Rugia

 

Gross Schoritz, miejscowość urokliwych, krytych strzechą domków

fot. Piotr Szczepanowski

Dalej w Gross Schoritz znajduje się dom, w którym urodził się E.M. Arndt. Kimkolwiek był, domek jest śliczny i rozpoczyna prawdziwą serię domów krytych strzechą. To nie jest skansen, ale można się tu tak poczuć. Ten, kto wyznaczał tę ścieżkę, wiedział co robi. Zataczamy się lekkim kołem i zaczynamy jechać na zachód, co jest dość niepokojące, bo nie koresponduje to z ogólną naszą tendencją, ale dość szybko docieramy do Garz, skąd wzdłuż ruchliwej trasy należącej do „serii” Deutsche Aleenstrasse już we właściwym kierunku docieramy do Kasnevitz i wreszcie Putbus. Trasa jest bardzo ruchliwa, jedziemy niemalże w tunelu drzew, w Polsce takie drogi to zazwyczaj drogi śmierci, tutaj jednak mamy niemieckich kierowców, którym w dodatku duży billboard przypomina, że „Das is kein Ort zum Sterben” – to nie jest (dobre) miejsce, żeby umierać. Dzięki temu po paru kilometrach jesteśmy w Putbus, białym miasteczku pełnym oślepiająco białych domków, gdzie ewangelicki kościół, w którym można zakupić książki(!) przypomina z daleka klasycystyczny pałac.

 

Malownicza droga do Putbus

fot. Piotr Szczepanowski

W Putbus dopada nas kryzys już dość poważny. Po prostu się nie chce, coś by się zjadło, wypiło, odpoczęło, ostudziło, zatrzasnęło w samochodzie chłodni. Siedzimy na dworcu, na który podjeżdża zabytkowy parowóz (Rasender Roland) i Aga wpada na pomysł, żeby sobie nim podjechać. Już dziesięć minut później siedzimy razem z rowerami i jedziemy do Goehren, czyli do samego końca trasy kolejki.

Niesamowite, bo planując trasę myślałem sobie: o, Rasender Roland, fajnie by było go zobaczyć. Wagony wyglądają od środka jak trójmiejska SKM, za oknami widoki zarezerwowane wyłącznie dla pasażerów kolejki, okraszone czarnymi kłębami dymu. To jest najprawdziwsza kolej parowa, sunie nie więcej niż trzydzieści kilometrów na godzinę, ale widać jak systematycznie posuwamy się do przodu.

 

Widoki z kolejki Rasender Roland

fot. Piotr Szczepanowski

W Goehren bardzo wygłodniali zamawiamy Bratwurst, który jednak jest dość przeciętny jak na niemieckiego Bratwursta. Ale jak człowiek głodny to zje wszystko. Rozbijamy się na Campingu Regenbogen. Pani na recepcji dość długo zajmuje wyliczenie ceny za nocleg dla dwóch osób z namiotem, które przyjechały rowerem, nie przywiozły ze sobą żadnego zwierzątka domowego ani nie potrzebują podłączenia do prądu. Po uwzględnieniu wszystkich krzywych, zmiennych oraz składowych pada wynik: dwadzieścia euro i trzydzieści centów. To i tak jedyny camping w tej miejscowości. Na szczęście standard odpowiada cenie, szczególne wrażenie robią prysznice z przyległościami, swoisty „pałac łazienkowski”.

Rozbiwszy się (nie rowerami tylko namiotem) jedziemy póki jeszcze nie jest ciemno na półwysep Gross Zicker, który jest kolejnym skansenem domków krytych strzechą. Strzechą kryte jest dosłownie wszystko; gdyby były tu biurowce…

 

Sielskie krajobrazy półwyspu Gross Zicker

fot. Piotr Szczepanowski

Tutaj mało, że mamy rezerwat biosfery to jeszcze rezerwat przyrody (albo odwrotnie). Widać to, widać, zwłaszcza na godzinę przed zachodem słońca; to magiczna godzina fotografów. Na sam brzeg schodzi się po stromych schodkach, prawie drabince. Aga twierdzi, że jest jak w Chorwacji. Ale co dokładnie? No wszystko. Nie byłem na Chorwacji, ale jeśli się wybiorę to będę wiedział, czego mam się spodziewać. Na plaży wielkie kamienie, a te małe gwarantują cudowny masaż zmęczonych stóp. Aaaaaaach. Wcale nie mam ochoty zakładać z powrotem butów.

