Relacja z wyprawy na Islandię (cz. I, rejs Szczecin – Bergen)

Morze Północne pokazało pazur i nie pozwoliło, żeby zdobyć je za pierwszym razem. Skagerrakowa fala przy zachodnim wietrze tężejącym do 8 B skutecznie zweryfikowała plany osiągnięcia Kristiansundu. Także Hanstholm okazał się nie do zdobycia pomimo podwójnie zarefowanego grota i foka sztormowego**. Szybko rosnąca fala sprawiła, że posuwanie się pod nią z prędkością ok. 2,5 węzła było cokolwiek mocno męczące. Woda przelewająca się po pokładzie, pod pokładem rzuca jak w betoniarce, wszyscy mokrzy i zziębnięci, za nami 48 godzin na morzu, a tu zapowiada się doba, jeśli nie dwie, bez ciepłego posiłku czy nawet herbaty (wstawienie czegokolwiek na kuchenkę grozi ciężkim poparzeniem przez gorący pocisk). Załoga z coraz większym wytęsknieniem spoglądała w stronę stałego lądu a zwłaszcza znajdujących się na nim gorących pryszniców, więc zwrot na kurs baksztagowy został ciepło przyjęty. Zwłaszcza przez wachtę III, która przez dwie godziny zmieniała żagle przednie…***

Osiągnięcie Skagen, po dość przyjemnej żegludze, wymagało podparcia się silnikiem, który w okolicach główek wykazał niepokojące oznaki przegrzania. Zafundował on także nieco przypływu adrenaliny, kiedy po kilkuminutowym wyłączeniu nie zechciał zastartować… A na główki portu można było już niemal splunąć, choć oczywiście nie zaleca się plucia pod wiatr. Wizja kilkunastogodzinnego przelotu do Oslo i wchodzenie tam na żaglach nie napawała optymizmem. Na szczęście okazało się, że kłopot spowodowany był nie wciśniętym cięgnem dławika silnika.

W Skagen, Hafenmaister radośnie skierował nas do basenu, gdzie pojawienie naszej 13,5-metrowej, stalowej łupinki wzbudziło sporo strachu, zwłaszcza wśród posiadaczy „plastików” i tym bardziej, że luka, w której przyszło nam zawracać miała jakieś 17 x 20 metrów. Jeśli ktoś z was usiłował kiedyś zawracać w garażu, zrozumie samopoczucie kapitana w chwili, kiedy silny wiatr spycha łódź bokiem. Półtora metra za rufą stoi jacht wartości kilkuset tysięcy euro a nawis dziobowy mozolnie, centymetr po centymetrze przesuwa się nad pomostem... Okazuje się nagle, że wyrastają dodatkowe 2 pary rąk i da się patrzeć w dwie strony jednocześnie a nawet kontrolować to, co robi załoga.

Po przejściu głębokiego niżu, bez zwłoki (i większych przygód) skierowaliśmy dziób w stronę Bergen. Norweskie wody powitały nas iście chorwacką aurą, zmuszając do intensywnego używania silnika, który całkiem raźno pchał nasz ciężki jacht ku fiordom.

Fiordy robią niesamowite wrażenie. Dwudziestokilkumilowa podróż Lysefiord to prawdziwa uczta dla oczu, zwłaszcza kiedy otaczające kamienne ściany robią się coraz wyższe, by w końcu osiągnąć kilometr (!) wysokości. Dla smaczku dodam, że sonda pokazywała jeszcze pod dnem jachtu 500 metrów wody.

Zwieszenie nóg nad 700-metrową przepaścią zdecydowanie wynagrodziło trudy podejścia. Niestety dalsza część wspinaczki, by osiągnąć Kjerag wymagała raków i tyczek lodowych ze względu na sporą pokrywę śnieżną wciąż zalegającą na szczytach (pomimo 30 stopni Celsjusza w słońcu). Nikt z nas nie pomyślał jednak, by zabrać taki ekwipunek na jacht... Niestety 15-kilometrowy spacer dał się tak w kość sporej części załogi, że następne dwa dni uczyliśmy się chodzić na rękach.

 

Lysefjorden, 42-kilometrowy fiord, obramowany przez ściany, których wysokość sięga nawet 1000 metrów

fot. Paweł Czapski-Pruszak

W drodze powrotnej spotkaliśmy „Nashąchatę II”, która przekazała w darze kilka paczek papierosów, co uchroniło palącą część załogi przed niechybną śmiercią.

Od fiordów chorwacka aura nas nie opuszczała i ewoluowała nawet w hiszpańską tak, że najbardziej deszczowe miasto przywitało nas ponad trzydziestostopniową temperaturą i pięknym słońcem. To jakaś straszna anomalia pogodowa na tej szerokości geograficznej. No ale lepiej tak, niżby miało padać.

Wpływamy do Bergen, słońce nisko, podświetla na czerwono dachy, Norwedzy kąpią się w fiordzie (my pukamy się w czoła), gorąco, piątek, gwarno, tłoczno, ceny piwa zwalają z nóg (na szczęście w ładowniach wieziemy własne dobra), ceny papierosów przyprawiają o płacz największych twardzieli (tym bardziej, że się skończyły). Ale jest pięknie, masa jachtów, te kamieniczki, te refleksy słońca, ten brak pryszniców, ten brak toalet, jak tu wejść potem do samolotu ?

 

Wpływamy do portu w Bergen

fot. Paweł Czapski-Pruszak

* AIS – system automatycznej łączności, który zapewnia automatyczną wymianę danych identyfikujących statek oraz innych (kurs, prędkość) przydatnych do uniknięcia kolizji między statkami
** drugi ref, fok sztormowy – refowanie to zmniejszanie powierzchni żagla na którą działa wiatr, 2 ref redukuje powierzchnię o ok 70%, fok sztormowy ma powierzchnię mniejszą niż 50% powierzchni foka marszowego
*** Dla tych, którzy chcieliby się przekonać co znaczy zmieniać żagle przednie w sztormie proponuję, aby pod jakimś większym wodospadem ustawić równoważnie a następnie, stojąc na niej skręcać dajmy na to śrubki czy wiązać węzły.