Jeepem Wranglerem na Lofoty i Koniec Świata (Nordkapp i Knivskjellodden) 2013 – filozoficznie przed wyprawą

Każdy pośpiesznie odwrócił swoją kartkę i każdy miał tam zapisaną jedną i tę samą odpowiedź, która brzmiała: „Bo tak naprawdę tego nie chcesz”. Może wyda się to głupie, ale ta książka, o zapomnianym tytule i autorze, zmieniła bardzo moje życie. A właściwie, to ja sama zmieniłam swoje życie, zmieniając sposób myślenia.

Oczywiście nie wystarczy tylko chcieć. To było by zbyt proste. Trzeba mieć odwagę podjąć działania, starania i wszelki konstruktywny wysiłek, bo nic nie dzieje się samo. Trzeba mieć odwagę wyznaczyć cel i do niego dążyć, nie rezygnować nawet jeśli po drodze zdarzają się porażki. Wymaga to ogromnej dyscypliny i konsekwencji w działaniu. Każdego z nas spotykają w życiu porażki większe lub mniejsze. Taka jest kolej rzeczy. Nie oznacza to jednak, że nie jesteśmy w stanie odnieść sukcesu. Poza tym jaki smak miałby sukces, gdyby nie te porażki?

Kiedyś będąc na Słowacji i idąc na Chopok z moimi nastoletnimi synami w pewnym momencie musiałam przejść tuż nad przepaścią. Moi chłopcy zachowywali się jakby w ogóle tej przepaści nie było. Zadowoleni i rozbawieni szli naprzód. Mnie nogi zmiękły i zakręciło się w głowie. Dla mnie osobista tragedia, bo chcę iść dalej, ale się boję. Wiem jednak, że nie zawrócę. Klękam więc na kolana i zaczynam iść na czworaka. Nieliczni turyści patrzą na mnie dziwnie. W pewnym momencie mój młodszy syn to zobaczył i zawrócił. Miał wtedy ok. 15 lat. Spytał, czy ma mnie przeprowadzić za rękę, ale oczywiście nie chciałam. Stwierdziłam, że dam radę na czworaka. Wtedy spytał: Mamo po co to robisz? Po co tam idziesz, skoro się boisz?

 

Słowacja 2008, wędrówki po Tatrach Niżnych

fot. M.Kaźmierczak

Moja odpowiedź była szybka i prosta: Po to samo, co ty, z tą tylko różnicą, że ja się boję.

Przecież strach nie ogranicza naszych pragnień. Może jedynie ograniczać nasze działania, choć wcale nie musi.

Syn już o nic więcej nie pytał, uśmiechnął się i poszedł dalej zostawiając mnie samą, ale zaniepokojony ukradkiem, co chwilę oglądał się za mną. Kiedy przebrnęłam najtrudniejszy dla mnie odcinek trasy, wstałam na równe nogi i dalej już poszłam jak zwykły, normalny człowiek.

Dlaczego o tym piszę? Ponieważ chcę pokazać, że strach jest czymś naturalnym. Nie musimy się wstydzić, że się boimy, ale jednocześnie strach nie powinien nas ograniczać. Nie powinniśmy rezygnować z naszych pragnień, tylko dlatego, że coś nas przeraża. Niech sobie przeraża, byle nie przerastało. Dajmy sobie przestrzeń na ten strach i róbmy swoje. Zdobywajmy szczyty swoich możliwości. Chopok to naprawdę nie jest trudny szczyt do zdobycia, ale dla mnie, owszem, chwilami był. Mimo to doszłam tam. Swoim sposobem, ale doszłam i to całkiem szczęśliwa, że mi się udało. I nie przeszkadzały mi żarty chłopaków na temat mojego sposobu chodzenia po górach. Dzięki temu było wesoło.

Podobnie jest z Lofotami. Nie wiem jeszcze jak, ale wiem, że tego dokonam. A za mną podążają moi bliscy, którzy mi wierzą, bo wiedzą, że jak coś postanowię, to tak będzie. I jest na to wiele dowodów. Dlatego już teraz zaczęłam wszystko przygotowywać, bo muszę mieć czas na zdobycie środków. Podejmuję więc różne działania, które te środki pomogą mi zdobyć. Między innymi mają mi w tym pomóc Patronaty Medialne i Honorowe, które podniosą prestiż tego przedsięwzięcia. Dlatego korzystając z okazji tej publikacji pragnę serdecznie podziękować naszym dotychczasowym Patronom: Gazecie Lubuskiej, Portalowi Globtroter.pl, Polskiemu Towarzystwu Geograficznemu i obecnie portalowi Etraveler.pl

Nie jest to nasza pierwsza wyprawa, ale pierwsza tak kosztowna (jak na naszą kieszeń) i pierwsza, której chcemy nadać status wyprawy publicznej, czyli takiej, o której będziemy pisać w szeroko pojętej przestrzeni internetowej i nie tylko.

 

Słowacja 2008, wędrówki po Tatrach Niżnych

fot. M.Kaźmierczak

Chcemy dzielić się naszymi wrażeniami oraz tym, co zobaczymy i przeżyjemy podczas podróży. Chcemy też zachęcać innych do podejmowania wyzwań i do odwagi w stawianiu czoła wszelkim przeszkodom. Warto pokonywać bariery. Warto dążyć do celu. Warto podążać za pragnieniami. Wtedy życie staje się piękne.

Gdybym tak nie myślała moje życie i życie moich bliskich wyglądało by zupełnie inaczej. Pewnie wiele naszych marzeń i podróży byłoby dziś zwykłymi mrzonkami albo frustrującą ułudą.

Pozdrawiam – Gosia z załogi Wrangler4ever.pl

www.wrangler4ever.pl