Moje pierwsze spotkanie z zespołem Roxette! 23-24.X.2011

W podróż wybrałam się wraz z dwiema fankami, które miałam okazję poznać dzięki jednemu z portali społecznościowych. 23 października, to przyjazd do Berlina. Godzina 9.00. Podjęłyśmy decyzję, by udać się na lotnisko Schönefeld, gdzie rzekomo mieli przylecieć Marie z Perem z Tel Avivu. Oczywiście zanim znalazłyśmy odpowiednią komunikację we właściwym kierunku, rzeczony samolot zdążył już wylądować na lotnisku, więc nasza podróż okazała się nie mieć sensu, to też ją sobie podarowałyśmy.

 

Poszukiwania - każdy sposób jest dobry!

fot. Barbara Szczechla

Uznałyśmy, że w takim razie pozbywamy się zbędnego bagażu i ruszamy szukać Roxette w hotelach. I tak tułałyśmy się od hotelu do hotelu, szukając chociażby najmniejszego dowodu na to, że zatrzymali się w którymś z nich. Na próżno. Nawet kartka na moich plecach z napisem w wersji niemieckiej „Gdzie jest Roxette?” nie przyniosła oczekiwanego rezultatu. Zniechęcone i bez pomysłu na dalszy ciąg poszukiwań spoczęłyśmy pod Bramą Brandenburską, a następnie udałyśmy się do dość przyzwoitego hostelu, pokój 3-osobowy, z łazienką, więc warunki komfortowe.

Nie planowałyśmy już w tym dniu żadnych wyjść, wykończone byłyśmy podróżą, bezsensownym i bezskutecznym bieganiem po Berlinie i zniechęcone brakiem jakichkolwiek punktów zaczepienia. Do czasu… gdy jedna z dziewczyn uzyskała informację, że Marie z Perem jeszcze w Berlinie nie wylądowali, że właśnie lecą z Monachium i że będą na lotnisku Tegel za jakieś 40 minut. No, szkoda, że nikt nie kręcił kamerą tego, co się działo w naszym pokoju po otrzymaniu tej informacji. Szybka kalkulacja kosztów, wzywanie taksówki, zbieranie potrzebnych rzeczy (zdjęcia, aparaty, flaga) i dawaj na Tegel. Taksówkarz okazał się bardzo miły w konwersacji (ach, jak fajnie było sobie swobodnie porozmawiać po niemiecku!), może nie całkiem rozumiał nasz entuzjazm, ale bardzo się przejął, sprawdził dokładnie lot w telefonie (samolot miał opóźnienie, więc mieliśmy dodatkowy zapas czasu), odstawił nas pod odpowiednie wejście, byśmy miały jak najbliżej do odpowiedniej bramki, no i czekałyśmy. Z fanów byłyśmy jedynie my w trójkę.

Na front wystawiłyśmy koleżankę, która miała ze sobą kule ułatwiające chodzenie, żeby ta zatrzymała Marie i Pera. Uznałyśmy, że zapewne zlitują się nad fanką stojącą o kulach. Sporo czasu trwało zanim Marie z Perem przeszli przez bramkę. Mieli jakieś kłopoty z bagażem. Marie stała poirytowana, żuła gumę i odwracała się do nas plecami. Wybitnie nie miała ochoty i nastroju na kontakt z fanami. Poczułam się rozczarowana, bo odbierałam ją zupełnie inaczej na szklanym ekranie. Wreszcie ruszyli! Najpierw Per, za nim Marie w asyście małżonka, no i ochrona. Zatrzymał się przy nas jedynie Per. Marie dałyśmy spokój, nie wyglądała najszczęśliwiej, więc nie chciałyśmy się narzucać. Per za to wydał się przesympatyczny. Chętnie podpisał nam zdjęcia i ustawił się do wspólnej fotografii. Chwała mu za to, bo dzięki temu przeżyłam chwilę radości stulecia. Osoby, do których zadzwoniłam po tym spotkaniu, wiedzą, o czym piszę. Takiego pisku na lotnisku Tegel to chyba nikt dotąd, jak Berlin Berlinem, jeszcze nie słyszał!

 

Reprezentujemy Polskę w Berlinie!

fot. Barbara Szczechla

Mając w garści dowód bliskiego spotkania pierwszego stopnia z męską częścią zespoły wróciłyśmy do hostelu planując na kolejny dzień poszukiwania Marie. No i po raz kolejny nam się udało, a dzieło szatana, czyli Internet, okazał się w tym względzie niezawodny. Kilka zdjęć na Facebooku od niemieckiej fanki i już wiedziałyśmy, że Marie z Perem zatrzymali się w hotelu, w którym stacjonowali w czerwcu. Zatem plan był następujący: wyspać się, zjeść śniadanie i ruszyć pod hotel de Rome z tęsknotą w oczach, nadzieją w sercu i pieśnią na ustach.

