„Próbuję, więc je(ste)m” – czyli kulinarna relacja z Korfu

Korfu, a właściwie Kerkyra (jest to oficjalna grecka nazwa wyspy, a także jej stolicy), jest na archipelagu Wysp Jońskich ewenementem. Nigdy nie była pod okupacją turecką i, jak powiedział mi z niewymuszoną dumą pewien barman z miasteczka Acharavi, jej mieszkańcy czują się bezpośrednimi potomkami Wenecjan. Ponadto Korfu, która nie bez powodu nosi tytuł „najbardziej zielonej” z Wysp Jońskich, chlubi się swoją dziką przyrodą. Jest niemalże oficjalnym ogrodem Grecji, gdyż zapatruje wiele pozostałych zakątków kraju w warzywa i aromatyczne zioła. Wiąże się to z faktem, iż średnie opady na Korfu są nieco wyższe niż w innych greckich regionach.

 

Rośliny w hodowane puszkach po serze fetach

fot. Marta Błaszczyńska

Mieszkańcom wyspy nie brakuje fantazji – bujną roślinność potrafią zasadzić w olbrzymich, kilkulitrowych puszkach po serze feta i kontenerach, w których przechowywano przedtem oliwę. Zioła wykorzystywane są do różnych potraw, choć kuchnia grecka pod względem przypraw jest raczej minimalistyczna. Świeże sardynki, na przykład, są podsmażane na oliwie z oliwek, posypywane solą i podawane z sokiem z cytryny, bez zbędnych dodatków.

 

Świeże sardynki

fot. Marta Błaszczyńska

Mieszkańcy Korfu, jak i wszyscy Grecy, lubią jeść dużo i smacznie. Regularne wyjścia do restauracji czy baru są częścią codzienności większości rodzin, bez względu na zawartość portfela, i nie wymagają specjalnej okazji. Dlatego też większość restauratorów zna się na rzeczy – upuściwszy przypadkowo nóż na podłogę, w przeciągu setnych sekundy ujrzałam obok siebie młodego kelnera oferującego mi nowy komplet sztućców. Często możemy spodziewać się miłego darmowego poczęstunku pod postacią domowych konfitur, gałki lodów czy kieliszka „czegoś mocniejszego”, serwowanych nam już po zapłaceniu rachunku. Należy wystrzegać się jednak bardziej komercyjnych barów, które wyrastają jak grzyby po deszczu i sprzedają wszelakie międzynarodowe posiłki, by zaspokoić potrzeby europejskich, głównie brytyjskich, turystów.

Rytuał każdego posiłku rozpoczyna się od podania świeżego, grubo pokrojonego chleba wraz z: mieszanką oliwy z octem balsamicznym i ziołami, marchewką połączoną z jogurtem, pastą z oliwek, masłem czosnkowym… bądź dowolną kombinacją tych dodatków. Czasami serwowane są także oliwki – warto wspomnieć, że na Korfu mają specyficzny, wyjątkowo wytrawny smak. Często nie jesteśmy pytani, czy mamy ochotę na pieczywo i jest ono traktowane jako oczywisty początek celebracji posiłku.

 

Greckie wino

fot. Marta Błaszczyńska

Nie samym chlebem żyje człowiek – potrawy trzeba należycie popić. Tak jak i w pozostałych krajach śródziemnomorskich, w Grecji dużą popularnością cieszy się wino. Podawane jest często w szklanych dzbanach, a w osobnym naczyniu przynoszony jest lód. Mieszkańcy Korfu są dumni ze swoich lokalnych winiarni, lecz przyjezdnym, którzy mieli szczęście zasmakować się w napojach z włoskich czy hiszpańskich winogron, te greckie raczej nie zachwycą. Lepiej spróbować likieru otrzymywanego z owoców kumkwat, z którego słynie wyspa, czy greckiego ouzo, które wypija się jednym haustem wykrzyczawszy „yamas!" („na zdrowie!"). Piwa krajowych marek Mythos i Zorba czy warzone na wyspie Corfu Real Ale Bitter także cieszą się dużą popularnością.

 

Stragan z owocami

fot. Marta Błaszczyńska

Choć na Korfu używa się dużo warzyw – sałatę, cukinię, cebulę, pomidory, ogórki – nie jest to raj dla jaroszy. Oczywiście mogą się oni posilić sałatką grecką z serem feta lub plackami z cukinii, a także ryżem zawijanym w liście winogron, ale zdecydowaną przewagę pod względem różnorodności prezentują dania rybne i mięsne. Poza potrawami, na które trafimy w całej Grecji, jak musaka – zapiekanka z bakłażanem i mieloną jagnięciną (ona akurat występuje też w wersji wegetariańskiej), bądź suwlaki – pieczone kawałki mięsa, na Korfu możemy także natknąć się na lokalne specjały. Przepisy na nie powstały często pod wpływem hiszpańskiej i włoskiej kuchni. Przykładem może być tutaj wołowina sofrito, gotowana w occie z dodatkiem pietruszki i czosnku. Mięso zawsze jest świeże i soczyste. Kleftiko, czyli baranina zapiekana z warzywami oraz stifado – gulasz (zazwyczaj cielęcy) również często pojawiają się w menu.

Wśród owoców morza królują ośmiornice, krewetki, tuńczyk, ryba szpada oraz świeże ryby, które akurat udało się danego dnia złapać lokalnym rybakom. Na plaży Agios Georgios w domowej tawernie prowadzonej przez całą rodzinę po raz pierwszy spróbowałam kolenia, który zamiast uciążliwych do wyciągnięcia rybich ości miał chrząstki. Podawany był w ostrym pomidorowo-paprykowym sosie i smakował także bardziej wybrednym degustatorom, którzy na co dzień stronią od morskich specjałów.

Miłośników słodyczy zainteresować mogą greckie desery: jogurt z miodem, bakława (deser przygotowany z ciasta filo przekładanego zmielonymi orzechami) oraz galaretki loukoumi wytworzone z cukru, soków owocowych i żelatyny, posypane cukrem pudrem. Osoby, które nie przepadają za łakociami po głównym posiłku mogą się skusić na grecką kawę parzoną bez filtra w małych szklaneczkach bądź na sok ze świeżych pomarańczy. Na licznych straganach kupuje się także inne dorodne owoce, które często smakują zupełnie inaczej niż te importowane do Polski.

Od Greków może nie powinniśmy uczyć się efektywnego sposobu prowadzenia gospodarki finansowej, ale na pewno możemy pobrać kilka lekcji w czerpaniu przyjemności z życia. Nie chodzi tu tylko o rodzaj podawanych potraw czy używanych przypraw, ale o radość wspólnego posiłku w licznym gronie i całe przeżycie, jakim jest celebracja jedzenia na Korfu.