Camino de Santiago

Dlatego też większość ludzi, włącznie ze mną, wstawało skoro świt. Po spakowaniu plecaka i śniadaniu, ruszaliśmy na szlak. Po drodze spotykałam przeróżnych ludzi: idących samotnie, w mniejszych grupach, czasem całe rodziny, ludzi w każdym wieku i każdej rasy. To niesamowita mieszanka kulturowa, którą warto poznać. Nie brakuje okazji do zawarcia nowych znajomości. Najbardziej otwarci są oczywiście Hiszpanie, często pierwsi zagadują. W moim przypadku jest to jednak problem, bo ja nie znam ich języka, a oni często nie posługują się nawet angielskim. Mimo wszystko poznałam kilka ciekawych osób.

Jak wtedy gdy zdążając do miejscowości Samos, podziwiałam widoki. Szlak niestety wiódł drogą asfaltową. I tak nieszczęśliwie się złożyło, że przy oglądaniu tychże widoków, przewróciłam się. Obtarłam sobie prawą nogę, co wyglądało dość poważnie, tym bardziej, że zaczęłam krwawić. Co tu kryć, byłam przerażona. Z naprzeciwka nadeszła Hiszpanka, która widziała mój upadek. Pomogła mi oczyścić ranę i sprawiła, że się uspokoiłam. Powtarzane przez nią słowo tranquilo (hiszp. spokojnie) pomogło.

Na powrót trochę się podłamałam, gdy powiedziała mi, że najbliższe miasto z ośrodkiem zdrowia jest 9 km dalej. Po chwili zauważyłam dwóch starszych panów, również Hiszpanów. Jeden z nich miał taką samą ranę jak ja! Również się przewrócił i tak samo obtarł nogę. Uśmialiśmy się na widok naszych obrażeń. Gdy dotarłam w końcu do miasteczka z ośrodkiem zdrowia, wspomniany Hiszpan już tam był. Mężczyzna ucieszył się widząc mnie, a personel zdziwił – kolejna osoba z taką samą raną? Później jeszcze przez kilka dni spotykałam obu panów i zawsze wymienialiśmy się pozdrowieniami i uśmiechami. W takich momentach nie trzeba znać języka, by móc się porozumiewać.

Możliwości do poznawania ludzi najwięcej jednak jest w albergue, czyli w schronisku dla pielgrzymów. Większość ludzi przychodziła do miejsca docelowego około południa, było więc dużo czasu na rozmowy. W jednym z nich, w Mansilla de las Mulas, poznałam Sung Mun Do. Był to młody Azjata z Korei Południowej, który wraz ze swoim kolegą wybrał się w rowerową podróż po Europie. Camino Francé s było tylko jednym z etapów tej wędrówki. Dzięki programom telewizyjnym o Santiago, Camino cieszy się dużą popularnością wśród Koreańczyków, stąd też wielu obywateli tego państwa można spotkać na szlaku.

Drogą św. Jakuba wędrują też całe rodziny. Najbardziej utkwiło mi w pamięci spotkanie pewnej ewangelickiej familii z Monachium: rodzice z dwójką nastoletnich dzieci, ciocia oraz dziadkowie. Już po raz trzeci wyruszyli wspólnie na szlak. Pierwszy raz szli z St. Jean Pied de Port dwa lata wcześniej. Zwykle mają tylko 10 dni urlopu, dlatego przechodzą Camino odcinkami, każdego roku 150 – 200 km. Jeszcze dwa lata i doją do celu – do Santiago.

Spotkaliśmy się w schronisku w Puente Itero, prowadzonym przez włoską konfraternię. Wieczorem po ceremonii obmycia nóg pielgrzymów, zasiedliśmy do wspólnej kolacji. Można się było domyśleć, czym ugoszczą nas Włosi. Oczywiście pojawiło się spaghetti z sosem i parmezanem, typowym serem z Italii. W trakcie posiłku Christian – głowa niemieckiej rodzinki – wpadł na pomysł śpiewania w narodowych językach. I tak zaczął się wieczór piosenek niemieckich, włoskich, flamandzkich, francuskich, węgierskich i oczywiście polskich. Wraz z koleżanką zostałyśmy poproszone o odśpiewanie… „Bogurodzicy”. Ze względu na mój brak zdolności muzycznych, tylko Weronka reprezentowała rodzimą scenę muzyczną, co zresztą zostało przyjęte brawami na stojąco. Atmosfera tego wieczoru była niezapomniana.

Rodzinnie wędrowali też pewni ludzie z Francji, którzy cały szlak przeszli właśnie tamtego roku. Wybrali się z piątką dzieci, najmłodszy Philip miał 7 lat, najstarszy Francois – 22. Poza Philipem wszyscy mówili po angielsku, dzięki czemu mogliśmy swobodnie porozumiewać się. Przez pięć dni szliśmy podobnym tempem, więc spotykaliśmy się regularnie w albergue. Wspólne gotowanie, wzajemne poznawanie naszych kultur, opinii, a nawet gra w piłkę nożną – to było bardzo ciekawe. Obserwowałam Philipe’a i jego znajomych: 10-letniego Hiszpana i 9-letniego Koreańczyka, którzy choć nie znali żadnego wspólnego języka, potrafili długo się razem bawić i równie długo rozstawać.

Na lotnisku w Santiago poznałam pewnego Polaka, pana Macieja, który wcześniej przeszedł Camino Francé s, a wtedy wracał z Camino del Norte. Powiedział bardzo istotną rzecz – droga francuska jest szlakiem spotkań. I tak było. Wszystkie okazały się niezwykle cenne, każde z nich wzbogaciło wędrówkę do grobu św. Jakuba Apostoła.