Wyprawa dookoła Skandynawii – Viking Ride 2013

Turystów do Kopenhagi sprowadza postać najsłynniejszego Duńczyka – Hansa Christiana Andersena. Na placu ratuszowym znajduje się jego pomnik. A w całym mieście znajdziemy wiele miejsc, które kojarzą się z jego baśniami. W Kopenhadze znajduje się ulica Stroget, która była pierwszym deptakiem na świecie i pierwszą wyasfaltowaną ulicą. Innym bardzo ciekawym miejscem jest Okrągła Wieża Rundetaarn, która ma 35 metrów wysokości i mieści najstarsze działające w Europie obserwatorium astronomiczne, platformę widokową oraz galerię. Raz w roku na jej spiralnych podjazdach odbywają się szalone wyścigi rowerowe. To tyle o stolicy Danii kraju, w którym żyją ponoć najszczęśliwsi ludzie na świecie.

 

W Finlandii

fot. Marcin Łazowski

Opuściłem Danię. Wsiadłem na motor i pojechałem dalej do Szwecji. Widoki już ciut ciekawsze, ale wciąż to nie jest to, po co przyjechałem. Minąłem Goteborg i skierowałem się do Oslo. Do kolegi Waldka ze Szczecina. Wieczorem przywitał mnie przed swoim domem, wsadził w samochód i pokazał stolicę Norwegii. Bardzo piękne miasto, czyste, zadbane, zorganizowane i z ciekawą architekturą, i starą, i nowoczesną. Oslo jest najstarszą skandynawską stolicą.

Miasto powstało prawdopodobnie na długo przed rokiem 1000, choć tak naprawdę badacze wciąż się spierają. W 1624 roku dotknęła je wielka tragedia: wybuchł pożar, a drewniane zabudowania błyskawicznie zajęły się ogniem. Spłonęła niemal cała osada. Do tej pory krąży legenda, według której za to nieszczęście były odpowiedzialne wiedźmy. Chrystian IV, ówczesny król Norwegii, postanowił przenieść miasto bliżej twierdzy Akershus. Wówczas zmieniono jego nazwę na „Christiania”, przy której trwano aż do 1925 roku. Warto wiedzieć, że to miasto jest najdroższe na świecie, ale jego mieszkańcy zarabiają też najlepiej. Zawdzięczają to przemysłowi naftowemu, na którym Norwegia zbudowała swoją ekonomiczną potęgę.

Oslo jest również miastem kosmopolitycznym. 25% populacji miasta stanowią emigranci. Mieszkańcy jak widać są bardzo otwarci na przybyszy i tolerancyjni. W złym tonie jest jednak zbyt częste używanie samochodu, ponieważ Norwegowie są bardzo proekologiczni i najczęściej używają rowerów do poruszania się po mieście. Oslo to też mekka sportów zimowych. W 1952 roku odbyła się tutaj zimowa olimpiada. Już wtedy duże zainteresowanie budziły skoki narciarskie, w których rywalizowano na skoczni Holmenkollen. Skocznia ta jest aktualnie drugą pod względem wieku skocznią na świecie. Obiekt przeszedł ostatnio modernizację. W pracach nad odnowieniem i przebudową skoczni korzysta się ze stali importowanej z... Polski! Zwiedziłem jeszcze muzeum statków Wikingów. Nie sposób ich pominąć będąc w Norwegii. A także słynnego okrętu FRAM, którym Norwedzy zdobywali bieguny na początku XX wieku.

Czas jechać dalej. Po Oslo udałem się na południowy zachód, gdzie podziwiałem już prawdziwą Norwegię: fiordy, przełęcze, rzeki, jeziora, wodospady. Widoki wręcz bajeczne. Jazda krętymi, wąskimi drogami otoczonymi gigantycznymi skalnymi ścianami robiło na mnie ogromne wrażenie. To, co natura tutaj stworzyła, żaden artysta, żaden aparat fotograficzny nie jest wstanie odzwierciedlić. Trzeba tam być, wziąć głęboki oddech i zapisać ten obraz w głowie, dla siebie na zawsze. Pokonałem tam szalony, kręty zjazd Lysebotn Road, spędziłem noc przy przepięknym fiordzie Lysebotn, otoczony ścianami, po których spadały wodospady. Przeprawiłem się też przez kilka fiordów promami, mocno też wtedy zmokłem, ale wyjechałem w końcu na prosta drogę biegnącą na północ, na Nordkapp. Miałem jeszcze kolejną przeszkodę Drogę Trolli, legendarną krętą trasę pośród gór. Jadąc do tego miejsca mijałem błękitne lodowce, księżycowe krajobrazy i samotne drewniane domki. Byłem zachwycony widokami.

