Drezno – arystokrata wśród miast

Po opuszczeniu muzeum udaliśmy się na niekontrolowany spacer po Starym Mieście, pełnym starych kamienic, z przestrzennym placem po środku, gdzie można przysiąść i pokontemplować atmosferę miejsca. Nie mogliśmy oderwać oczu od Kościoła NMP (Frauenkirche), którego potężna, kamienna kopuła dostojnie góruje nad dachami śródmieścia. Przez Drezdeńczyków jest nazywany „kamiennym dzwonem” ze względu na osobliwy kształt. Po II wojnie światowej jeszcze długo znajdował się w opłakanym stanie. To wtedy, w trakcie alianckiego nalotu bombowego Drezno zostało totalnie zniszczone, a wraz z nim Frauenkirche. Dopiero po zjednoczeniu kraju, dzięki funduszom miasta i hojnemu wsparciu darczyńców z całego świata, odbudowano kościół, który dziś jest symbolem pokoju i pojednania. Patrząc na wysoką kopułę budowli, zapragnęliśmy dostać się na jej szczyt, jednak wygórowane ceny biletów szybko sprowadziły nas na ziemię. Zwiedziliśmy jedynie wnętrze kościoła, które niestety nie zrobiło na nas dużego wrażenie oraz podziemia, gdzie zapoznaliśmy się z historią świątyni, dzięki istniejącej tam wystawie.

Spacerując uliczkami, natknęliśmy się przy Augustusstraße na „Korowód książąt” (Fürstenzug) – największe malowidło ścienne świata, wykonane z 24 000 płytek z miśnieńskiej porcelany, długie na 101 metrów. „Korowód” przedstawia 94 postacie, żołnierzy i mieszczan, w tym 35 władców z dynastii Wettynów (przez 800 lat sprawowali rządy w Saksonii) oraz zamieszkujących miasto naukowców i artystów. Błądząc wśród ulic i uliczek, które odchodzą od głównego placu, natknęliśmy się na wiele innych interesujących zabytków, w tym m.in. największy katolicki kościół Hofkirche z ostatnimi zachowanymi organami Silbermana oraz z kryptą, gdzie pochowano serce Augusta Mocnego.

W pewnym momencie uzmysłowiliśmy sobie, że musimy rozmienić pieniądze – brakowało nam euro. Ruszyliśmy na poszukiwania kantoru. Szukaliśmy w śródmieściu, szukaliśmy w galeriach handlowych, jednak bezskutecznie, aż w końcu zawędrowaliśmy do banku, gdzie powiedziano nam, że kantor, owszem, jest, ale jeden i to na dworcu kolejowym. Zdesperowani udaliśmy się autem na dworzec, gdzie wymieniliśmy w końcu polską walutę, ale po bardzo niekorzystnym kursie. Brak kantorów był o tyle zaskakujący, że wcześniej nigdzie indziej w Europie się z tym nie spotkaliśmy. Widocznie w Niemczech panują nieco inne reguły gry.

Naszą ostatnią atrakcją w czasie pobytu po tej stronie Łaby był spacer Tarasami Brühla, zwanymi w literaturze i języku potocznym „balkonem Europy”. Jest to promenada spacerowo-widokowa wiodąca wzdłuż rzeki, z widokiem na Nowe Miasto i parowce Białej Floty. Tarasy są oddalone od Łaby i oddzielone od niej terasami oraz nadrzeczną drogą. Do tarasów przylegają ściany zabudowy staromiejskiej, wychodzą na nie fasady i wejścia budynków m.in. Sądu Najwyższego Saksonii, Akademii Sztuk Pięknych i Albertinum.

