Felicita znaczy szczęście

Milano

Nazwa miasta pochodzi od celtyckiego Medelhan i oznacza miasto położone pośrodku równiny. I rzeczywiście dojazd do stolicy północnych Włoch nie nastręczył nam właściwie żadnych trudności. Aby ominąć korki, sprytnie wybraliśmy jedną z podmiejskich dróg, którą polecił nam jeden z naszych włoskich przyjaciół, czyli spotkany po drodze miejscowy handlarz. Á propos handlu, to Włochy słyną ze swoich targowisk, rynków i gwarnych bazarów. Można tam kupić dosłownie wszystko. Niestety wszystkiego nie można zabrać do domu, szczególnie podróżując jednośladem.

Mediolan jest oczywiście jedną z najważniejszych światowych stolic mody i w jego słynnych outletach można czasem upolować naprawdę niewiarygodne okazje, dlatego razem z siostrą zaczęłyśmy żałować, że jednak nie przyjechaliśmy samochodem. Faceci twierdzili natomiast, że całe szczęście. Ich zdaniem, nawet gdybyśmy przyjechały ciężarówką, zawsze trafiłybyśmy na o jeszcze jedną nieodżałowaną okazję. No cóż, musiałyśmy pogodzić się ze stratą i podczas gdy chłopcy wyruszyli na położony nieopodal hałaśliwy tor Formuły 1, my wyruszyłyśmy na podbój miasta.

Mediolan onieśmiela. Unosi się nad nim snobistyczna aura. Popisuje się przepychem na każdym kroku. Także tutejsi mieszkańcy zdają się być wyniośli i dumni. Mają do tego niezliczone powody. Listę tutejszych zabytków można by ciągnąć w nieskończoność. W samym centrum miasta góruje XV-wieczny zamek Castello Sforzesco. W kościele Santa Maria delle Grazie podziwiać można Ostatnią Wieczerzę, nad którą słynny Leonardo pracował 3 lata. Nie sposób także pominąć najsłynniejszej chyba sceny operowej na świecie – Teatro alla Scala, która pomieścić może jednorazowo 3600 osób, a i tak bilety trzeba rezerwować z wielomiesięcznym wyprzedzeniem, a za dwa miejsca na trzecim balkonie ze słabą widocznością płaci się ok 200 euro.

Oprócz tego warto zobaczyć budowaną od XIV do XIX wieku mediolańską katedrę usytuowaną również w samym sercu miasta, przespacerować się snobistyczną, pełną sklepów i teatrów Via Dante, odwiedzić najstarsze i najpiękniejsze w Mediolanie centrum handlowe, czyli Galerię Wiktora Emmanuela na Piazza del Duomo, gdzie swoje butiki mają m. in. Prada czy Gucci, a następnie przecierając oczy ze zdumienia na widok tamtejszych cen, udać się do jednego z miejscowych kościołów. Jeśli nie po to, by tam modlić się o nawrócenie dla próżnych tego świata, wydających kwoty równe PKB niektórych krajów na garsonki Prady, to chociażby po to, by uciec na chwilę od gwaru i żaru mediolańskiej ulicy. Po tak intensywnie spędzonych kilku dniach, powiedzieliśmy sobie basta! I już po chwili opuszczaliśmy tętniące życiem miasto, szukając wytchnienia na leżącym nieopodal, czynnym od maja do września kempingu Parco di Monza.

Spaghetti Bolognese

Następnego dnia autostradą A1, a potem zawsze zakorkowaną Tangenziale docieramy do kolejnego miasta, które ze względu na swój indywidualny charakter, jak większość włoskich miast jest niczym dawne miasto-państwo. Bolonia wita nas wieczorem. W świetle zachodzącego słońca mieni się ciepłymi pomarańczami, żółcieniami i terakotową czerwienią. Ze względu na te dominujące w mieście barwy nazywana jest często Bolonia la rossa, czyli czerwoną Bolonią.

