„Świat zasługuje na to, aby go odkrywać nie raz i nie dwa”...

Egzaminy na studiach zdane. Miłości na horyzoncie – WIELKIE zero. Nuda – ogromna. No to co.. „Jadę do Anglii” - mówię. Po przemyśleniu wszystkich „za” i „ przeciw”, po przeanalizowaniu wszystkich planów, marzeń, obaw, przekonaniu rodziców, opuszczam moje kochane rodzinne gniazdko i lecę różowym samolotem. Lecę do przyszłości, do nowych wyzwań i marzeń.

Oh.My.God. - czyli gdzie ja jestem?

Lądowanie. Lotnisko w Luton. Duże w porównaniu z poznańską Ławicą, a skąd to do tej pory udawało mi się wybywać. Tysiące ludzi wokół no i ja jedna z wielką walichą, plecakiem i Bóg wie z czym jeszcze. No nic, trzeba jakoś się stąd wydostać. Po angielsku mówiłam dość płynnie, a słowa nie mogłam zrozumieć! Myślę sobie „O.Mój.Boże. - gdzie ja jestem?”.

Po raz pierwszy w Anglii zawitałam jako nastolatka na wycieczce szkolnej. Do tego mój kontakt z językiem podczas pobytu w Wielkiej Brytanii był zawężony do minimum, a pamięć mam wybiórczą, także na moim twardym dysku zapisały się zabytki, a nie akcenty. A akcenty w Wielkiej Brytanii to fajna i interesująca sprawa, która też potrafi skomplikować niejedną rozmowę.

Dlaczego nie rozumiałam rdzennych Anglików mojego pierwszego dnia (i dwa następne tygodnie)? Otóż, języka angielskiego, którego uczymy się w szkołach, tak naprawdę używa rodzina królewska, średnia klasa wyższa i klasa wyższa, zwłaszcza w Londynie i okolicach. Co miasto, to inny akcent, inny dialekt, inne słownictwo. Nie mam tu na myśli samej Walii, bądź Szkocji, gdzie język jest inny i brzmi inaczej. I tak w Liverpoolu mamy 'scouse accent', przy którym odnosi się wrażenie, że rozmowa odbywa się wyłącznie za pomocą pytajników. W okolicach Oxfordshire, a zarazem w Środkowej Anglii, cechą charakterystyczną, zwłaszcza wśród młodzieży, jest opuszczanie litery „t”. Poza tym, Wielka Brytania to państwo wielokulturowe. Imigranci ze Wschodniej Europy, Bliskiego Wschodu, Indii, Ameryki Środkowej i Południowej, studenci z każdego zakątku świata, każdy rozmawiający z innym akcentem. To wszystko zajęło mi „trochę” czasu by opanować. Jednak do wszystkiego da się przyzwyczaić, a wówczas można wyruszyć, by odkrywać co, kto ma w zanadrzu.

Szlakiem angielskiej literatury

Lubię czytać. A znam takich, którzy też lubią, w tym literaturę angielską. Która baba nie płakała przy Wichrowych Wzgórzach? Który fan książek fantasy nie lubi Tolkiena? Kto nie był zauroczony Elżbietą Bennet w Dumie i uprzedzeniu?Kto nie czytał wierszy Lorda Byrona albo dramatów Szekspira? A kto nie chciałby podróżować szlakiem swoich ulubionych autorów?

Pobyt w Wielkiej Brytanii warto urozmaicić wycieczkami do miejsc, gdzie nasi ulubieni autorzy tworzyli. Zwiedzanie pięknych, choć typowych, zabytków tego kraju dostarcza niezapomnianych wrażeń. Jednak odkrywanie miejsc, w których pisarze mieszkali, tworzyli, bywali, dostarcza dreszczyku emocji w ramach „zwykłego” zwiedzania.