 

Skaliste wybrzeże półwyspu Gross Zicker do złudzenia przypominające wybrzeże chorwackie

fot. Piotr Szczepanowski

Z górki na samym krańcu cypla rozciąga się widok na wyspę Greifwalder Oie, na której wieczorem mruga latarnia morska. Wyspę, na którą w dzieciństwie często wpatrywałem się na mapie, wyspę, która była dla mnie synonimem pięknego, nieznanego świata, dalekich podróży. Wyspa wydaje się być na wyciągnięcie ręki. Po przeciwległej stronie zachodzi słońce. W powietrzu unosi się owca…

 

Widok na wyspę Greifwalder Oie

fot. Piotr Szczepanowski

Już chyba po zachodzie słońca jest, gdy z powrotem wsiadamy na rowery i jedziemy na kemping. Jest wizyta w pałacu łazienkowskim, jest grejpfrutowa herbatka z polowej kuchenki, jest kolacja, której składu już nie pamiętam, jest pięknie. Nie ma tylko komarów, ale jakoś sobie bez nich dajemy radę.

Regenbogencamping/Goehren

Obsługa: dobra, jak na każdym dbającym o klientów niemieckim kempingu.
Cena: (10,15 EUR): jak na Niemcy to już cena już z górnej półki, ale odpowiada jakości.
Sanitariaty: podobnej klasy widziałem w Holandii, lepiej już nie będzie.
Lokalizacja: Lazurowe Wybrzeże!

Dzień 3 (poniedziałek) – good morning St. Tropez

Po spakowaniu się wydostajemy się z campingu Regenbogen prosto na plażę. Miejsce widziane po raz pierwszy zawsze robi największe wrażenie. Tego miejsca nie widziałem przedtem nawet na zdjęciu i chyba byłem pod większym wrażeniem niż na widok słynnych kredowych klifów. Bo to jest radość dla wszystkich zmysłów. Nie za gorąco, słońce przyjemnie grzeje, dopiero co wyprana koszulka chłodzi, woda czysta i już nie za zimna, wspaniały piasek, prawie pusta plaża i łódki z czerwonymi lekko powiewającymi flagami, w tle klif a w bardzo dalekiej dali białe kredowe klify lekko wyłaniają się z lekkiej porannej mgiełki. Aż chciało by się zostać.

 

Plaża w okolicach Sellin

fot. Piotr Szczepanowski

Zabudowane molo w Sellin, do którego dojechaliśmy po sforsowaniu makabrycznego podjazdu, widziałem przedtem na zdjęciu i wydało mi się jakimś po części nierealnym, trochę kiczowo-abstrakcyjnym elementem mającym na celu szpecenie krajobrazu, na żywo robi zupełnie inne wrażenie, a już w szczególności przy takiej pogodzie.

 

Molo w Sellin

fot. Piotr Szczepanowski

Plaża równiutko zaorana, kosze plażowe w idealnym szeregu, to miejsce to angielski ogród wśród plaż. Na końcu mola można za pięć euro dać zamknąć się w kapsule i zjechać kilka metrów pod wodę. Jakoś się nie skusiliśmy.

 

Plaża w Sellin

fot. Piotr Szczepanowski

W Sellin znajdujemy sklep Edeka, który zaopatruje nas w niezbędne śniadanie, które spożywamy na ławce przy drodze. Każde miejsce jest dobre na piknik. Starszy pan przechadzający się z chodzikiem alejką zagaduje nas. Sprawia wrażenie człowieka, który lubi się cieszyć cudzą radością, i roznosić ją dalej niczym pszczoła pyłek. Już nie pamiętam o czym nas zagadywał, ale na sercu się zrobiło zdecydowanie cieplej.