Po noclegu w maleńkim hostelu na obrzeżach miasta, porzucamy nasze motocykle na parkingu i postanawiamy z siostrą wyruszyć na podbój miasta na bardzo popularnym tutaj środku transportu, czyli na rowerze. Chłopcy znów odłączają się od wycieczki i zamiast podziwiać architektoniczne cuda i rozpływać się w zachwycie nad miejscowymi fontannami, ruszają do położonego nieopodal Maranello, gdzie postanawiają odwiedzić słynne Muzeum Ferrari. Następnie zamierzają pojechać także do Muzeum Lamborghini, a jeśli starczy im czasu także do Muzeum Ducati. Zabierając ze sobą kamerę, obiecują nakręcić dla nas film z tej wyprawy.

My tymczasem udajemy się na Piazza Maggiore, gdzie w centrum informacji turystycznej zaopatrujemy się w bezpłatną mapę i wytyczamy trasę naszego zwiedzania. Wokół centrum miasta krąg zatacza natychmiast widoczna na mapie droga Viali. Postanawiamy wyruszyć do północno-wschodniej części miasta, czyli do dzielnicy uniwersyteckiej. Poruszanie się po centrum, mimo wyłączenia z ruchu samochodów wcale nie jest łatwe. Wszędzie pełno skuterów, małych motorynek i rowerów. Włosi nie przestrzegają żadnych przepisów. Wszyscy jadą jednocześnie, trąbią na siebie i nie stosują żadnych reguł. Na szczęście na ścieżkach rowerowych jest dużo spokojniej. Podobno jednak trzeba uważać, bo w mieście grasują złodzieje jednośladów. A może po prostu wszyscy je sobie wzajemnie pożyczają? Bardzo to wszystko ekscentryczne.

Najstarszy uniwersytet w Europie, który powstał w XI wieku prezentuje się majestatycznie. Można tu spotkać ciekawych ludzi z całego świata, którzy są tak otwarci i uprzejmi, że po dwudziestu minutach każdy czuje się już jak u siebie. Dalej ruszamy na Piazza di Porta Ravegnana, gdzie znajduje się jeden z głównych symboli miasta Torre degli Asinelli, czyli wieża Asinelli. Oczywiście wspinamy się na górę po 498 schodach, tylko po to, by popatrzeć na panoramę okolic. Warto się trochę pomęczyć, bo nagrodą są wspaniałe widoki i pocztówkowe zdjęcia, które można tu zrobić. Po tej małej wspinaczce udajemy się na Piazza del Nettuno, by zobaczyć słynną Fontannę Neptuna a następnie ruszamy do Palazzo Comunale, gdzie można podziwiać kolekcję renesansowych obrazów, rzeźb i antycznych mebli. Już same schody prowadzące na górę są imponujące.

W Bolonii warto także zobaczyć arkady (i Portici), które ciągną się tutaj na długości 38 kilometrów, a pierwotnie wybudowano je z myślą o odwiedzających miasto przybyszach, którzy znajdowali tutaj nocleg. Strudzonym wędrowcom i kiedyś, i dziś miasto oferuje wytchnienie w jednym z przepięknych parków takich jak Parco Montagnola, Villa delle Rose czy Villa Guastavillani. A wieczorem koniecznie trzeba zasiąść do obfitej obiadokolacji w jednej z tutejszych restauracji albo trattorii.

Warto wspomnieć, że Bolonia to miasto muzyki. W każdym barze i na rogach wielu ulic rozbrzmiewa uwielbiany tutaj jazz. A na koniec wizyta w Il Gelatauro na Via San Vitale lub Cremerii na Piazza Cavour, gdzie nie będziecie mogli się oprzeć najlepszym we Włoszech lodom o smaku pistacji, migdałów, czekolady lub bardziej egzotycznym – arbuzowym, gruszkowym czy jaśminowym. Ech!

