Podróż na wschód – do Niemiec

Transport

My zaliczyliśmy się do grona szczęśliwców. Nie było łatwo – ale udało się. Jako grupa geografów chcieliśmy porównać krajobrazy Polski i Niemiec. Dlatego też wybraliśmy się na wyprawę od Rudaw po Rugię, czyli z południa na północ byłego NRD.

Głównymi celami były parki narodowe, rezerwaty biosfery czy parki krajobrazowe. Mieliśmy umówione spotkania na uniwersytetach w Dreźnie i Berlinie. Wszystkie nasze cele były rozrzucone w różnych częściach kraju. Dlatego zdecydowaliśmy się na wynajęcie busa, a dokładniej tatrzańskiego busa. Pan Mariusz, nasz kierowca, stał się członkiem wyprawy. Dwudziestoosobowy bus, który zazwyczaj kursuje między Zakopanem a Doliną Chochołowską zabrał nas w 12-dniową podróż.

Bus okazał się najwygodniejszy z kilku przyczyn. Mianowicie pomieścił nas, uczestników oraz nasze bagaże. Mogliśmy dojechać do trudno dostępnych miejsc, gdzie nie kursuje transport publiczny. Mogliśmy elastycznie planować trasę. Niestety podróżowanie busem ma także swoje wady. Podstawową jest brak miejsca na nogi. Szczególnie jest to uciążliwe dla osób wysokich. W miastach trudno znaleźć miejsca parkingowe. Przegapienie zjazdu z autostrady skutkuje nadrobieniem wielu kilometrów.

Mimo minusów, bólów kręgosłupa i wszelkich niewygód związanych z długotrwałym siedzeniem w busie, było warto. Dlatego też, gdy 2 lata później znowu pojechaliśmy do Niemiec, tatrzański busik wiózł nas jeszcze raz.

Noclegi

Wybór miejsc do spania nie był łatwy. Oczywiście szukaliśmy najtańszych opcji. Pierwszym krokiem było wyrobienie kart PTSM, które uprawniają do zniżki w schroniskach młodzieżowych Jugendherberge, bo tak się to nazywa po niemiecku, stały się dla nas schronieniem w wielu miejscach. Nocowaliśmy zazwyczaj tylko jedną noc w tym samym miejscu, a to niestety zwiększa koszty. Lepiej się patrzy na turystów zatrzymujących się co najmniej na dwie noce, ale ze zniżką udało nam się utrzymać koszty w ryzach.

W niektórych miejscach noclegi proponowały nam przypadkowe osoby. Gdy byliśmy na Rudawach, pomogła nam pewna Polka, która tam od wielu lat pracowała i mieszkała. Załatwiła dla nas nocleg w pensjonacie, ale po bardzo przystępnych cenach, i to w jednym z najsłynniejszych rudawskich kurortów – w Oberwiesenthal. Dzięki temu odwiedziliśmy też utytułowanego skoczka narciarskiego Jensa Wießfloga, to znaczy zobaczyliśmy, gdzie mieszka, bo wizyt niestety nie przyjmował.

W Parku Narodowym Müritz dostaliśmy do dyspozycji leśny domek nad jeziorem, który jest własnością parku. Przepięknie położony wśród bukowych lasów, nad wodą domek jest w zasadzie dużym domem, z wieloma pokojami, łazienkami, kuchnią i piłkarzykami. Te ostatnie były jedną z głównych atrakcji wieczoru. Żałowaliśmy wtedy, że mogliśmy zostać tylko jedną noc.

Ostatni nocleg na terenie Niemiec był dla nas najbardziej zaskakujący. Pomyliliśmy zjazd z autostrady i długo nie mogliśmy znaleźć małej miejscowości, gdzie mieścił się nasz pensjonat „Alte Schule”. Dojechaliśmy tam dopiero po 23 i byliśmy bardzo zawstydzeni, że pani, która nas przywitała musiała tak długo czekać. Ona jednak okazała się bardzo miłą kobietą, która pokazała nam wszystko, włącznie z kuchnią, z której mogliśmy korzystać. Pozwoliła nam nawet rozpalić ogień w kominku. Zapytała się jedynie, o której ma przyjechać by przygotować nam śniadanie, bo ona mieszka w innej miejscowości. Mimo dużego spóźnienia, zostaliśmy przywitani iście po królewsku.

Przykrym porównaniem był nocleg w Schronisku Młodzieżowym w Szczecinie. Dojechaliśmy tam następnego dnia i niestety też o dość późnej porze. Istniały wtedy jeszcze przejścia graniczne, a jak się okazało, nie wszystkie były dostępne dla busów. Stąd nasze opóźnienie. Tam niestety powitał nas ochroniarz, który stwierdził, że jest już cisza nocna, nie powinniśmy hałasować, biegać po korytarzach, korzystać z łazienek, a najlepiej to chyba nie oddychać. Oczywiście przesadzam z tymi zakazami, ale w Niemczech nikt tak nas nie traktował, więc tym bardziej byliśmy zaskoczeni jak nas przywitano w Polsce.

