Jesień nad Morzem Północnym

Zatoka Jade

Zwiedzanie Wattenmeerhaus zajęło mi trochę czasu, ale było warto. Miałam wolne popołudnie, więc mogłam ruszyć na dalsze poznawanie wybrzeża. Niestety nie miałam roweru, a ten się tam bardzo przydaje. Zrobiłam więc sobie spacer brzegiem zatoki. Niegdyś umocniono brzegi, by morze nie zabierało co jakiś czas części lądu. Wał, który okala zatokę stanowi też miejscami ścieżkę rowerową, drogę samochodową bądź po prostu chodnik dla pieszych. Za cel postawiłam sobie miejscowość Dangast, w której także znajduje się mały ośrodek edukacyjny parku narodowego.

Ruszyłam z Wilhelmshaven betonową ścieżką. Trwał odpływ, więc można było wejść na płyciznę i zbierać muszle, których tysiące leżały na plaży. Raj dla kolekcjonerów. Grunt był jednak mocno podmokły i wciąż zapadałam się, więc wolałam iść normalną drogą. Gdy wyszłam już poza miasto, pojawiło się więcej terenów trawiastych, pasły się tam krowy i owce. Zwierzęta same w sobie nie stanowiły żadnego zagrożenia dla człowieka. Niestety ich odchody walały się praktycznie wszędzie, trudno było robić krok bez wdepnięcia w nie. Zrobiło się to dość męczące, więc ucieszyłam się, gdy pojawiła się droga odgrodzona od pastwisk. Niestety morze zostało zasłonięte przez wał. Przy tej drodze postawiono jednak rzeźby wskazujące na związki człowieka z morzem. Stanowiły one miłą niespodziankę i urozmaicenie dość monotonnej trasy.

Od czasu do czasu pojawiały się wejścia na ścieżki prowadzące wałem, ale odgrodzone od pastwisk. Weszłam na jedną z nich i okazało się, że wattowe wybrzeże, które zostawiłam w Wilhelmshaven zmieniło się w słone łąki. Krajobraz przekształcił się niespodziewanie. Ścieżka dydaktyczna, czyli pomost prowadzący w stronę morza, pozwolił mi na przyjrzenie się bliżej tej ciekawej formacji roślinnej, a także ptakom, które tam przesiadywały. W oddali zobaczyłam też latarnię morską. Jak się później okazało, latarnia Arngast stoi daleko od stałego lądu. Na początku XX wieku została wybudowana na wyspie, która stopniowo jednak się zapadała i obecnie latarnia wystaje z morza.

Dangast

Gdy zbliżałam się już do miejscowości Dangast, spotkałam kilkoro spacerowiczów. Towarzyszyło nam stado mew, które wcześniej wskazywało mi drogę. Akurat ptaki leciały w tym samym kierunku, w którym szłam. Dotarłam do małej zatoczki, gdzie na plaży w czasie przypływu, w wodzie stoją ciekawe rzeźby. Zresztą miejscowość Dangast ma bogate tradycje kulturalne. Organizuje się tam wiele kursów artystycznych, istnieje ścieżka artystyczna i kilka miejsc, w których eksponuje się owoce tych zajęć. Stąd właśnie ogromne krzesło, przypominające tron cesarski, czy figura człowieka na skraju pomostu.

Mnie jednak interesował najbardziej ośrodek edukacyjny parku narodowego, który mieści się w starej szkole. Ten niewielki budynek został przekształcony w bardzo ciekawe centrum, gdzie głównie dzieci mogą wiele się nauczyć o przyrodzie i życiu na wattach. Miejsce warte polecenia.

Intensywnie spędzony dzień sprawił, że wróciłam do Wilhelmshaven publicznymi środkami transportu. Poza sezonem jeździ mniej autobusów, ale rozkłady jazdy są czytelne i jasne, więc można spokojnie planować podróże po tym regionie.

