Rodos – wyspa słońca

Faliraki? Żadne braki

Faliraki to raj dla młodych: miasteczko żyje dzięki klubom nocnym, lunaparkowi i podobno największemu w Europie parkowi wodnemu pod gołym niebem. Typowe miejsce stworzone dla turystów. Dlatego jeśli pływanie w hotelowym basenie lub leżenie plackiem na piaszczystej (gdzieniegdzie ten piasek wygląda prawie jak ziemia) lub kamienistej plaży nie jest twoim planem na cały pobyt, nie obędzie się bez wycieczek fakultatywnych. Ale zanim o nich, zacznijmy od atrakcji w Faliraki.

Pod koniec września miasteczko zamiera, pogoda też nie jest już upalna (ale bez obaw – można nadal zażywać kąpieli wodnych i słonecznych – śródziemnomorska opalenizna gwarantowana). W związku z tym część klubów jest już pozamykana albo sporadycznie otwarta. Pozostałe – nie muszę chyba dodawać – czynne są każdego dnia. Pierwszego dnia przechadzając się klubową ulicą, natknęłam się na tabliczkę przed irlandzkim pubem o treści „Christmas party. Tonite. With Santa”. W środku spotkałam Świętego Mikołaja, który zapraszał nas o północy na sylwestra. To był dopiero początek szaleństwa.

Lokal o wyglądzie średniowiecznego zamku – czemu nie? Impreza w pianie? Jak najbardziej. Czasami wołałam z zachwytu, że to takie mini Las Vegas. Z tego pobytu nadal pamiętam smak Banana Colady. Najwięcej bywalców było wśród Brytyjczyków, niestety zupełnie nie potrafili się zachować. Każdy pub po ich wizycie wyglądał jak wysypisko śmieci. Tuż po drodze do klubów każdej nocy mijałyśmy lunapark, w którym bawiłyśmy się jak małe dzieci. W ogóle Faliraki to miejsce dla dorosłych dzieci.

Jeżeli chodzi o park wodny, to nie wyobrażam sobie, by go pominąć. Długie pionowe rury do zjeżdżania, w których można się podtopić (kolega wprawiony w boju doradzał, by zasłaniać twarz rękoma podczas zjazdu), na innych atrakcjach można zsuwać się na materacu głową w dół, także na specjalnej zjeżdżalni, która wygląda jak zapożyczona ze skateparku. Można też wziąć ogromne dmuchane koło i na sztucznych falach tańczyć górną częścią ciała w rytm puszczanej tam muzyki, która błyskawicznie nastraja na imprezę.

 

Faliraki, turystyczna uliczka

fot. Angelina Sielewicz

Na samej plaży znajdują się centra sportów wodnych. Skusiłyśmy się na przejażdżkę na bananie. My dwie i kilka Brytyjek. To był doskonały pomysł, bo można było poznać wyspę od strony morza; motorówka zaciągnęła nas do podwodnych grot, w których zimnej wodzie pływałyśmy. Także na jakiś kwadrans zrobiliśmy sobie postój w malutkiej zatoczce, do dziś pamiętam ławicę ryb przepływającą pod moimi stopami, muskającą je delikatnie. Na koniec zabawy klasyczna wywrotka, oczywiście nie kto inny, bo właśnie ja dostałam od kogoś kopniaka w głowę, spadając z banana.

W całej miejscowości jest mnóstwo żółtych budek telefonicznych, z których korzystają Afrykanie. Dlaczego tylko oni? Nie udało nam się rozwiązać tej zagadki. Poza tym w Faliraki, ale i na całej wyspie (a także na sąsiednich!), jest mnóstwo psów i kotów, pięknych, o błyszczącej sierści, wylegujących się na środku chodników albo… na hotelowych leżakach. Ach, Faliraki. I to by było na tyle.

W Symi z tymi i tamtymi

Poza wycieczką na własną rękę do miasta Rodos postanowiłyśmy popłynąć na niewielką wyspę Symi. Podobno wycieczki fakultatywne można kupić bezpośrednio u organizatora gdzieś na mieście, ale wtedy nie można liczyć na polskiego przewodnika, czyli naszego rezydenta. Wybrałyśmy się więc większą grupą. Rejs z Rodos trwa około dwóch godzin, gdyż wyspa znajduje się niemal przy samej granicy z Turcją. – Dokąd nas zabierają? – pytałam sama siebie, kiedy płynęliśmy wzdłuż skalistego, surowego wybrzeża.