Saksonia

Pierwszy dzień stanowił dojazd do granicy. Z Warszawy pojechaliśmy do Zgorzelca, a stamtąd już ruszyliśmy na podbój Niemiec. Na początku odwiedziliśmy Saksonię. Mieliśmy tam spędzić kilka dni, gdyż zaplanowaliśmy wizyty w 3 obszarach chronionych oraz na Uniwersytecie Technicznym w Dreźnie. Rezerwat Biosfery Oberlausitzer Heide- und Teichlandschaft zrobił na nas, przyrodnikach, spore wrażenie. Objęte ochroną są tereny, które zostały praktycznie przekształcone przez człowieka. Stawy rybne i zalane wyrobiska pokopalniane zostały włączone do ekosystemu. Naprawdę był to ciekawy przykład renaturyzacji. W Szwajcarii Saksońskiej urzekły nas formacje skalne i piękny przełom Łaby. Rudawy zaś okazały się interesujące pod względem geologicznym. Zdobyliśmy też Fichtelberg (1214 m n.p.m.), który przez lata był najwyższym szczytem NRD. Na zakończenie saksońskiej wędrówki zostawiliśmy sobie Drezno, gdzie wciąż było widać ślady powodzi z 2002 roku.

Brandenburgia

Kolejnym celem była Brandenburgia. Najpierw zajadaliśmy się ogórkami ze Spreewaldu i pływaliśmy łodziami po kanałach Szprewy, poznając tamtejszy rezerwat biosfery. Później przenieśliśmy się do Berlina, gdzie czekało nas spotkanie i wykład na Uniwersytecie Humboldta. W wolnym czasie zwiedzaliśmy miasto, które wydawało się nam wielkim placem budowy. Mur Berliński, Brama Brandenburska, ale i inne atrakcje, jak na przykład owiany niechlubną chwałą Dworzec Zoo, czy turecka dzielnica wyglądająca jak żywcem wyjęta gdzieś z Anatolii – bardzo nas zaciekawiły. Berlin wydawał się wielkim chaosem. Gdy do niego wróciłam 2 lata później, zrobił się on jeszcze większy. Ale jest to pozytywny chaos, który łatwo oswoić, dlatego lubię wracać do tego miasta.

Meklemburgia

Kierując się na północ, dojechaliśmy do Parku Narodowego Müritz. Jest to obszar lasów, jezior i torfowisk. Całość tworzy mozaikę, która nawet przy deszczowej, jesiennej pogodzie wyglądała rewelacyjnie. Mgły unoszące się nad wodą i zmieniające barwy buki kusiły nas, by zostać tam dłużej. Plan jednak był napięty i ruszyliśmy na wyspę Rugia. Tam bowiem znajduje się Park Narodowy Jasmund. Obejmuje ochroną głównie kredowe klifowe wybrzeże wyspy. Jeden z pracowników parku przedstawił nam genezę powstania tego krajobrazu i zwrócił uwagę na wszechobecne „kamyki z dziurką”. Są to krzemienie, które niegdyś powstały wokół kredy, ta później została zerodowana bądź wypłukana. Stąd piękne kamienie, wystarczy przewlec je przez rzemień i nosić jako biżuterię. Myślę, że ten pan nie spodziewał się reakcji, jaką wywołał tą historią. Spacer po plaży zakończył się zebraniem nawet do kilku kilogramów krzemieni z dziurką!

Powrót

Ostatnim miejscem, które odwiedziliśmy był rezerwat Schorfheide-Chorin, pełen jezior i torfowisk oraz Park Narodowy Dolnej Odry. Tam poczuliśmy się trochę jak w domu. Po drugiej stronie rzeki widzieliśmy już Polskę. Tego dnia odbywały się wybory prezydenckie i żeby zdążyć przed zamknięciem lokali wyborczych, nie mogliśmy długo zabawić nad Odrą. Niestety, jak to w życiu bywa, nie wszystko toczy się tak jak powinno. Na jednym przejściu granicznym nie przepuszczono nas ze względu na wielkość busa, było to przejście tylko dla samochodów osobowych. Następne znajdowało się daleko, a zanim tam dojechaliśmy było już po 21, więc nie udało nam się oddać głosów. Mimo że mieliśmy zaświadczenia do głosowania poza miejscem zamieszkania, od pograniczników usłyszeliśmy wiele niemiłych słów na temat unikania udziału w wyborach. Naprawdę się cieszę, że weszliśmy do strefy Schengen.

Na koniec mogę dodać, że takie wyprawy finansowane przez DAAD można organizować nie częściej niż co 2 lata. Prawie w tym samym składzie osobowym pojechaliśmy jeszcze raz do Niemiec, ale już bardziej na zachód. Mieliśmy też inny projekt, związany z gospodarką przestrzenną i planowaniem miast. Warto więc już na pierwszych latach studiów starać się o taki wyjazd, bo wtedy jest szansa na powtórzenie niemieckiej przygody.