Flanowanie w Wenecji i Cortinie d’Ampezzo

Noclegi

Skorzystaliśmy z miejsc popularnie uznawanych za zupełnie niewłaściwe z punktu widzenia dobrego wypoczynku. Biorąc pod uwagę, że była to połowa maja i przyjechaliśmy na równe 72 h, przy ograniczonych finansach, ale dużych rezerwach samozaparcia, cierpliwości i wytrzymałości znaleźliśmy (a raczej zrobiliśmy sobie) nocleg na placu św. Marka, a dokładnie w budynku Nowej Prokuracji, łączącej się z Biblioteką Sensovino.

Wejście sąsiaduje z Caffè Florian – funkcjonującą nieustannie od 1720 r. najstarszą kafejką we Włoszech. Po dyskretnym przejściu obok drzwi posterunku carabinerii wnętrze stało otworem. Ciche, remontowane białe sale, marmurowe i gipsowe rzeźby oraz chlupot wody z pobliskiego kanału działały usypiająco. Niepowtarzalne wrażenie sprawia plac św. Marka w niedzielny, bardzo wczesny poranek.

Dwie doby na zwiedzenie Wenecji jest wystarczającym czasem. Nie w sensie zobaczenie wszystkiego, a zwyczajnego zmęczenia materiału. Mam na myśli bardzo ograniczony zasób czasu połączony z wywalonym jęzorem na zwiedzanie i przygody. Przekłada się to po prostu na lekko przyśpieszone tempo przemierzania „miasta wody”. W celu przewietrzenia głowy i równoczesnego ugruntowania weneckich doznań warto drastycznie zmienić krajobraz.

Cortina d’Ampezzo

Oddalona o 160 km od Wenecji „Królowa włoskich Dolomitów”. Pociągiem dojedziemy do Calalzo di Cadore a stamtąd autobusem do Cortiny. Miejsce położone w samym sercu tych gór jest sławne z powodu najwyższej rangi zawodów narciarskich. Ot, mega kurort. Z ciekawostek warto wspomnieć, że był tam kręcony Bond z Rogerem Moore: „Tylko dla twoich oczu”. Jak donoszą przewodniki, czas po nartach w kurorcie górskim jest nie mniej ważny od samego szusowania.

Cortina d'Ampezzo. Fot. Adam Lukas

Ma się rozumieć, że już tym bardziej poza sezonem. Otaczające miasteczko wysokie góry z ostrymi graniami, ośnieżonymi wierzchołkami, niebywale świeże powietrze, błękit nieba i zieleń hal a do tego małe sklepiki zaopatrzone w miejscowe, wykwintne specjały, cukiernie, kawusie i wino z kija sprawiają, że można tam zapomnieć o bożym świecie. Wczesnym majowym popołudniem miejsce było wymarłe co tylko sprzyjało kontemplowaniu przyrody.

Droga powrotna zupełnie niespodziewanie zaobfitowała w dziwne emocje. Pomimo zapytań w kasie, zaciągnięcia języka u sprzątacza dworca, dwóch konduktorów, kilku podróżnych wszyscy zapewniali nas, że dojdziemy pociągiem do Treviso. Zupełnie przypadkiem (10 min. przed przesiadką) okazało się, że musimy wysiąść, bo pociąg do Treviso nie jedzie, ale za to już niebawem odbija na Padwę. Przesiadka nastąpiła w Montebellunie. Okazało się, że (albo mieliśmy niebywałe szczęście – był to ostatni autobus tego dnia, albo system włoskich kolei jest zorganizowany ge-nial-nie) prócz starszych pań i kierowcy byliśmy jedynymi pasażerami. Sympatycznie okazało się (po sekundzie wahania kierowcy), że bilety kolejowe są ważne także w autobusie.

Komu w drogę, temu poradnik!

• Dojazd

  Lotnisko Marco Polo położone 10 km na północ od Wenecji posiada z nią połączenia wodne i lądowe. Wachlarz opcji jest szeroki: od wodnych taksówek po ok. 100€ do autobusów 1,5 – 3,2€. Wenecki dworzec kolejowy Santa Lucia ze stałym lądem jest połączony groblą. Należy uważać by nie wysiąść na stacji Venezia Mestre. Najbardziej atrakcyjne krajobrazowo trasy prowadzą do Canal Grande z Campo San Vioa, linia #1 (dworzec San Marco), #42 San Zaccaria – Murano, #LN San Zaccaria – Lido – Burano – Torcello. Najważniejsza turystyczna linia to #1 biegnąca Canal Grande z Piazzala Roma i dalej na Lido i z powrotem przez Giudecca i Tronchetto.

  W przypadku podróży samochodem tańsze parkingi znajdują się na stałym lądzie (www.asmvenezia.it; www.urbislimen.it; www.veniceparking.it). Biuro informacji turystycznej na Piazza San Marco 71f.