Londyńskie uniesienia

 

Londyńscy strażnicy

fot. Anna Gruszecka

Każda podróż do stolicy Anglii wzbudza we mnie wiele emocji. Zawsze mnie czymś zaskoczy. Co warto zobaczyć? Absolutnie wszystko. Dosłownie. A na to nigdy nie wystarczy czasu, gdyż samo zwiedzanie British Museum zajęłoby kilka lat poświęcając każdemu eksponatowi zaledwie minutę. Wbrew pozorom wcale nie musimy poruszać się metrem, autobusami, bądź taksówkami, chyba, że dla własnej przyjemności, lub gdy chcemy uniknąć deszczu. Większość zabytków znajduje się w dystansie spaceru. Każdy zwiedzający ma ochotę zobaczyć Buckingham Palace, w którym mieszka rodzina królewska. Jest to najprawdopodobniej miejsce najbardziej oblegane przez turystów, zwłaszcza w godzinach zmiany warty. Osobiście myślę, że to widowisko jak każde inne, ale każdy chce mieć zdjęcie wartownika w futrzanej czapie.

Nieopodal znajduje się Big Ben. I tu małe sprostowanie – Big Ben to nie nazwa samego zegara, lecz 14-tonowego dzwonu znajdującego się w środku. Razem z budynkiem Parlamentu oraz kościołem św. Małgorzaty tworzą opactwo Westminster, gdzie koronuje się władców kraju. Tak jest w dzisiejszych czasach, chociaż rodzinna królewska nie posiada politycznej władzy.
Po drugiej strony Tamizy możemy ujrzeć, a nawet zapłacić za przejażdżkę słynnym London Eye – Okiem Londynu. Nie jestem fanką tarasów widokowych. Zawsze trzeba wejść po niekończących się schodach. A tu stoimy w kolejce, płacimy, wskakujemy do przezroczystej kapsuły i przez pół godziny możemy napawać się widokiem londyńskiej metropolii. I jest pięknie... Trzeba jednak wrócić na ziemię, gdzie odzywa się nasza ziemska fizjologia, a tu zbawienie – McDonald.

Następny cel to oczywiście shopping na Oxford Street. Obecnie ulica nie jest upstrzona drogimi butikami, lecz zwykłymi sieciówkami o przystępnych cenach. Warto zajrzeć w uliczki, gdzie chowają się angielskie puby i przeróżne bary oraz restauracje. W poszukiwaniu kosztownych ubrań, kosmetyków, torebek, butów, spinek do koszuli i wszystkich innych dóbr materialnych tego typu, trzeba się udać na Regent Street, ulicę odchodzącą od słynnej Oxford St, prowadzącą wprost na kolorowy od reklam Piccadilly Circus. Drugą opcją jest Harrods, który sam w sobie jest sławną marką, a wybór jest przeogromny a i ceny odpowiednie.

Londyn to miejsce magiczne, i magii samej w sobie. Cóż, jak wielki i szeroki, tylu fanów Harry'ego Pottera, czyż nie? Na stacji King's Cross istnieje peron 9 i ¾. Istnieje też kuchnia Weasley'ów, chatka Hagrida, ogromny pająk Aragog i cały magiczny świat Harry'ego. Wszystko to można zobaczyć, dotknąć, doświadczyć w studiu Warner Bros.

Jest jeszcze Baker Street 221b. Adres Sherlocka Holmesa, gdzie w latach 1881-1904 mieszkał razem z Watsonem. Jest dom i jest adres, prawdziwy, jest muzeum i eksponaty, prawdziwe, aż trudno uwierzyć, iż to tylko postać fikcyjna.

Londyn nigdy nie śpi, nie sądzę, by mnie kiedykolwiek się znudził. Wciąż jest jeszcze tyle do odkrycia w jego zakamarkach, lecz... komu w drogę, temu w czas!