 

Droga Trolli

fot. Marcin Łazowski

Wylądowałem w końcu na trasie E06. Jechałem po niej niczym Easy Rider w kultowym filmie. Dookoła mnie tylko przestrzeń i dzicz, a przede mną na horyzoncie góry, które wołają mnie, abym do nich zmierzał. Mam za sobą już dwa upadki. Motor lekko się poturbował. Raz przy wjeżdżaniu po mokrej rampie na prom, a drugi, kiedy gwałtownie hamowałem na poboczu. Miałem dużo szczęścia, bo poślizgów było więcej. Spędziłem kolejne noce w środkowej Norwegii i zdecydowałem się wracać do Polski. Zostało mi mało czasu, a motor ma już wygiętą kierownice, rozciągnięty łańcuch, niedziałający prędkościomierz i usmażone hamulce.

Pojechałem do Szwecji, skąd chciałem przedostać się promem do Finlandii i okrężnie wracać do kraju. W mieście Umea zdecydowałem jednak okrążyć zatokę Bothni, więc pojechałem do Lulea. Nazajutrz miałem wracać. I co? Wstałem rano i zobaczyłem, że do Nordkapp mam tylko 1200 km. Uda się! Uda!

 

Ile kilometrów do celu?

fot. Marcin Łazowski

Wsiadłem na motor i ryzykując spadnięcie łańcucha, co może zakończyć się tragicznie, pędziłem na złamanie karku na północ, na koło polarne, na Nordkapp. Ze zdrętwiałym tyłkiem, z przyklejonymi muchami do szybki na kasku, w deszczu i bardzo silnym wietrze jechałem i jechałem…

Równo o 24:00 czasu lokalnego po 15 godzinach na siodle dojechałem do krainy białych nocy, dojechałem na Nordkapp zwieńczając moje podróżnicze, kolejne marzenie! Jestem bardzo zadowolony! Wciąż żyję i motor też! Spędziłem tam noc w śpiworze pod jakimś daszkiem i z rana ruszyłem na południe. Jechałem 2000 km przez fiński las. Cały czas w deszczu i wietrze. Co chwilę na wyskakiwały renifery drogę. Nie chciałbym się z nimi zderzyć. Mijałem tylko maleńkie, drewniane miasteczka niczym z westernu. Zajechałem do miasta Tampere, żeby zobaczyć muzeum Muminków i oczywiście… zamknęli mi godzinę przed przybyciem.

 

Nordkapp

fot. Marcin Łazowski

Tocząc się powoli po centrum miasta spadł mi łańcuch. W końcu stało się! Co za szczęście, że tu w tak dużym mieście i przy, tak małej prędkości. Założyłem go jakoś i cofnąłem koło maksymalnie do tyłu, żeby go w miarę napiąć. Troszeczkę pomogło. Motor dosłownie toczył się po ulicy z totalnie rozciągniętym łańcuchem, który prawie tarł o asfalt. Znalazłem przydrożną stację paliw i tam w namiocie przeczekałem noc. Podjechał jeszcze do mnie młody człowiek na motorze widząc, że mam problem i powiedział mi, gdzie znajdę serwis. Okazało się, że niedaleko są trzy serwisy motocyklowe. Rano udałem się tam do jednego z nich. Chłopaki zachwyceni moją podróżą naprawili łańcuch za połowę ceny, a właściwie wymienili na nowy, jeszcze lepszy. Pojechałem dalej.

Kierunek Helsinki. Stolica Finlandii przypomina trochę Warszawę tzn. typowa wschodnioeuropejska stolica z zabudowaniami dla klasy pracującej, pomiędzy którymi wciśnięto kilka nowoczesnych bloków. Helsinki są jednym z najbardziej zielonych miast Europy, w którym znajduje się też największa izba wytrzeźwień w Europie. Chyba jednak jest potrzebna, ze względu na bogate życie nocne, z którego słyną Helsinki.

W stolicy kraju tysiąca jezior ryby obecne są we wszystkich jadłospisach. Znajdziemy tu łososia (lohi), pstrąga tęczowego (krijolohi), siei bałtycką (siika), okonia (ahven) oraz maleńką sielawę (muikku). Ciekawostką mogą być dania z renifera! Ohyda i barbarzyństwo! Jako wegetarianin z wieloletnim stażem uważam, że ssaki mają prawo żyć tak samo jak my, a tym bardziej renifery. Człowiek zeżre wszystko… A najlepiej, to niech ludzie zżerają się nawzajem, będzie ich mniej.

 

Norwegia

fot. Marcin Łazowski

Jadę do portu. W porcie, skąd odpływałem do Estonii, poznałem Litwina, który też był na Nordkapp i prawdopodobnie się tam widzieliśmy. Teraz będziemy jechać razem przez Estonię, Łotwę i Litwę. Dopłynęliśmy do Tallina. Z tym miastem związana jest pewna historia z okresu II Wojny Światowej. Otóż polski okręt podwodny ORP „Orzeł’” w połowie września 1939 roku był zmuszony wpłynąć do portu w Tallinie z powodu awarii i choroby dowódcy. Tam jednak okręt został internowany przez Estończyków pod naciskiem Niemców i kompletnie rozbrojony oraz pozbawiony map i nawigacji. Okręt miał tam zostać goły i tyle. Polscy marynarze obmyślali od razu plan ucieczki i zaczęli go realizować. Najpierw podstępnie wyłudzili informacje od Estończyków o życiu portu oraz jego danych technicznych.