24 października to poranne przygotowania, czyli śniadanie, malowanie – flagi Polski oczywiście, ale też i stosowny make-up na spotkanie z Marie i Perem. Potem poszukiwania kwiaciarni i zakup bukietu róż dla naszej Królowej, jak ją śmiemy nazywać. No i kierunek pod hotel z nadzieją, że łatwo pójdzie, nic bardziej błędnego. Nasza warta pod hotelem zaczęła przeciągać się w czasie. Z godziny 11.00 zrobiła się godzina 15.00, potem 16.00. Wreszcie ok. 16.30 wyszedł do nas ochroniarz z informacją, że Marie z Perem spotkają się z nami, ale tylko na chwilkę, że podpiszą po jednym zdjęciu każdemu (było nas tam około 20), ale zdjęć pozowanych nie będzie, bo jest za zimno. Rety, rozumiałam po angielsku.

Ustawiliśmy się w rządku przy hotelu, wyglądaliśmy co najmniej dziwnie, wywołując ogólne zdziwienie na twarzach przechodzących gapiów. No i wyszli nareszcie, Pera olałyśmy zupełnie, natomiast starałyśmy się dopaść Marie. Fance z kulami było najłatwiej, bo Marie przystanęła przy niej, podała jej rękę, ta dała jej róże i
rozmawiały przez chwile. Wzruszająca chwila. Moja Marie, dokładnie taka ciepła, jaką ją sobie zawsze wyobrażałam, taka pochylona nad drugim człowiekiem, szczególnie teraz, gdy sama tak wiele przeszła. I taka troskliwa i serdeczna. Nie rozczarowała mnie ani trochę, wręcz przeciwnie, potwierdziła tylko moje wyobrażenia o niej, które rodziły się we mnie przez tych 20 lat!

A po spotkaniu z Roxette szybki kurs taksówką w stronę o2 World Arena. Nie miałyśmy już najmniejszych nadziei, że uda się nam być przy samej scenie, ale i tak byłyśmy przeszczęśliwe z tak bliskiego spotkania, którego nie zrekompensuje żaden koncert. Opatrzność jednak czuwała nad nami i był to „nasz dzień”, bo jak na godzinę po 17.00 to było pod halą stosunkowo niewiele osób, więc udało się nam zająć kolejkę i w momencie otwarcia bramek biegłyśmy co sił w nogach zajmując miejsca przy samej scenie. Tak więc cały koncert przyskakałyśmy w pierwszym rzędzie, widząc dokładnie zachęcający do wspólnej zabawy zespół. Miałyśmy nawet wrażenie, że Per poznaje nas spod hotelu i lotniska i że spogląda na nas. No tak, czasem człowiek widzi to, co chciałby widzieć, ale i tak będziemy się tej wersji trzymać.

 

Moje pierwsze spotkanie z Marie!

fot. Barbara Szczechla

Po koncercie powrót do hotelu i oglądanie 1000 zdjęć, które dziewczyny zrobiły w czasie imprezy. Moje postanowienie: zakup porządnego sprzętu przed kolejnym koncertem! Ja nie wiem, do której dziewczyny urzędowały w pokoju, zasnęłam w ubraniu, pamiętam jedynie, że otuliły mnie kołdrą. Nie słyszałam nawet, jak się wygłupiały, budząc mnie słowami, że Per wszedł do pokoju. Myślę, że nawet gdyby położył się obok mnie, to nie miałabym siły odpowiednio zareagować.

Podsumowując: wyjazd stał się dla mnie początkiem nowej szalonej przygody. Poznałam fantastyczne osoby i szczęśliwa jestem, że się nie zawiodłam, że spotkania okazały się być potwierdzeniem moich wirtualnych znajomości. Szalona decyzja o wyjeździe utwierdziła mnie w przekonaniu, że warto w życiu robić wariactwa, bo niekoniecznie muszą się one zawsze okazywać wielkim niebezpieczeństwem. Oczywiście wszystko z głową! No i spotkanie z Marie i Perem, na które czekałam 20 lat. Gdyby ktoś tyle temu powiedział mi, że stanę z nimi oko w oko, nie uwierzyłam. I są momenty, gdy nadal nie wierzę, budzę się i szczypię albo oglądam zdjęcia, która mnie zapewniają, że to wszystko działo się naprawdę!!! Wierzę, że zawarte znajomości będą trwałe i że będą owocowały kolejnymi sympatycznymi spotkaniami i przeżyciami!