Raduj się ciszą, czyli z plecakiem po Bieszczadach

Gdy wdrapiemy się wyżej, ujrzymy widok, jaki ciężko znaleźć gdziekolwiek indziej. Naszym oczom ukazuje się łąka, która wygląda jak duża polana. To właśnie jest typowa, bieszczadzka połonina. Słowo to, pochodzące z języka ukraińskiego, oznacza miejsce nie nadające się do uprawy roli. Rosną na niej trawy, a sam krajobraz wygląda niezwykle atrakcyjnie i przywodzi na myśl filmy science fiction. Turyści sycą oczy tym wyjątkowym krajobrazem. Podziwiają też pobliskie zbocza, a także przymierzają się do zdobycia szczytu, który można rozpoznać po żelaznym krzyżu umieszczonym na wierzchołku góry. Nie zapomniano też o kilku przystankach na trasie, które zostały wykonane po to, aby przez chwilę odpocząć.

 

W drodze na Tarnicę - najwyższy szczyt polskich Bieszczad

fot. Ewelina Szłapa

Kiedy zdobywamy Tarnicę, rozpiera nas duma. Naszym oczom ukazuje się ogromny krzyż, który wygląda bardzo okazale. Z wierzchołka można zobaczyć Słowację i Ukrainę – wszak znajdujemy się na pograniczu tych trzech krajów. Niemniej jednak, zanim wybierzemy się na Tarnicę lub na pobliski Opołonek – miejsce wysunięte najdalej na południe Polski, zabierzmy ze sobą peleryny, a także czapki i kurtki, które będą chroniły nas przed zmianą pogody – deszczem i silnym wiatrem.

Wetlina – wioska u podnóża gór, słynąca ze swojego położenia na południowo wschodnim krańcu Polski, to znakomite miejsce do rozpoczęcia wyprawy na Połoninę Wetlińską. W sezonie kręci się tam spora liczba turystów, ale; jeśli wybierzemy się w góry maju (poza długim weekendem), w czerwcu, we wrześniu lub w październiku, powinno tam być znacznie spokojniej.

Trasy posiadają bardziej strome podejścia, ale, w gruncie rzeczy, nie należą do trudnych. Po drodze mija się nieskażone przemysłem rośliny, zielone łąki i łagodne zbocza, które wzbudzają zachwyt u każdego miłośnika gór. Kiedy dotrzemy już na szczyt Połoniny Wetlińskiej, naszym oczom ukaże się niewielkie schronisko o nazwie „Chatka Puchatka”. Można się tam zaopatrzyć w żywność na drogę powrotną, napić się ciepłej herbaty i po prostu na chwilę odpocząć.

Drewniane cerkwie – świadkowie historii

Kiedy zmęczymy się już chodzeniem po górach, możemy zobaczyć, co jeszcze skrywa w sobie bieszczadzka ziemia. Miłośnicy jeździectwa i koni z radością spędzą czas w stadninie z końmi huculskimi w Lutowiskach, a wielbiciele historii będą podziwiali greckokatolickie, łemkowskie i bojkowskie cerkwie, wykonane z drewna.

Przed drugą wojną światową tereny Bieszczad i Beskidu Niskiego zamieszkiwali Łemkowie i Bojkowie, ukraińskie grupy etniczne, posługujące się językiem rusińsko – łemkowskim, zbliżonym do języka ukraińskiego oraz słowackiego. Po akcji Wisła w 1947 roku zostali oni wysiedleni na Ziemie Odzyskane. Pamiątką po obecności ta tych terenach są właśnie te niewielkie świątynie. Na szczególną uwagę zasługują cerkwie w Smolniku oraz w Chmielu. W latach siedemdziesiątych obie zostały przekształcone w kościoły katolickie.

 

Połonina Wetlińska - zbliżamy się na szczyt

fot. Ewelina Szłapa

Jeśli ktoś uwielbia wypoczynek nad wodą, powinien koniecznie zajrzeć do Polańczyka, gdzie na turystów czeka mnóstwo kwater i ośrodków wczasowych o różnych standardach. Jeśli pogoda i temperatura wody na to pozwala, w zalewie Solina, położonym nad Sanem, można się kąpać. Patrzenie na wodę odpręża i relaksuje, więc trudno nie dać się ponieść i nie zaśpiewać sobie po cichu piosenki „Zielone wzgórza nad Soliną”.

Najwytrwalsi wędrowcy powinni wyruszyć dalej. Wioski, takie, jak: Dwernik, Lutowiska, Caryńskie, Muczne itd. skrywają mnóstwo miejsc, w których można się zaszyć i uciec od cywilizacji. Jednakże, nie będę wymieniać i opisywać ich wszystkich, ponieważ wówczas przestaną one być tajemnicze, nieodkryte i zagadkowe. A zatem, miłego poznawania malowniczych Bieszczad!