Szalony autostop do Rumunii

Atmosfera w środku – grobowa, na co ja reaguję „głupawką” i zaczynam opowiadać mojej towarzyszce niestworzone historie o tym, jak niechybnie wejdziemy na drogę przestępstwa, wylądujemy w rumuńskim więzieniu i będziemy z niego wysłać listy zaczynające się mniej więcej tak: „Droga mamo! Rumunia cudowna! Koledzy z celi już mnie nie biją, a Loni wypadł właśnie ostatni ząb. Jest naprawdę coraz lepiej, wczoraj dostałyśmy całego szczura na kolację”. Słysząc to, nasz kierowca w końcu się rozpogodził i poczęstował Lonię papierosem. Tym samym lody zostały przełamane i wszystko byłoby już pięknie, gdybyśmy nie zabłądzili. Nasz kierowca – Dima – dzwoni do swojego szefa, ten każe mu zawracać, a tu jakieś dzikie pola, dookoła step szeroki. Dima jednak staje na wysokości zadania, mówi, że nas tak nie zostawi, tylko mamy z nim zawrócić do firmy, co tez robimy, a tam już czeka suto zastawiony stół i dalszy transport.

W końcu jest nasz cel – Braszów z pięknym Starym Miastem, wzgórzem przyozdobionym napisem Brasov (w stylu hollywoodzkim) oraz jedną z najwęższych ulic w Europie

Zakładamy bazę wypadową w mieszkaniu Oliviu i jego rodziców. Stamtąd za 2,5 lei (1 lea to około 1 zł) pociągiem ruszamy do Busteni, niewielkiej górskiej miejscowości położonej u podnóża gór Bucegi. Nasz przejazd jest tańszy, ponieważ kierownik pociągu nie chciał pozbawić funduszy 2 polskich studentek – nie daje nam biletu, a należność chowa do swojej kieszeni.

Kiedy już w Busteni zaczynamy wchodzić na szlak, pogoda nie sprzyja, deszcz wisi w powietrzu, nie rezygnujemy jednak. W końcu po to przyjechałyśmy tutaj aż z Polski. Kto da radę jak nie my?!

Szlak niesamowicie piękny i równie fatalnie oznakowany, trzeba być bardzo czujnym, by z niego nie zejść (my zeszłyśmy). Po drodze mijamy znaczki trupiej czaszki na drzewach, jak i mnóstwo krzyży ze zdjęciami ludzi, którzy tu zginęli. Wśród nich są znajomi naszego gospodarza, mieli 20 lat. Osobiście jestem bardzo zdziwiona, bo trasa nie wydaję mi się wyjątkowo trudna. Często musimy przystawać, a te przez mgłę, która schodzi znienacka, znacznie ograniczając widoczność. Szlak jakby przeniesiony z Tolkienowskich opowieści, tylko czekać jak wypadną jacyś orkowie z Mordoru – jest cudownie.

Przynajmniej dopóki nie spadnie deszcz, wtedy przestaje się już robić tak przyjemnie, tym bardziej, że jesteśmy na odcinku trasy z łańcuchami. Znajdujemy małą grotę, ale to żadne schronienie, więc w deszczu czekamy na rozpogodzenie. Kiedy w końcu ruszamy wydaje się, że nie idziemy szlakiem, ale korytem wartkiego strumienia. Nieprzemakalne ponoć buty nie wytrzymują tej próby.

Nareszcie dochodzimy na szczyt. Nie mamy jednak siły, aby zostać na nim dłużej, uciekamy więc szybko do schroniska na Caraiman (2200 m n.p.m.) – mrocznego, nieprzyjemnego i ponurego. Nie polecam! Gospodarze wiernie oddają nastrój schroniska. W miejscu, gdzie stoimy tworzą się jeziora, mnie woda dosłownie wylewa się z rękawów. Prosimy o wrzątek, lecz tutaj go dostać nie możemy, nawet za pieniądze! Jest tylko kakao, za który to luksus trzeba zapłacić 5 lei.

