 roku życia i są obywatelami kraju należącego do UE oraz uczniowie poniżej 18, nie muszą płacić za wstęp do większości zabytków. Zaoszczędzone pieniądze możemy wydać na przyjemności – przecież Paryż oferuje ich od groma. Zaś osoby, które przekroczyły tę granice wieku, muszą przeznaczyć przynajmniej 9 euro na Luwr, 9 euro na Notre Dame oraz Muzeum Orsay. Po południu stajemy też przed Łukiem Triumfalnym, w tym samym czasie, nieopodal, jakiś ważny mężczyzna w garniturze ściska rękę innego ważnego mężczyzny, to wszystko dzieje się w towarzystwie reporterów i kamer, a my pozwalamy sobie wierzyć, iż właśnie spotkałyśmy Sarkozy'ego. Cóż, to w końcu Paryż, tu wszystko jest możliwe!

Je suis Yvette Guilbert

Jean mógł „przehostować” nas tylko i (aż!) przez 4 dni, zatem kolejne dwa spędzamy u innego gospodarza – Luisa. Ten przesympatyczny człowiek 13 lat temu przeprowadził się z Meksyku do Francji, włada 5 językami i jest jedną z bardziej serdecznych osób, jakie miałam przyjemność poznać. Budzi nas rano, przynosząc ze sklepu ciepłe jeszcze croissanty i gotuje dla nas meksykańską kolację. Ten dzień poświęcamy na Moulin Rouge i okolice. Niestety, możemy sobie jedynie zrobić zdjęcia pod słynnym kabaretem i z zazdrością patrzymy na tych, którzy kupują bilety warte co najmniej 150 euro. Następnie idziemy na spacer wzdłuż ulicy czerwonych latarni, zaglądamy do kilku sex shopów, a w jednych z nim spędzamy ponad godzinę – chcąc poczuć się przez chwilę niczym Yvette Guilbert – aktorka i piosenkarka występująca niegdyś na deskach Moulin Rouge – wciskamy się w gorsety, które dosłownie zapierają dech w piersiach. Niezła zabawa.

Wieczorem udajemy się z Luisem na kolejny spacer, tym razem na wzgórze Montmartre. Nasz znajomy zapewnia, że to bardzo blisko – mamy chyba różne poczucie odległości, gdyż po godzinie takiej przechadzki, nogi zaczynają odmawiać mi posłuszeństwa. Przede mną jeszcze miliard schodów prowadzących na szczyt wzgórza, ale czego nie robi się dla pięknych widoków i satysfakcji!

Zabłądźmy w tym Paryżu

Ostatni dzień poświęcamy głównie na piesze zwiedzanie miasta. Chodzimy bez żadnego planu, krętymi uliczkami uliczkami, zaglądając przy tym do przeróżnych sklepików. Pijemy kawę w kafejce obok Notre Dame, jemy obiad w restauracji nieopodal Sorbony. Udajemy się też do nowoczesnej dzielnicy, gdzie drapacze chmur rozrywają niebo, a architektura zdecydowanie kontrastuje z białymi kamienicami centrum. Leżymy na trawie patrząc w niebo nad Paryżem. Na koniec dnia sączymy wino na moście Pont des Arts, obserwując przepływające pod nim statki. Obie dochodzimy do wniosku, że chciałybyśmy tu kiedyś wrócić z kimś wyjątkowym, zawiesić na moście kłódkę i poczuć, że to faktycznie miasto miłości. Wieczorem idziemy jeszcze pod Luwr – ubiegłej nocy, spiesząc się na spotkanie, trafiłyśmy tam przez przypadek i widok nas zachwycił.

Most Pont des Arts – tutaj zaklina się szczęście. Fot. Aleksandra Hołowienko

Pora wracać do domu – następnego dnia mamy samolot, trzeba się jeszcze spakować i pożegnać z Luisem. W drodze na lotnisko Agnieszka potrząsa moją ręką i mówi: „Zapomniałyśmy o Disneylandzie!”. Faktycznie. W Paryżu można się zapomnieć.