Następnie, kierując się Mostem Augusta Mocnego, przekroczyliśmy rzekę i znaleźliśmy się w Nowym Mieście, w którym mieliśmy zarezerwowany nocleg w hostelu, położonym w samym centrum dzielnicy. Gdy się meldowaliśmy spytano się nas uprzejmie, gdzie zaparkowaliśmy samochód i uprzedzono, że jeśli nie opłaciliśmy parkometru, ktoś z sąsiednich budynków doniesie na nas, prędzej czy później, do Straży Miejskiej. Bezzwłocznie postąpiliśmy według wskazówek i zaparkowaliśmy w miejscu do tego wyznaczonym, płacąc przy tym hojnie za całą noc. Uspokojeni ruszyliśmy na zwiedzanie dzielnicy. Niedługo miało zajść słońce, więc musieliśmy działać szybko. Ciągnące się w nieskończoność ulice z pięknymi kamienicami z przełomu XIX i XX wieku bardziej się nam podobały niż zabudowa po drugiej strony rzeki.

Kiedy to pod koniec II wojny światowej Stare Miasto zostało zbombardowane i doszczętnie zniszczone, Neustadt w dużej mierze zdołało przetrwać. Dlatego jego nazwa może być myląca, bowiem to tutaj stoi wiele domów, które można zaliczyć do najstarszych w mieście. Jak się okazało, Neustadt jest kulturalnym sercem miasta, o czym świadczy m.in. niezliczona ilość oryginalnie urządzonych kawiarni, klubów, kolorowych sklepów, galerii sztuki, księgarń, które mijaliśmy po drodze. Mieliśmy wrażenie, że wszystko wokół żyje, że życie mieszkańców toczy się nie w mieszkaniach, ale na ulicach, w kawiarnianych i restauracyjnych ogródkach. W oczy rzucał się i awangardowy styl niektórych budynków, i awangarda ucieleśniana przez ich mieszkańców. Neustadt swoim wyluzowaniem i „intelektualnym dymkiem” przypominało mi nowojorskie Greenwich Village lub paryską Dzielnicę Łacińską.

W czasach NRD, kiedy standard życia był zdecydowanie niższy, dzielnica nie prezentowała się tak atrakcyjnie. Jednak jej odseparowanie od reszty miasta miało swoje plusy: stała się mekką młodych ludzi, którzy nie godzili się na komunistyczną rzeczywistość. Przybywający tutaj, głównie studenci i artyści zajmowali niezamieszkane budynki. Dzięki nim dzielnica nabrała charakteru i wigoru. Wraz z upadkiem komunizmu w Neustadt na dobre zaczęło kwitnąć życie, wkroczyli inwestorzy, z brzydkiego kaczątka dzielnica przerodziła się w pięknego łabędzia. Obecnie jest to jeden z najbardziej atrakcyjnych terenów w mieście.

Dzielnica żyje też w nocy. I to jak żyje: kiedy wieczorem udaliśmy się do jednej z knajp na drinka, zauważyliśmy, że na ulicach było więcej ludzi niż za dnia, wiele knajp rozbrzmiewało muzyką, gdzieniegdzie mogliśmy usłyszeć pobrzękiwanie ulicznych grajków. Wszystko pulsowało w rytm nocnej beztroski.

Drugiego dnia musieliśmy wracać. Wracać z nowym bagażem wspomnień o mieście z wielkim potencjałem, które pozwala wyciszyć się i zadumać, gdzie nikt nie pędzi, gdzie ludzie wiedzą, co to znaczy żyć spokojnie. Pozostawiliśmy również miejsca nieodkryte takie jak Opera Sempera (Semperoper) o rewelacyjnej akustyce i wysokiej na 40 metrów scenie, Pałac Japoński z ogrodami w Neustadt czy też mleczarnię, podobno najpiękniejszą na świecie, gdzie oferuje się 120 gatunków serów z całego świata. Zostawialiśmy miasto, w którym swą światową premierę miało wiele dzieł Wagnera, gdzie tworzyli tacy artyści jak Ernst Ludwig Kirchner, Oskar Kokoschka, Richard Strauss; miasto, w którego zabudowie pięknie przeplata się barok, renesans, historyzm.