Wybrzeże Symi. Fot. Angelina Sielewicz

Wychodząc na ląd bardziej wyludnionej strony wyspy, moja uwagę zwróciły koty, których sierść była szara i ruda. Natychmiast nas otoczyły, były tak słodkie, że musiałam je uwiecznić na zdjęciach. Na początek zwiedziliśmy klasztor Panormitis Archanioła Michała. Spodobały mi się nie tylko malowidła naścienne, ale i alejki wewnątrz zespołu klasztornego ułożone z czarnych i białych otoczaków, ot, takie śródziemnomorski mozaiki (których w mieście Rodos również nie brakuje).

Sama wyspa Symi słynie głównie z poławiaczy gąbek, o czym przypomina sylwetka brązowego chłopca stojącego w porcie. Niestety, wiekowa tradycja podupadła, oczywiście nadal na straganach można nabyć gąbki, ale plotki głoszą, że są one importowane z Afryki. Bardzo wielu młodych ludzi opuściło miasteczko Symi, więc tak naprawdę ożywa ono tylko na potrzeby turystów. Poza gąbkami można tu nabyć przeróżna zioła, w tym „sex tea” z hibiskusa, która akurat dostałyśmy gratis. Poza tym jest mnóstwo futer i skórzanych akcesoriów.

Ale tak naprawdę będąc tutaj, trzeba napawać się widokiem kolorowych domków i podziwiać mieszkańców, że chce im się tak wdrapywać do domów po wysokich schodach. W samym porcie jest mnóstwo łodzi i jachtów. Zawsze przyglądam się flagom i… tak, odwiedzają to miejsce turyści nie tylko z Europy. Podróż powrotna z Symi była niezwykle przyjemna. Ciepły wiatr muskał nasze twarze, gorąca czekolada rozgrzewała, a fale ukołysały nas do snu.

Grecka mnogość

Tak naprawdę jadąc poza granice naszego kraju, przede wszystkim pragnę poznać twórców tej obcej kultury, dojść do jej sedna – czyli obcować z ludźmi, w tym przypadku z Grekami. Niestety w Faliraki nie poznałam wielu Greków. Pracują tu głównie Albańczycy, a turyści – rzecz jasna – pochodzą z innych (chłodniejszych) państw Europy.

Przed przyjazdem do Grecji poznałam jednego Greka w Polsce. Wbrew obiegowej opinii o tym narodzie był wysoki, ale zgodnie ze stereotypem miał ciemne włosy, i oczywiście bardzo opalony. Upalne polskie lato 2007 określił mianem chłodnego. Niezwykle sympatyczny, ciepły, otwarty człowiek natychmiast zyskał sympatię całej mojej rodziny.

Natomiast na podstawie mojego wyjazdu o Grekach mogę powiedzieć tylko tyle, że lubią sobie dobrze pojeść. W przeciwieństwie do Włoch (notabene raju dla smakoszy), gdzie jedzenia było zawsze nie za wiele (małe porcje, skromny wybór dań), w Grecji było go aż za dużo. Może miałam szczęście, że taki trafił mi się hotel, ale szwedzki bufet był naprawdę imponujący. Na początek talerz wypełniony po brzegi sałatkami, potem danie główne (baranina nie przypadła mi do gustu), i niemały wybór deserów. Wydawało się więc oczywiste, dlaczego psy schodzą się do hotelu w porze obiadu, a ich sierść jest tak zdrowo błyszcząca. Karmiłam je pod stołem każdego dnia. W. H. McNeil w „The Metamorphosis of Greece Since World War II” pisze o heroizmie Greków, że „taki impuls wyrażał się najczęściej i nadal wyraża w postaci niepohamowanej gościnności, oferowanie niezwykłej obfitości jedzenia i picia osobom, które zapewne nie będą nigdy miały okazji się odwzajemnić”. Nic, tylko przyklasnąć.

No dobrze, jeden z kelnerów był Grekiem, lubił wczasowiczów na tyle, że raz nawet spotkałam go na imprezie w ich towarzystwie. Pewnego popołudnia się rozpadało (na Rodos w porze letniej to ewenement), więc spędzałam czas przed laptopem w hotelowym lobby. Wspomniany kelner podszedł do mnie i pokazał, że jest nie tylko na Facebooku, ale i na Naszej Klasie. No cóż, co prawda, to prawda, na Rodos Polaków nie brakuje.

P.S.

Podczas podróży na Rodos nie udało nam się odwiedzić innych atrakcji wyspy: miasta Lindos słynącego z białych domów i świątyni Ateny, półwyspu Prasonisi –mekki dla surferów, czy doliny motyli. Nie jechałyśmy też na osiołku, ale zrobiłam jednemu zdjęcie z bliska. Nie byłyśmy tam, bo gdzieś wewnątrz czułyśmy, że jeszcze tam kiedyś wrócimy. A już na pewno do Grecji.