Cóż, chwila na zebranie sił i postanawiamy ruszyć na Babele – do innego schroniska, gdzie jest znacznie przyjemniej i gościnniej. Gospodarz zaprasza nas na obiad oraz prowadzi do przytulnego, ciepłego pokoju (30 lei) Wieczorem impreza się rozkręca, podobnie jak nasz gospodarz, który będąc już w stanie alkoholowego upojenia, raz oświadcza się mnie, raz mojej koleżance. Śmiechu co niemiara.

Następnego dnia, wypoczęte i podbudowane życzeniami szczęścia od gospodarza, idziemy na Omul. W trakcie odpoczynku na zboczu moja kumpela upuszcza plecak, bezradne patrzymy, jak toczy się w szalonym tempie. Jestem na nią wściekła, miało być 15 minut przerwy, a tu...? Ilona schodzi po niego, mijają wieki, w końcu ta wyłania się szczęśliwa. Jednak z uszczuplonym bagażem – kurtka została na dole! Litościwe po nią schodzę, chyba wściekłość dodaje mi skrzydeł. Nie po 15 minutach, lecz po 2 godzinach zaczynamy na powrót marsz na Omul, mijając pasterzy, stada owiec (i turystów), krzyże. Nie zobaczyłyśmy jednak ani jednego z 4500 niedźwiedzi żyjących w tych terenach. Podobno częściej widać je w mieście.

Kiedy szczęśliwe wracamy do Braszowa Oliviu wita nas domowa imprezą. My jednak po symbolicznej lampce wina i przygotowaniu kartek z napisami miast (praktyczna rzecz na autostopie), idziemy spać.

Następnego dnia razem ze starszym małżeństwem z Niemiec dojeżdżamy do granicy rumuńsko-węgierskiej. Tuż za granicznym szlabanem kontynuujemy łapanie stopa, co też staje się wkrótce źródłem mojego stresu. Nasz kierowca, na oko 60-letni Włoch, trzyma nogi przy kierownicy podczas jazdy, jeździ środkiem jezdni i non stop denerwuje się na oznakowanie węgierskich dróg.

Kiedy w końcu udaje nam się dotrzeć do przedmieść Budapesztu, dowiadujemy się, że przed nami jeszcze długa droga do centrum stolicy: autobusem, pociągiem i tramwajem. Bosko! A my nie mamy choćby jednego węgierskiego grosza. Usiłujemy łapać stopa, z marnym skutkiem, być może dlatego, że jest 3 nad ranem. Odrzucamy propozycję podwiezienia jednej z nas złożoną przez pana na motorku, nasza propozycja zapłaty za bilet autobusowy w euro także nie przechodzi, nikt nam też nie potrafi wskazać właściwego kierunku. Robi to dopiero bardzo zaawansowany wiekowo pan, który tłumaczy coś gwałtownie kierowcy. Jak się okazuje, do centrum możemy dojechać za darmo.

Potem idzie już szybciej. Dostajemy się do centrum Budapesztu. Miasto piękne, choć niesamowicie zatłoczone – w końcu mamy pełnię sezonu. Czym prędzej uciekamy więc do Koszyc – tym razem pociągiem. Ja już jestem totalnie chora. Odwiedzamy jeszcze symboliczny cmentarz w Tatrach Słowackich, gdzie mam zamiar umrzeć, bo z Rumuni oprócz pamiątkowego noża przywiozłam ostre zapalenie tchawicy i przy Popradzkim Plesie mam już 38 gorączki. Dzielnie jednak idziemy jeszcze do Stribskiego Plesa, a Lonia wieczorem błaga mnie, by iść na dyskotekę. To nic, że usypiam przy stoliku. Za to ona szaleje. Kiedy odwiedzam w Krakowie lekarza, ten widząc mój stan, załamuje ręce.

Rumunię polecam gorąco!!!