Do Binz wiedzie nas leśna szutrowa droga pnąca się w górą i opadające jak w górach. Na podjazdach sobie idziemy pieszo, nie ma się co szarpać. Pachnie lasem – tym, czego na Rugii jest mało. Na niecały kilometr przed Binz zjazd w prawo w pieszą ścieżkę (nie wiadomo czy wolno tam rowerami wjeżdżać) i po dosłownie stu metrach jesteśmy w innym świecie. Piaszczysta plaża usiana wielkimi wypolerowanymi przez lodowiec głazami zakręca się w lekką zatoczkę, na której końcu wyrasta soczyście zielona kępa lasu. Czysta woda odbija kolor nieba. Słońce w zenicie niczym nieograniczone świeci. Nazwaliśmy sobie to miejsce Malediwami, choć tak naprawdę podobny krajobraz jest na Seszelach. Jedne i drugie na Oceanie Indyjskim. To jest doskonałe miejsce na nieco dłuższy postój.

 

Niebiańska plaża w okolicach Binz

fot. Piotr Szczepanowski

Ścieżką rowerową wśród kwiatów opuszczamy Binz i po bardzo niedługim czasie jesteśmy w miejscowości Prora, znanej chyba tylko z gigantycznego niegdyś nazistowskiego ośrodka wypoczynkowego ciągnącego się przez kilka kilometrów wzdłuż plaży. Obecnie przekształcane ze stanu ruiny w Muster-Wohnung. Dla mnie brzmi to trochę jak jakaś powtórka z historii. Z plaży za Prorą widać inne białe „klify” czyli obrzydliwie szpecące krajobraz budynki morsko-kolejowego terminalu w Neu Muhkran. Nad całym zestawem torów kolejowych trzeba przejechać bardzo wąskim chodnikiem przy drodze. Nie jest to droga marzeń; tak nas ścieżki rowerowe na Rugii rozbestwiły…

 

Prora i gigantyczny budynek niegdyś nazistowskiego ośrodka wypoczynkowego

fot. Piotr Szczepanowski

Kryzys. Znowu jest ciepło, choć wcale nie gorąco. Jesteśmy lekko niedożywieni, a do tego Agi swego czasu kontuzjowana stopa daje o sobie znać. Dlatego, gdy przy skrzyżowaniu w miejscowości Lancken widzimy olbrzymiego (a co tam, monstrualnego!) Lidla, zaraz wstępuje w nas nadzieja. Zjemy, odpoczniemy i się będziemy naradzać. W sklepie nie ma żywej duszy, mam wrażenie jakbym był w sklepie widmo. Tylko kasjer jest. No i wszystko inne, czego nam trzeba do szczęścia nie wyłączając olbrzymiej chrupiącej czekolady. Rozbijamy się na trawniku pod lidlowym parkingiem i cieszymy się chwilą. Każde miejsce dobre na piknik.

Na skrzyżowaniu musimy wyglądać na bardzo zagubionych, bo podjeżdża do nas dziadek rowerzysta w kasku i pięknym niemieckim językiem (tak, Niemców klasyfikuję według tego, jak wyraźnie mówią) oferuje nam szereg cennych informacji. I tak dojechawszy za radą na dworzec autobusowy w Sassnitz pakujemy się w ostatni jadący pod Koenigsstuhl (centralny punkt parku narodowego Jasmund) autobus z przyczepką rowerową. Kierowca, który na początku wydaje się być jedynie na swój niemiecki sposób niemiły, okazuje się ostatecznie być jakimś nie panującym nad emocjami jaskiniowcem, bo zamiast normalnie mi powiedzieć, że w normalnych okolicznościach najpierw trzeba zdjąć z rowerów bagaż a potem ładować na przyczepkę, a tymczasem w obliczu braku czasu należy się wpakować rowerami do wnętrza autobusu, to ten wydaje z siebie w tubylczym języku szereg nerwowych krzyków, z których coraz mniej rozumiem, mimo iż znam tubylczy język (bo jak się człowiek zestresuje to się spirala nakręca) i dopiero Aga ratuje, bo trochę bardziej to ogarnia. Tym niemniej jest to wszystko bardziej niż niesamowite. Kolejny nieoczekiwany środek transportu.

Po rozstaniu się z naszym przesympatycznym kierowcą parkujemy rowery pod Nationalparks-Zentrum Koenigsstuhl i idziemy troszkę pozwiedzać park. Bardzo niedaleko znajduje się punkt widokowy Victoriasicht, gdzie z niewielkiego metalowego „balkoniku” wmurowanego w klif można sobie popatrzeć pionowo sto metrów w dół. Niczego innego lepiej nie próbować. Oświetlona promieniami zachodzącego słońca woda ma kolory tęczy: przechodzi od niebieskiego przez lazurowy w zielony a potem żółty i lekko pomarańczowy. Na środku na kształt Buki wystaje potężny kawał wapiennej skały.

