Sycylia – wyspa dumy i tajemnic

Choć system komunikacji miejskiej ogranicza się do autobusów, to jednak z poruszaniem się po wyspie nie ma większych problemów. Jedynie w małych miejscowościach mieszkańcy stosują „naturalny system wzajemnych podwózek”, jeśli – co zdarza się rzadko – nie posiadają samochodu. Koszty biletów to od 1,80 do 2,40 euro, przy czym stawki zbliżone są do polskich.

Na Sycylii znajduje się kilka słynnych ośrodków turystycznych, m.in.: Palermo, Taormina, Syrakuzy czy Caltagirone. Wszystkie, oprócz ostatniego, położone są nad morzem i oferują hotele w różnych standardach. Nie polecam jednak wynajmowania pokoju w hotelu poniżej 3-gwiazdkowego. Można bowiem rozczarować się poziomem ich czystości, a w efekcie przywieźć z Sycylii złe wspomnienia. To jednak zasada, która panuje w większości państw, nie wyłączając naszej ojczyzny.

Taormina — elitarne wzgórze

Taormina to idylliczne miasteczko położone na wzgórzu. Można do niego dotrzeć tylko poprzez wjazd kolejką górską lub specjalnym autobusem. Zapewniam jednak, że warto, bo widok zapiera dech w piersiach: piękne, wąskie uliczki, piętrowe schodki, tysiące eleganckich butików, galerii, kawiarenek, gelaterii (włoskich lodziarni), restauracji.

 

Taormina

fot. Anna Maria Łakomy

Taormina to perełka, choć raczej dla bogatych turystów, którzy chętnie zrobią zakupy w butiku Armaniego czy La Perli. To także tętniące życiem ulice i kluby, które przyciągają imprezowiczów z całej Sycylii oraz idealne miejsce na randkę dla zakochanych. Wśród kamienic znaleźć można całe zatrzęsienia knajp, w których serwuje się prawdziwe skarby kuchni włoskiej – w bardzo różnych cenach. Pysznie można zjeść u Mammy Rosy, na schodkach obok młodej skrzypaczki. Najlepiej owoce morza – małże, krewetki, ośmiornice czy zupę rybną. Polecam także wino domowe. Dla odważnych i z grubym portfelem jest Casa Grugno, nagrodzona gwiazdką Michelina.

Nazwy potraw są owocem bogatej wyobraźni kucharza. Dostaniemy porcję tak nieadekwatną do ceny, jak to tylko możliwe, jednak niezapomniane doznania smakowe są gwarantowane. Przykładowe potrawy to: zupa mrożona z ziemniaków i kopru, wieprzowina na mleku z lawendą i miodem, krewetki królewskie w sosie cedrowo-pomarańczowym zawinięte wędzonym speckiem (wędzona szynka tyrolska). By zakosztować tych specjałów, niejeden musiałby się jednak pożegnać ze swoją miesięczną wypłatą.

Na deser – oczywiście najlepsze na świecie gelati. Jedyne w swoim rodzaju, gęste, idealnie zmrożone, naturalnie robione lody. Do tej pory ciężko mi powiedzieć na czym polega ich fenomen, wiem tylko, że nie zawierają żadnych sztucznych substancji, które u nas są na porządku dziennym. Opierają się na tradycyjnej recepturze: prawdziwym mleku i naturalnych barwnikach.

Syrakuzy – sycylijski Kraków

Żeby poznać miejscowych najlepiej udać się do baru Cavallino Rosso, gdzie przez całą dobę spotykają się wszyscy znajomi, którzy uzupełniają tam zapasy energii po nocnych podbojach. Zjemy tam pyszne cornetti (rożki z ciasta francuskiego z czekoladą (czy brioche (gorący biszkopt) z granitą di mandorle (mrożony mus z orzechów). Na placu, w przyczepie kempingowej przygotowywane są panini (wł. bułki) z kurczakiem, koniną albo caprese z mozzarellą, pomidorem i bazylią. To prawdziwy przysmak na Sycylii, który robi tam furorę, porównywalną tylko do kariery kebaba u nas czy w Niemczech. Ceny wahają się od 2,5 do 4 euro.

Syrakuzy to przede wszystkim Teatro Greco, czyli starożytny teatr, który został zbudowany w V w. p.n.e. i gdzie do tej pory odbywają się przedstawienia. Co roku najlepsze z nich można obejrzeć w tzw. Cyklu Przedstawień Klasycznych. Wystawiane są takie sztuki jak Filottete w reżyserii Gianpiero Borgia, Andromaca w reżyserii Luca De Fusco czy Le Nuvole, napisaną przez Arystofanesa. Koszt biletu to od 23 do 60 euro. Doznania estetyczno-duchowe: bezcenne.

Fot. Anna Maria Łakomy

Myśląc o Syrakuzach, od razu nasuwa mi się myśl o Ortigi. To maleńka wysepka połączona z Sycylią trzema mostami. Przekraczając największy z nich – Ponte Umbertino – wkraczamy do krainy jak z bajki. Wieczorną porą całe miasteczko rozbłyska milionem światełek. Mieszkańcy gromadzą się na ławkach i zaczynają plotkować, opowiadać, żartować. Na Piazza Duomo znajduje się jedna z najbardziej charakterystycznych katedr sycylijskich – il Duomo. To klasyczny przykład signum temporis w architekturze, na którym odciśnięte są wszelkie ślady historii, od Greków po barok i relikwie St. Luca, patrona Syrakuz.

Z Piazza Duomo warto wyruszyć na podbój miasta. Zdecydowanie polecam bar o nazwie Oz – miejsce absolutnie bajkowe, w którym już po kilku minutach przenieść się można w inny wymiar. Designerskie wnętrze z drewnianym tarasem pełnym lampionów, koncerty na żywo coverów muzyki klasycznej i jedne z najlepszych drinków, jakie piłam w życiu. Ceny są wręcz zaskakująco niskie jak na tego typu miejsce.

Z kolei na dziedzińcu, w którym spotykają się chyba wszyscy młodzi ludzie żyjący na tej wyspie, panuje coś, co bez wahania można by nazwać synergią. Opary unoszącego się w powietrzu haszyszu i wszechobecny gwar tworzy niezapomnianą mieszankę. Można usiąść wieczorem w słynnym Giufa Cafe, napić się piwa lub wina, zacząć rozmowę i ocknąć się następnego dnia w południe przy pełnym słońcu. Czas tam ma zupełnie inny wymiar. Widząc to wszystko, człowiek zaczyna się zastanawiać czy tak powierzchownie ocenia rzeczywistość, czy rzeczywiście Sycylijczycy nie mają problemów i śmieją się 24 godziny na dobę.