I Festiwal Podróżniczy „Kontynenty”

 

Pać-man na rowerze

fot. Patryk Świątek

Pać-man na rowerze

Kim jest tytułowy Pać-man? To Patryk Świątek, zapalony rowerzysta, współautor książki „Paragon z Podróży” oraz bloga o tej samej nazwie. Jego kolejnym pomysłem jest przeniesienie gry komputerowej do rzeczywistości. Na jej potrzeby skonstruowane jest nawet specjalne logo, zamykające się w rowerowej zębatce.

 

Pać-man na rowerze

fot. Patryk Świątek

– Im mniej kontroli mamy w podróży, tym ciekawsze przygody nas spotykają – mówi Patryk.

Założenie gry jest z pozoru bardzo proste: w każdym miejscu można znaleźć coś ciekawego. Aby to udowodnić Patryk dzieli Polskę na 89 kropeczek. Między jedną kropką a drugą w linii prostej jest mniej więcej 80 km (jadąc ścieżką rowerową). Z kolei między jedną kropką a tą położoną na skos, jest ok. 110 km. Rzut pięciościenną kostką decyduje, do której najbliższej kropki Pać-man ma się udać pokonując kolejne kilometry na rowerze. Miejsce noclegu nie może znajdować się powyżej 5 km od współrzędnych danej kropki. Czasami jest to las, innym razem namiot.

Aby nieco uatrakcyjnić swoją wyprawę, Patryk wprowadza również karty do góry, które mogą zmienić bieg wydarzeń. Są to np. wycisk (przejechanie dwóch kropek jednego dnia), odpoczynek, czy przemieszczenie się dowolnym środkiem transportu o dziesięć kropek (tylko raz w ciągu gry).

 

Pać-man na rowerze

fot. Patryk Świątek

Wśród ekwipunku spoczywa specjalny telefon dla ludzi, którzy chcą się dołączać na wyznaczonych odcinkach trasy Patryka, np. przejechać z nim do kolejnej kropki, lub po prostu potowarzyszyć w mieście.

Dodatkiem do wszystkiego jest konkurs na blogu, w którym czytelnicy mają za zadanie określić, która kropka będzie ostatnia – gdzie Pać-man znajdzie się na końcu swojej wyprawy.

Pomysł wielce kreatywny, przyciąga mnóstwo pozytywnych komentarzy i podziękowań za motywację. Wyprawę wieńczy tryumfujący wpis na blogu Patryka:

„1700 km, 18 dni, 18 punktów, kilkadziesiąt nowych znajomości, 27 GB filmu, 5 GB zdjęć, 40 kg ekwipunku, 4 kg wagi mniej, kilka awarii, dwie kontuzje, kupa satysfakcji, masa wrażeń i radość z powrotu”.

Afganistan w rytmie Qawwali

Roman Husarski to student Uniwersytetu Jagiellońskiego, który interesuje się między innymi filozofią Dalekiego Wschodu. Jego miłością jest muzyka reggae, o czym może świadczyć fryzura – dredy oraz sposób bycia. Uśmiechnięty, wyluzowany Roman kocha podróże i – jak pisze na swoim blogu: „Im bardziej spontaniczne i nieprzewidywalne, tym lepiej”.

Jego miłość do Afganistanu narodziła się po obejrzeniu filmu. Przeczytał kilka książek i wówczas w jego głowie zniknął stereotyp wysadzających się w imię Koranu talibów i obraz Osamy bin Ladena.

Postanowił udać się w drogę do Afganistanu. Pojechał. Wątpliwości pojawiły się przy przekraczaniu granicy. Nie chcieli go puścić od strony irańskiej. Trzy razy musiał powtarzać, że nie jest żołnierzem. Udało się – kilka chwil później stał już na wymarzonej ziemi.

– Pierwsze moje wrażenie było takie, że wszędzie widzę Osamę bin Ladena. Wszyscy mężczyźni w turbanach.

Jego celem był Herat – miasto w zachodnim Afganistanie, ważny ośrodek handlowy z wieloma zabytkowymi budowlami. W jego głowie rysował się obraz starego, zniszczonego, opuszczonego i niezmodernizowanego kraju. Jakże się mylił.

– Byłem zaskoczony, że jakoś to wygląda! – opowiada z entuzjazmem wywołując na sali śmiech.

Wśród wielu szczegółów, o których opowiada Roman, pojawia się wzmianka o środkach transportu. Najczęściej mieszkańcy Afganistanu chodzą pieszo, choć popularne są też rowery. Duży nacisk podczas prezentacji położony jest na sprawy związane z religią i pojmowaniem przez tamtejszych ludzi wiary. Kiedy nadchodzi pora modlitwy ulica pustoszeje. Modlący się ludzie są właściwie wszędzie, nawet pod ladą w sklepie. Jest wiele bractw sufickich, które istnieją do dziś. Celem jest zjednoczenie się z Bogiem, wyjście ponad siebie, dążenie do Absolutu. W Heracie między innymi przez to nie istnieje możliwość seksu przedmałżeńskiego.

– Znaleźli na to sposób – wspomina Roman - Wcześnie wychodzą za mąż.

Alkohol w Afganistanie jest zakazany, choć turyści mają specjalne restauracje, w których mogą pić. Miejscowy człowiek niestety nie mógłby do nich wejść. Z wiarą wiąże się także rytuał Qawwali, który łączy religię oraz perską i indyjską muzykę klasyczną, w którą wplecione są teksty chwalące Boga i świętych. Podobno do osiągnięcia oświecenia nie jest potrzebne rozumienie słów.

Podróżnicy dzielili się mnóstwem ciekawych opowieści. Niestety nie sposób przytoczyć wszystkiego. Dla chętnych polecamy profil facebookowy Kontynentów, gdzie można obejrzeć wystąpienia gości i posłuchać zapowiedzi festiwalowych:

https://www.facebook.com/KontynentyLublin?fref=ts