• Poruszanie się po mieście

  Po Wenecji można się poruszać wyłącznie na piechotę lub łodziami. Rozkład linii komunikacyjnych jest szeroko dostępny i można go dostać w każdej dużej kasie ACTV (www.actv.it). Transport publiczny funkcjonuje mniej więcej od 5 rano do północy a nocą raz na godzinę. Na finalny koszt wynajęcia taksówki wodnej składają się: „opłata na dzień dobry” wynosząca 17€ za 7 min., a za każde następne 15 sek. 0,35€ plus rozmaite opłaty dodatkowe.

  Wybór biletów jest satysfakcjonujący. Bilety grupowe, jednorazowe, wielokrotne. Na 24, 36 i 72 h (odpowiednio 21, 26, 31€). Należy je skasować w żółtym kasowniku przy wejściu na przystań. Cena biletów na wszystkie linie tramwajów wodnych, biorąc pod uwagę długi dzień i kolosalną ilość atrakcji, jest jak najbardziej akceptowalna i summa summarum najbardziej oszczędza koszty transportu i czas dojazdu. Cena przejażdżki (przepływki?) w legendarnej gondoli wraz z gondolierem odzianym w charakterystyczny kubrak i kapelusik należy do kategorii wydatków absurdalnie wysokich.

• Gdzie spać

  Noclegi w lagunie są oczywiście nieporównywa lnie droższe niż na stałym lądzie. Występuje pokaźny wybór pokoi, których ceny są zróżnicowane pod względem np. widoku z okna. Zawsze należy zajrzeć do kilku gdyż często prezentacja lokum zaczyna się od najmniej atrakcyjnych. Rezerwacje trzeba dokonywać z dużym wyprzedzeniem (www.turismovenezia.it) zwłaszcza w karnawale, na Wielkanoc, VI-IX, w Boże Narodzenie. Poza sezonem można liczyć na bardzo duże zniżki (www.hoteldiscount.com). Przystępnych cen kwater można doświadczyć na Mestre lub Lido.

• Co i gdzie kupić

  Targi spożywcze usytuowane są wokół Campo San Giacomo di Rialto i Campo della Pescaria od poniedziałku do soboty w godzinach 7:00 – 13:00 (rybny jest zamknięty w poniedziałki). Duże domy towarowe znajdują się na stałym lądzie w Mestre i okolicach. Małe markety – niedaleko głównego dworca autobusowego. Większość sklepów obowiązuje pauza ok. 12:30 – 15:30. Za to są czynne do 19:30, ale zamknięte w niedzielę. Wspomniany reżim pracy nie zawsze obowiązuje sklepy dla turystów. Ceny artykułów spożywczych czy też napojów, które podczas intensywnych spacerów schodzą obficie sprawiają, że zebrane do kupy euro-koszta puchną w dosyć szybkim tempie. Lokalne imprezy można sprawdzić na www.comune.venezia.it.

• Co zobaczyć

  Teoretycznie wysokiej wody w Wenecji należy się spodziewać w okresie zimowym. Co prawda w maju przypływ nie był w żaden sposób rekordowy, ale i tak widok należał do spektakularnych. Brodzenie po placu św. Marka jest dosyć oryginalnym przeżyciem.

  Miejsce obfituje w charakterystyczne artefakty (maski karnawałowe, artykuły papiernicze, nierzadko fikuśne szkło z Murano, akcesoria gondolierów, filiżanki do espresso, artykuły spożywcze [markowe oliwy, parmezan, miód, tradycyjne weneckie herbatniki, szeroka gama surowych i wędzonych szynek], ceramika, papier marmurkowy, elegancka konfekcja) i miejsca: antykwariaty, sklepy papiernicze, lodziarnie, kopuły, kanały, mosty, szykowne butiki. Dodatkowo można się zaopatrzyć w różne ciekawe rękodzieło typu świerszcze z tataraku. Będzie truizmem stwierdzenie, że Wenecji jest wiele miejsc, z których można podziwiać panoramę miasta, Alpy, wyspy, laguny, arcydzieła włoskiej architektury, wenecko-bizantyjskie mozaiki i wytwory sztuki złotniczej. Przepych architektoniczny par excellence.

  Na pl. św. Marka koncentrują się największe atrakcje i zawsze jest tam ludzkie mrowie. Niesamowita ilość ciekawych zakamarków umożliwia, przy wystrzeganiu się miejsc przewodnikowych (zwłaszcza w okolicach południa i popołudnia), zwiedzanie ich bez towarzystwa międzynarodowego tłumu.

• Pieniądze

  Z pieniędzmi nie ma żadnego kłopotu. Bankomaty są oznaczone na mapkach, a i tak w znakomitej większości punktów handlowo-usługowych można płacić kartą. Budżet zależy od chęci zwiedzania miejsc płatnych, których w Wenecji jest oczywiście cała masa.