Sielankowa Hańcza

Bywało, że nie widzieliśmy drugiego brzegu Hańczy, a zanurzywszy głowę, można było oglądać przygody raków i rybek do 10 metrów na pewno. Widać dużo i daleko. Za to latem niestety polskie wody otwarte mają to do siebie, że zwykle nie można zobaczyć nic. Czasem nawet własnych dłoni, jeśli się je wyciągnie za daleko. Nurek stoi więc przed wyborem, wykąpać się w miarę ciepłej wodzie i nie zobaczyć podwodnego świata, albo zmarznąć, nawet nie trochę, tylko porządnie, ale w zamian odkryć uroki życia pod taflą wody. My wybraliśmy to drugie. Woda ma wtedy 5 stopni i po kilku minutach dłonie i stopy zlewają się w całość z palcami.

 

Schodzenie pod wodę, która ma zaledwie 5 stopni Celsjusza, to zdecydowanie orzeźwiające doświadczenie

fot. Dariusz de Lorm/CN Anaconda

Zanim jednak po raz pierwszy weszliśmy zanurkować, zrobiliśmy sobie pieszą wycieczkę krajoznawczą niebieskim szlakiem wzdłuż brzegu Hańczy. W Błaskowiźnie dla nurków przygotowane są parkingi z ławeczkami, aby bezproblemowo przetransportować cały sprzęt i ubrać się zaraz przed wejściem do wody. Jednak tuż za parkingami szlak staje się bardziej dziki i aż po Starą Hańczę, do jeziora nie sposób dostać się żadną drogą. Podobnie klaruje się zachodnia część brzegu jeziora, która jest całkowicie zalesiona. Dojazd samochodem w te rejony jest praktycznie niemożliwy, więc sprzęt można ewentualnie donieść, bądź oczywiście wynająć łódź.

 

Pierwsze zanurzenie naszej ekipy

fot. Dariusz de Lorm/CN Anaconda

Wiadomo, że każdy początkujący kursant nurkowania boi się nie tylko rekinów i otchłani morza, ale po prostu guzików, wężyków, aparatów, kamizelek, butli i tego, jak w ogóle będzie wyglądać nurkowanie z taką ilością sprzętu i wdzianek nawet na głębokości 2 metrów. Głównie jednak boi się siebie i wody. Czego nie wiadomo i co najtrudniej zrozumieć, to paradoksalnie uczucie beznadziejnej niesamowitości zaraz po wyjściu z jeziora na brzeg. Gdy się jeszcze pamięta, że ze stresu przed wejściem do wody nie można powstrzymać najprostszych odruchów fizjologicznych, gdy na pytanie „jak było?” jeszcze spuchnięta od temperatury twarz odmawia udzielenia odpowiedzi. Szok, już za pierwszym razem półgodzinna wycieczka podwodna naprawdę była dla nas rekreacyjna. Przy trzecim wejściu oprócz wszechobecnych kabli zespolonych z naszym ciałem, zauważyliśmy nawet, że dookoła życie toczy swój garb uroczy i że nie jesteśmy tam jedynym żywym stworzeniem.

Aczkolwiek w przejrzystych wodach tego jeziora życie nie do końca kwitnie. Wydaje się, że z żyjących istot najwięcej tam nurków, a każdy z nich najbardziej chce zobaczyć zatopione dłubanki. Są to łodzie średnio z XVI wieku, wydrążone z jednego pnia drzewa, z wyglądu przypominające kajaki. W księdze pamiątkowej w jednej z agroturystyk w Błaskowiźnie przeczytać można, że łodzie te odnaleziono w 1999 roku. Część z nich wyciągnięto na powierzchnię i trafiły do Muzeum Okręgowego w Suwałkach. Na dnie, w okolicach 40 metrów głębokości zostały trzy, każda z innego okresu historycznego.

Jednak region ten to nie tylko raj dla płetwonurków. Siłą Suwalszczyzny w największej mierze jest przyroda, nieskalana cywilizacją Zachodniej Europy. Zabytków technicznych i kulturalnych jest raczej niewiele. Oprócz ruin dworu szlacheckiego w Starej Hańczy, kilku zabytkowych kościołów i cerkwi w pobliskich miejscowościach, o powalające cuda architektury raczej trudno. Wyjątkiem są słynne „wiadukty północy” wybudowane na pograniczu Puszczy Rominckiej w Stańczykach, oddalonych ok. 20 km od serca Hańczy. Są to największe w Polsce mosty kolejowe, wybudowane na początku XX wieku, jeszcze przed wybuchem I wojny światowej. Postawiono tam dwa akwedukty o wysokości 40 metrów. Jednak tylko jeden był użytkowany. Drugi pełnił rolę tarasu widokowego, a także strategicznie, ze względu na działania militarne, stanowić miał zapasowy tor na wypadek bombardowania. Dziś oba mosty, będące własnością prywatnego przedsiębiorcy, odnowiono i udostępniono zwiedzającym.