W nocy z 17 na 18 września, kiedy port spał, rozpoczęła się brawurowa ucieczka. Polacy po cichu obezwładnili pilnujących ich dwóch estońskich strażników, którzy stali się wówczas wbrew swojej woli pasażerami „Orła”. Wywołano również awarię prądu na nadbrzeżu. Po chwili ciemność rozjaśniły jednak reflektory z estońskich okrętów, a ciszę przerwały wystrzały z karabinów wymierzone w „Orła”, ale ten już miał włączone silniki i płynął w stronę wyjścia z portu. Nagle marynarzom serca podskoczyły do gardeł – okręt uderzył o falochron. Dym z silników diesla zasłonił jednak Polaków i dało im to czas na wydostanie się ze skał. Gdy morska głębia już na to pozwoliła, okręt zanurzył się. Tak przeczekał dzień na dnie Zatoki Fińskiej. Wydostał się z Tallina, ale przed nim było półtora tysiąca mil morskich do Wielkiej Brytanii, bez map, z ograniczonym prowiantem i słodką wodą, jedynie z uratowanymi torpedami rufowymi, przez wody, na których można się spodziewać wrogich okrętów, pól minowych i niemieckich patroli powietrznych. Okręt krył się na dnie w ciągu dnia i ruszał w dalszą wędrówkę pod osłoną nocy. Przepłynął Bałtyk, a następnie przez Sund i Kattegat dotarł do Morza Północnego. Zważywszy na okoliczności, była to brawurowa podróż. 14 października „Orłowcy” dotarli do wybrzeży Szkocji. Piękna historia prawda? Też ją uwielbiam.

 

ORP Orzeł

fot. Źródło: Wikipedia.org

Pojechaliśmy naszymi maszynami dalej. Kraje te niczym nie różnią się od Polski pod względem widoków. Przykro nam tylko, że ludzie żywią do siebie nienawiść. Chodzi mi o stosunki polsko-litewskie i nawoływanie do nienawiści przez środowiska skrajnie prawicowe. Znajomy odradził mi, żeby jechać do Wilna, bo jak ktoś zobaczy polski motor, to mogą mnie na przykład okraść. Skąd ta nienawiść? Chodzi o kwestie czysto historyczne, Litwini zawsze uważali Wilno za swoje miasto, a Polacy za swoje. Pod tym względem w wielu umysłach nic się nie zmienilo.

Z nowym kolegą pojechaliśmy do jego domu na wieś, gdzie jego żona dobrze mnie ugościła i poczęstowała obiadem. Po dwóch godzinach opuściłem ich i ruszyłem dalej. Nagle wjechałem w ogromną chmurę burzową. Jechałem w niej przez może 3 godziny. Raz nawet wpadłem w poślizg, kiedy nagle moim oczom ukazał się znak STOP. Rozpędzony zacząłem hamować przed wjazdem na drogę uprzywilejowaną. Motor stracił przyczepność i z piskami opon leciałem na skrzyżowanie. W ułamku sekundy przerzuciłem go na bok, żeby zwiększyć tarcie opon i tak wleciałem na tę drogę. Nie przewróciłem się jednak, ale na sekundę zacisnąłem żeby i, nie mogąc wyhamować, zamknąłem oczy czekając, aż coś we mnie zaraz przypieprzy z dużą prędkością. Nagle otworzyłem oczy, spojrzałem w lusterka i wokół siebie, a tam…pusto! Co za fart! Po raz kolejny wszechświat nie pozwolił, aby włos spadł mi z głowy. Nawet silnik nie zgasł. Wrzuciłem jedynkę i pojechałem dalej w ulewie. Serce miałem w gardle.

Pojechałem więc do Polski. Odwiedziłem na Mazurach swoją rodzinę, gdzie spędziłem cały wieczór w ich towarzystwie i przespałem się w końcu na miękkim, wygodnym łóżku, biorąc wcześniej ciepły prysznic. Fajnie jest na Mazurach. Czyste powietrze i przyroda. To jest to! Rano udałem się w kierunku domu, do Polic. Trasa z Ełku na zachód to wstyd na skalę światową, trzeci świat po prostu. Dziura na dziurze, łata na łacie. Nie jechałam tak niebezpieczną drogą wcześniej. Cieszy mnie tylko fakt, że z perspektywy czasu widzę jak miasta i miasteczka na Mazurach pięknieją i nabierają kolorów. Wieczorem dnia 11/08/2013 wróciłem do rodzinnych Polic, kończąc tym samym wyprawę Viking Ride 2013.

Źródło: www.vikingride2013.com