Historycznie, kulinarnie, książkowo i z klimatem

 

Oxford

fot. Anna Gruszecka

Przystanek Oxford. Miasto znane z jednego z najsłynniejszych uniwersytetów. Miasto „malowniczych wież”. Znaczna część budynków jest powiązana z Uniwersytetem Oxfordu. Wachlarz stylów architektonicznych rozciąga się od X wieku n.e., średniowieczny gotyk, styl za panowania dynastii Tudorów po barok. Zaledwie gdzieniegdzie można znaleźć budynki naszego pokolenia.

Fanatycy J.R.R. Tolkiena, wiedzą, iż to tu mieszkał i tworzył, przy ulicy Northmoor Road 20. Tutaj napisał Hobbita oraz 2 tomy Władcy Pierścieni. Pomysł, by hobbit mieszkał w pniu drzewa, zaczerpnął spacerując w jednym z lasów Oxfordshire. Podobno drzewo to istnieje do dziś.

Inną ciekawą postacią jest autor Insektora Mourse'a Colin Dexter. Inspektor Mourse to powieści detektywistyczne, ich akcja ma miejsce właśnie w Oxfordzie. Oxfordczycy, rzecz jasna, uwielbiają zarówno autora, którego można spotkać na ulicach, jak i jego książki. No cóż, kto nie lubi w Poznaniu Jeżycjady, albo i samej autorki?

Miasto, w którym osiedla się wielu imigrantów, z przeróżnych stron świata, ma wiele do zaoferowania. Tutaj aż roi się od małych, klimatycznych restauracyjek – polskich, tureckich, hinduskich, chińskich. Wielkim powodzeniem cieszą się indyjskie dania, które w całej Wielkiej Brytanii zostały „wcielone” do brytyjskiego menu. Anglicy przyznają się do tego, iż ich tradycyjna jest nudna i nie ma wiele do zaoferowania. Przeróżne pastry (ciasta) z mięsem lub bez mięsa, kiełbasy podawane z ziemniaczanym puree i wodnistym brązowym sosem. Szczerze? Fuj! Do tego burgery no i oczywiście tradycyjne fish'n'chips, czyli ryba z frytkami. Tradycyjnie też powinien to być dorsz, ale nie wszędzie jest niestety. Dlatego tak dobrze przyjęły się tureckie donery, hinduskie curry, japońskie sushi czy chińszczyzna.

Podążając szlakiem moich ulubionych autorów angielskiej literatury, Bath jest miejscem obowiązkowym. Jest tutaj przecudownie. Położone nad rzeką Avon, miasto, w którym Rzymianie wybudowali łaźnie. Miasto Jane Austen, gdzie zajrzeć do muzeum jej poświęconym to po prostu konieczność. Poza tym, w tym mieście Johnny Depp, i wiele innych sław zakupiło domy przy Lansdown Crescent. Domy wybudowane są w stylu gregoriańskim, z przecudownym widokiem na centrum Bath. Do szczęścia mi brakowało tylko spotkać Johnny'ego D.

Browar, football i The Beatles

Osobiście, nigdy nie byłam w stanie zrozumieć miłości do piłki nożnej. Do żadnego sportu w ogóle, ale do piłki nożnej w szczególności. W Anglii football kocha każdy. Nie powinno mnie to dziwić, skoro to tu powstała piłka nożna, a jednak. Od maluczkiego stajesz się fanem jednego z klubów i wiernie śledzisz ich poczynania. A do tego, od lat 18-nastu, towarzyszy piwko. Piwko rozlewa się w duże i małe, czyli pinty i half-pinty. Pint to 568 ml, czyli troszkę więcej od naszego polskiego „dużego” browca. Poza tym angielskie piwka dzielą się na: lager, czyli jasne piwo z bąbelkami, ale lub bitter, czyli gorzkie, ciemne piwko bez bąbelków, oraz cider, tradycyjnie wytwarzany ze zgniłych jabłek. Zazwyczaj, gdy już taki Anglik przyzwyczai się do jednego z rodzajów piwka, popija sobie ten sam browarek do zakończenia swojego żywota. W pubie oczywiście.