 

Największe w Polsce mosty kolejowe zwane „wiaduktami północy”

fot. Dariusz de Lorm/CN Anaconda

Każdego dnia pobytu coraz silniej odczuwaliśmy uroki sielankowego życia. Miłośnik przyrody, wycieczek pieszych lub rowerowych z pewnością poczuje tutaj zew natury. Głazowiska i rezerwaty przyciągają nie tylko geologów, leśników i biologów, ale także amatorów podróży. Ciekawe jest to, że wędrując szlakami jednocześnie przechodzi się przed drogi dojazdowe do wielu okolicznych gospodarstw. Niejednokrotnie, aby dojść szlakiem do obranego punktu, dosłownie trzeba przemierzyć wielohektarowe posesje, po których swobodnie biegają psy strzegące wolno pasących się krów. W takiej sytuacji jedynie wędrownik nie czuje swobody. Alternatywnych ścieżek nie ma, bo zwykle dookoła drogi są albo pola uprawne, albo sady, albo konie i byki, od których chroni spacerowicza jedynie cienki drucik pod napięciem. Pośród ciszy pastwisk i lasów to akcent dla ludzi o mocnych nerwach.

 

Sielankowy pejzaż Suwalszczyzny potrafi skutecznie wciągnąć nieodpornego na takie pokusy turystę

fot. Dariusz de Lorm/CN Anaconda

Wybierając się na chwilowy spacer nie wiadomo nawet, że minęły cztery godziny. Nieskażona natura porywa, pochłania w całości. Plama wody co kilka kroków, pola kamieni rozsianych tu i ówdzie każą oczom jeść, a stopom iść jeszcze trochę, do najbliższego zakrętu. I te zwierzęta. Zwykła krowa a tyle radości, bo każda inna. Do powrotu zachęca jedynie wizja swojskiego posiłku. Zaryzykuję stwierdzenie, że tak aromatycznym i przecudnie naturalnym jedzeniem poszczycić mogą się chyba tylko mieszkańcy Beskidu Niskiego. Tam też nie ma co liczyć na supermarket.

To trzeba przyznać, że u ludzi samowystarczalnych, którzy nie wiedzą z czym się je słowo „korporacja”, doskonale wiedzą jak nakarmić mieszczucha, który pożywia się magicznie rozmnażaną kiełbasą z 90-proc. zawartością wody. Na terenie „zielonych płuc Polski” tyle zawartości wody ma jedynie woda, reszta składu to składniki mineralne.

 

Suwalskie "smaczki"

fot. Dariusz de Lorm/CN Anaconda

Zupełnie nie rozumiem, dlaczego tylu rodowitych mieszkańców tego kraju, brak wysoko rozwiniętej infrastruktury traktuje jako ujmę na honorze na skalę krajową. Ignoruje bogactwo takich terenów. Jeżeli Niemcy szczycą się Bawarią, Francuzi fioletowymi wioskami w Prowansji, Włosi miejscowymi winiarniami w Toskanii, to dlaczego my, Polacy mamy umniejszać sobie na godności dużą rolą wsi w krajobrazie. Wykorzystajmy to jako atut turystyczny. Cieszmy się, że są w tym kraju jeszcze regiony, gdzie największą wartością jest życie, a nie konsumpcja. Dobrze przecież jest mieć gdzie uciec z miasta, by na chwilę zażyć kuracji sielankowej. Wstyd się teraz przyznać, że gdyby nie kurs nurka, Suwalszczyzna byłaby ciągle zieloną plamą na mojej mapie Polski.

Więcej informacji: Centrum Nurkowe Anaconda

Informacje o najbliższych wyjazdach planowanych przez CN Anaconda można znaleźć tutaj:

http://www.anda-travel.pl/

 

Głazowiska i rezerwaty to typowe elementy suwalskiego krajobrazu

fot. Dariusz de Lorm/CN Anaconda

• « POPRZEDNIE
• NASTĘPNE »

POPRZEDNIE

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

NASTĘPNE