Cuxhaven

Następnego dnia postanowiłam odwiedzić inne miasto portowe, po drugiej stronie zatoki Jade, czyli Cuxhaven. Wykupiłam bilet kolejowy, dzięki któremu (NiedersachsenTicket) mogłam przez cały dzień podróżować pociągami po całym landzie. Wyszło taniej niż gdybym kupowała pojedyncze bilety.

Kiedy dotarłam do Cuxhaven, wiedziałam jedynie, że chcę dojść nad morze. Niestety na dworcu nie było informacji turystycznej, tylko wywieszony plan miasta. Zrobiłam mu zdjęcie, by mieć jakąkolwiek orientację. Niestety wybrałam bardzo długą drogę, więc zanim dotarłam na plażę, byłam już nieźle zmęczona. Pogoda – raczej ponura, popadywał drobny deszczyk. Mimo to wybrzeże było pełne ludzi. Usiadłam sobie w żółtym koszu plażowym, by chwilę odetchnąć. Trwał odpływ, więc wiele osób spacerowało po wattach. Silny wiatr sprzyjał puszczaniu latawców. Ich intensywne kolory wyróżniały się na tle szarego nieba. Po krótkim odpoczynku sama ruszyłam na watty. Można było normalnie stąpać i nie zapadać się w mokry piasek. Istnieją tam nawet specjalne ścieżki, po których dochodzi się do niektórych wysp. Jest to jednak niebezpieczne, gdyż przypływ może zaskoczyć człowieka będącego daleko od stałego lądu. Lepiej chodzić na takie wycieczki z przewodnikiem.

Do Cuxhaven wpływają ogromne statki zmierzające do portu w Hamburgu. Ruszyłam ich śladem i znalazłam krótszą drogę do dworca. Wzdłuż wybrzeża ciągnie się bowiem promenada aż do portu. Poznałam inną część miasta, z latarnią morską i ciekawą zabudową. Niestety czas gonił nieubłaganie i musiałam pojechać do Bremy na spotkanie ze znajomymi. Tam też zakończyła się moja krótka, acz intensywna wizyta nad Morzem Północnym.

Komu w drogę, temu poradnik

Kilka porad dla osób zainteresowanych wyjazdem do tego pięknego zakątka Niemiec:

• Dojazd

  Dojechać nad Morze Północne można na kilka sposobów. Samolotem dolecieć można do Bremy lub Hamburga, które są położone najbliżej wybrzeża Morza Północnego, a potem korzystać z komunikacji lokalnej. Samochodem, najlepiej jechać do Berlina bądź Drezna, a potem autostradą w kierunku Magdeburga, Hanoweru, Bremy, Oldenburga, aż do Wilhelmshaven. Albo w Bremie skręcić do Cuxhaven. Dla podróżujących pociągiem warto sprawdzić połączenia na stronie bahn.de, a także jadąc w grupie do 5 osób skorzystać z jednego z biletów grupowych (Schünes Wochenende Ticket, Quer durchs Land Ticket). Są one o wiele tańsze, jednak korzystać z nich można tylko w pociągach regionalnych i mają określone ramy czasowe. Będąc już nad Morzem Północnym można korzystać z dobrze rozwiniętej sieci autobusów lokalnych.

• Co zobaczyć

  Koniecznie trzeba zobaczyć wattowe wybrzeże i przyrodę tego regionu. Szczególnie podczas odpływu. Oceanaria w Wilhelmsahven i Bremerhaven przyciągają miłośników zwierząt morskich. Dla osób zainteresowanych marynistyką polecić można Muzeum Marynarki Wojennej w Wilhelmshaven posiadające liczną flotę bądź Muzeum Wraków w Cuxhaven. Poza tym istnieje możliwość odbywania rejsów, rajdów rowerowych, latania na paralotniach i podziwiania ogromnych transportowych statków wpływających do portu w Hamburgu.