Grób Julii

Opuściwszy z żalem gościnną Bolonię, ruszyliśmy do Werony, by podążyć jeszcze śladami Romea i Julii. Rzeczywiście żyły tu niegdyś dwa rody Montecchich i Capulettich. Montecchi byli kupcami toczącymi krwawe boje o kontrolę nad miastem, a Capuletti faktycznie mieszkali w domu zwanym dziś Domem Julii. Nie ma jednak dowodów na rzekomy konflikt między tymi rodzinami, a balkon we wspomnianym domu został dobudowany w XX wieku. Cała historia zrodziła się zatem w głowie mistrza Szekspira, ale rzeszom turystów wcale nie przeszkadza to w pielgrzymowaniu do słynnego domu oraz mieszczącego się w byłym klasztorze braci mniejszych grobu Julii, gdzie dziś dość często odbywają się śluby. Czyżby tutaj nowego znaczenia nabierało wyrażenie: „miłość aż po grób”?

Pierwotna nazwa Werony brzmiała Marmora lub Marmorina, co bardzo dobrze ilustruje powszechne w tutejszym budownictwie użycie marmuru. Werona imponuje architekturą: teatrem rzymskim, bramą Borsari, łukiem Gavi i Jowisza. Symbolem miasta jest jednak Fontanna Madonny Werońskiej, będąca w rzeczywistości rzymską statuą. W mieście warto też przejść się na Piazza dei Signori, gdzie w miejscu, w którym łączy się on z ulicą Fogge znajduje się łuk ze statuetką Girolomo Fracastoro, który trzyma w ręku globus zwany Bala de Fracastoro, czyli piłką Fracastoro. W jego sąsiedztwie znajdował się kiedyś sąd, więc przechodziło tędy wielu sędziów i adwokatów. Prości ludzie uważnie obserwowali „piłkę”, bo miała ona podobno spaść na głowę pierwszego uczciwego człowieka, który pod łukiem przechodził. Do dziś jest na swoim miejscu, więc chyba tutejsza władza sądownicza nadal szwankuje. Tyle legenda.

W drodze powrotnej z Werony wstąpiliśmy jeszcze na położone niedaleko jezioro Garda, gdzie przez kilka dni zbieraliśmy siły na powrót. Wcale nie chciało nam się wracać, tym bardziej, że widoki nad jeziorem zapierają dech. Droga wokół Gardy jest często stroma i kręta, więc dobrze jest tu podróżować jednośladem. Niestety nie zostało nam już zbyt wiele czasu na dokładne obejrzenie tego, co jezioro to ma do zaoferowania. Postanowiliśmy więc tu wrócić podczas następnych wakacji, ale to już całkiem inna historia.

Komu w drogę, temu poradnik!

• Na granicy

  Przy wjeździe do Włoch trzeba oczywiście okazać ważny dokument tożsamości. Przy pobycie do 3 miesięcy nie są wymagane żadne formalności. Po upływie 3 miesięcy trzeba zgłosić się w urzędzie gminy i zarejestrować swój pobyt.

• Waluta

  Walutą we Włoszech jest euro. Przykładowe ceny: filiżanka kawy : 1 € , woda mineralna (butelka) – 1,50 €, pizza (margherita) – 4,50 €, dania mięsne i rybne (w restauracji): 7 - 10 €, butelka wina w restauracji: 8 - 10 €, kanapka: 1 - 3 €.

• Kiedy jechać

  Do Włoch, ze względu na natężenie ruchu i temperatury najlepiej wybrać się poza głównym sezonem urlopowym najlepiej w kwietniu, maju lub wrześniu. W wakacje wiele restauracji i sklepów jest zamkniętych. Wszystko zależy oczywiście od rejonu, w który się wybieramy, bo Włochy to przede wszystkim różnorodność, także pogodowa.

• Dobre rady

  Przed wyjazdem warto zaopatrzyć się w lokalnym oddziale NFZ w tzw. Europejską Kartę Ubezpieczenia Zdrowotnego lub wykupić interesujący nas pakiet w jednym z towarzystw ubezpieczeniowych. Z Włoch bez cła można przywieść np. 200 cygar i 20 litrów wina. W Mediolanie warto skorzystać z tzw. Aperitivo, czyli odpowiednika Happy Hours między 18 a 21. Można wtedy kupić drinki w stałej cenie ok 5 - 8 euro a wraz z nimi bezpłatnie serwowane są w ramach bufetu wędliny, warzywa i makaron.