 

Panorama roztaczjąca się z punktu widokowego w parku Königsstuhl

fot. Piotr Szczepanowski

Po bardzo długich schodach schodzimy na samą plażę (zajmuje to co najmniej dziesięć minut), gdzie moją bardzo nową 16-gigabajtową kartę pamięci Sony (a co, kryptoreklama się należy!) trafia szlag i usuwa mi kilkadziesiąt zdjęć. No nic tak nie poprawia humoru. Karta wyłączona z użytku w nadziei na odzyskanie zdjęć, co się ostatecznie udaje.

Nie możemy za długo siedzieć na plaży (to znaczy na tej kupie otoczaków), bo jesteśmy „umówieni” na polu namiotowym w Nimperow. Jedziemy przez las trasą rowerową i po wzięciu zakrętu o jedno skrzyżowanie za wcześnie bardzo szybko jedziemy w zupełnie przeciwnym kierunku. O ile przedtem Aga często dopytywała się, czy aby na pewno dobrze jedziemy, o tyle tym razem byśmy się ładnie wybrali, gdyby się nie dopytała. Bo to jest ta pora, gdy w lesie robi się już dość „nastrojowo”, zwłaszcza gdy nie wie się, gdzie się jest. Dobra, wiele razy bywało znacznie gorzej.

 

...

fot. Piotr Szczepanowski

Kemping (Waldacamping) wydaje się nieco zakamuflowany, gdy trafia się na niego od kuchennych drzwi. Po części schowany w lesie, po części na łące z ładnym widokiem, bez żadnego ogrodzenia. Nie sprawia wrażenia przesadnie nowoczesnego, jest za to bardzo swojsko, i do tego bardzo tanio, właściwie jak w Polsce. Jest dość sporo Holendrów (czyżby przyciągnęła ich cena?) i nawet przez jakąś Niemkę zostaję wzięty za Holendra („no bo tu taka holenderska rodzina z dziećmi jest, więc myślałam, że jest pan jednym z nich”)

Rozbijamy się w tej mniej leśnej części kempingu i mamy widok na długi i spektakularny zachód słońca. W oddali widać zatokę a po jej drugiej stronie przylądek Arkona i mrugającą latarnię morską. Tam mamy zamiar pojechać jutro. Wypijamy po piwie; co jedliśmy na kolację nie pamiętam, choć z reguły wolę nie pamiętać, niż pamiętać jeszcze następnego dnia.

 

Widok na przylądek Arkona i latarnię morską

fot. Piotr Szczepanowsi

Waldcamping/Nimperow

Obsługa: bardzo miły pan na recepcji.
Cena (7 EUR): jak na Niemcy to naprawdę bardzo tanio.
Sanitariaty: jakościowo dobrze, ilościowo średnio.
Lokalizacja: nie ma plaży ale jest łąka, las i fragmentaryczny widok na morze.

Dzień 4 (wtorek) – niech wiatr będzie z wami

Ranek budzi nas wiatrem. Bardzo silnym, wiejącym mniej więcej z północy, może z północnego wschodu. To znaczy również, że jest raczej zimny. Namiotem trzęsie, ale podobno wytrzymuje on nawet gradobicia. Gorzej, że mieliśmy dzisiaj zamiar jechać na północ, na Kap Arkona. No cóż. Zmieniamy plany i dajemy sobie cały dzień na Nationalpark Jasmund. Na parkingu przed Koenigsstuhl słychać tylko jeden dźwięk. Nie nazwę tego szumem, bo szum jest cichy, a to jest dźwięk rozpędzonego wiatru uderzającego z całym impetem o las. Gałęzie się nie kołyszą na wietrze, są permanentnie wygięte od wiatru, który nie wieje tu w porywach tylko cały czas z tą samą stałą prędkością. Idziemy z Agą wzdłuż klifu i po niedługim czasie słychać trzeszczenie jakiegoś drzewa. Aga uważa, że to jeleń (i że jelenie bywają niebezpieczne, co jest prawdą), ja zaś próbuję ją przekonać, że to drzewo. Cóż, nawet jakby mi się udało, to trzeszczące pod naporem wiatru drzewa też nie bywają bezpieczne.