W pubie dowiesz się wszystkiego. Jak za komuny w Polsce, gdy w kolejkach trzeba było stać. Tak mi rodzice opowiadali, bo system upadł jak miałam roczek, więc nie pamiętam. W każdym razie na własnej skórze doświadczyłam jak działają angielskie puby. Otóż, każdy wie kto, z kim, dlaczego, po co, o polityce, o dzieciach, o złej żonie, o niedobrym mężu, o niewdzięcznych dzieciach, o wszystkim. W każdej dzielnicy, w każdym mieście znajduje się przynajmniej jeden pub, który jest Twoim lokalnym. Zmiana miejsca zamieszkania? Pierwsze kroki kieruje się do pubu – to tam poznasz sąsiadów, dzieci sąsiadów, rodziców sąsiadów... Niektórzy, jak przyjdą w godzinach otwarcia, to „czworakują” do domu po zamknięciu. Kultura pubowa sięga dawnych czasów. Kiedyś kobiety nie były mile widziane, było to „męski świat”, dziś nie stanowi to najmniejszego problemu, wręcz, ciężko znaleźć prawdziwego angielskiego gentlemana.

 

The Beatles

fot. Anna Gruszecka

Co jest zaskakujące, mecz w pubie, suto okrapiany piwkiem, a tu kłótni, tudzież walki – brak. Pełna kultura! Oczywiście, przekrzykiwania, okrzykiwania, wulgaryzmów od groma i trochę ale koniec meczu, a wygrani świętują, przegrani topią smutki, i na tym the end. Swój udział mają też władze miast. W Liverpoolu, gdzie część kibiców wspiera drużynę Liverpoolu, a część Evertonu, pomalowano kosze na śmieci na fioletowo. Władze miasta postanowiły odróżnić się od reszty Anglii, gdzie występują czarne. Nie mogły być czerwone (kolor Liverpoolu), nie mogły być niebieskie (kolor Evertonu). By nie wzniecać niepotrzebnych sporów, wymieszano oba, dlatego kosze na śmieci w mieście mają kolor fioletowy.

Warto zobaczyć fiolet koszy na śmieci w Liverpoolu, ale koniecznie trzeba odwiedzić to miejsce ze względu na legendarnych The Beatles. Wciąż są dostępne miejsca, w których członkowie zespołu bywali, grywali, bawili się. Także must-do w Liverpoolu to Mathew Street, gdzie można posłuchać ulicznych grajków wykonujących ich piosenki, bądź kupić pamiątki. The Cavern Club, gdzie Beatlesi występowali na początku swojej kariery, wciąż istnieje pod tą samą nazwą, chociaż został przebudowany. Starano się zachować wizerunek klubu zbliżony do poprzedniego, a także większość cegieł ze starego miejsca zostały ponownie użyte. The Beatles żyje w tych murach. Ich muzyka nie płynie wyłącznie z głośników, lecz można posłuchać zespołów-replik słynnej czwórki, utrzymujących look a la lata 60. Ściany i gabloty są pełne gadgetów należących do zespołu, a The Beatles patrzą na Ciebie ze zdjęć. To tajemnicza machina czasu, która zabrał mnie 50 lat w przeszłość.

Wielka Brytania to nie tylko deszcz i słota, kraj zarozumiałych Anglików i rodziny królewskiej. W swoim tytule zacytowałam odważnego podróżnika Romualda Koperskiego, z którym zgadzam się w stu procentach, że miejsca należy odwiedzać wielokrotnie. Dlatego, bo nam przybywa lat, doświadczeń, za każdym razem odkryjemy coś nowego, innego, może piękniejszego, może zaskakującego. Tak jest ze mną i Anglią. Myślę, że wciąż się nadal odkrywamy.