 

Park Narodowy Jasmund

fot. Piotr Szczepanowski

Umawiamy się, że Aga idzie pozwiedzać Nationalparkszentrum, a ja pójdę wzdłuż klifu (szukać motywów fotograficznych). Mam na to dwie godziny z lekkim hakiem, więc się nie bawię w spacer dla emerytów, tylko ostro z buta. Ten słynny widok na klif – reklamujący park narodowy na znaczkach pocztowych – dostępny jest kawałek na północ od doliny potoku Kieler Bach. Wąwozem potoku wiedzie również zejście na kamienistą plażę, zwieńczone stromymi metalowymi schodkami. Przy tej pogodzie spacer pod klifem jest zdecydowanie pomysłem samobójczym. Już pomijając fakt, że fale docierają miejscami pod samą wapienną ścianę, nie wiesz co i kiedy spadnie ci na głowę. W drodze powrotnej spotykam już wiele osób (to dobrze, znaczy że nie tylko ja jestem szaleńcem), a pierwszym z nich jest Kanadyjczyk. Podobnie jak ja, tutaj spaceruje samotnie.

 

Słynny widok na klif reklamujący park Jasmund

fot. Piotr Szczepanowski

Po pokazaniu Adze zdjęć oczywiście okazuje się , że koniecznie musimy jeszcze raz pójść do tego miejsca. Ale w międzyczasie jeszcze wstęp do Nationalparkszentrum – bardzo interaktywnego muzeum stawiającego na wszystkie zmysły. Te osiem euro, które na pierwszy rzut oka wydaje się kosmiczną ceną za wstęp na punkt widokowy, prezentuje się znacznie lepiej niż osiem euro za wstęp do na przykład zamku Neuschwannstein. Do tego można się w muzeum ogrzać i odpocząć. Co ciekawe, w przeciwieństwie do polskich standardów, za wstęp do samego parku narodowego nic się nie płaci.

Tym razem nie idziemy znowu tą samą trasą, tylko jedziemy rowerami do miejscówki Waldhalle – miejsca oznaczonego na mapie jako gościniec lub jakiś inny nocleg. Budynek trochę przypomina jakieś schronisko na odludziu. Ni żywej duszy. Stamtąd ruszamy już piechotą na północ i jeszcze raz docieramy do wspomnianego punktu widokowego, tylko od drugiej strony. Dalej wieje, ale wiatr już tak nie przeraża. Tyle, że męczy.

Ja jestem już po prostu padnięty. Niech wiatr będzie z nami – jedziemy na południe do Sassnitz, gdzie jest dworzec kolejowy. Tylko tam na rozkładzie ni śladu pociągu do Stralsund. A już na pewno nie tego, o którym wspominał pan na recepcji w Nimperow. I podczas gdy ja już jestem pogodzony z myślą o kolejnym noclegu pod namiotem lub o dotarciu do Świnoujścia około północy, o tyle Aga kombinuje, szuka możliwości, walczy o każdą minutę. I tak się okazuje, że pociąg do Lietzow, który właśnie podjechał, jest zschynchronizowany z kolejnym pociągiem do Luebeck. Aga bardzo zestresowana dopytuje się wszystkiego po kilka razy, aż w końcu pani konduktorka ją uspokaja. Ja się nie stresuję, ja po prostu jestem w półśnie, nie do końca rozumiem, co się wokół mnie dzieje i nie odróżniam liczby trzydzieści sześć (cena za bilet) od sześćdziesiąt trzy (kwota, jaką zamierzam zapłacić).

W Lietzow wysiadamy i w dokładnie to samo miejsce tylko po drugiej stronie podjeżdża następny pociąg. Mało, że niskopodłogowy, to jeszcze w tę niewielką przestrzeń między pociągiem a peronem wysuwa się z pociągu niewielki stopień, tak że nawet jakbym chciał wpaść tam stopą, to nie da rady. Normalnie nie mogę się doczekać podróży koleją w mojej ukochanej ojczyźnie.

W Sassnitz w czasie między przesiadkami idziemy na rodzinny, domowy obiad do McDonalda, niestety obalamy mit, że w Maku jedzenie jest wszędzie takie samo. W Polsce jest wyraźnie lepsze. No ale nie ma co wybrzydzać. Na bezrybiu i Mak ryba.

Koniec części pierwszej relacji.