Świnka na patyku

 

Mobilna garkuchnia

fot. Świat oczami Gośki

W Tajlandii po ulicach jeżdżą sprzedawcy z przewoźnymi grillami. Przed szkołami zastępują nasze sklepiki szkolne. Jedni sprzedają szaszłyki z wieprzowiny lub kurczaka – w sosie miodowym lub w cieście, inni mają dania jednogarnkowe takie jak np. pad thai. Z dań ulicznych najbardziej smakowała mi świnka na patyku (satay) w mistrzowskim wykonaniu babinki z Chiang Mai. Cena tego rarytasu 50 groszy za szaszłyk, Co ciekawe, Tajowie na ogół nie jedzą wołowiny.

Można też wstąpić do lokalnej garkuchni. Nasz sanepid pewnie już dawno by je pozamykał, ale na szczęście Tajowie mają do tego inne podejście. Niedaleko Wat Arun znalazłyśmy restaurację – mieściły się w niej dosłownie dwa stoliki, a cały lokal był wielkości małego pokoju. Pani na naszych oczach najpierw przygotowała mojego kurczaka z bazylią, a potem na tej samej patelni (umyła ją przedtem) przygotowała obiad mojej siostrze. To było jedno z najlepszych dań, jakie jadłam w życiu.

Jak się pójdzie do restauracji można zamówić jedno danie, albo kilka np. na dwie, trzy osoby. Tak robiliśmy będąc w górach z naszym przewodnikiem. W restauracjach je się łyżką i widelcem (sic!) – osoba praworęczna widelec trzyma w lewej ręce, a łyżkę w prawej, widelcem popycha jedzenie na łyżkę. Jedzenie nakłada się na talerzyk, ale nie wszystko na raz, tylko kolejno każdą potrawę. Dopiero jak zjemy pierwsze danie, możemy włożyć kolejne. To, czego nie zjedliśmy, pakowano nam i zawoziliśmy do biednej wioski lub świątyni.

 

Takim zestawem rarytasów spokojnie może nasycić się kilka osób

fot. Świat oczami Gośki

Poza świnką na patyku (satay) moim ulubionym daniem był kurczak z bazylią oraz dania, którego nazwę zapomniałam: takie kładzione przezroczyste kluski z kurczakiem, trochę słodkawe – pycha. Bardzo dobry był też pad thai (dosłownie „smażony Tai” ), ale w restauracji, ten z ulicy za bardzo mi nie smakował. Już śpieszę z wyjaśnieniem: jest to cienki makaron smażony z dodatkiem słodkich i ostrych sosów, warzyw, opcjonalnie z jajkiem i/lub kurczakiem. Najfajniejsze było to, że jak się powiedziało, że chciałoby się łagodny posiłek, to taki się dostawało. Nie to, co w Indiach.

Na południu zagustowałam w rybach. Przed restauracjami rozstawione są stoły pokryte lodem, a w nim świeże rybki, można sobie wybrać rozmiar powąchać i dać kucharzowi, żeby na naszych oczach ją usmażył. Pychota.

 

Na południu Tajlandii świeże i dobrze przyrządzone ryby to kulinarna norma

fot. Świat oczami Gośki

Uwielbiam też sticky rise w bambusie, czyli klejący się ryż np. z rodzynkami, który jest „włożony” w bambusa i zatkany korkiem (takim jak do wina, tylko szerszym). Korek się wyjmuje, bambusa się „otwiera” i skubie się kawałek ryżu. Pyszności dostępne na północy.

 

Pyszność – kleisty ryż z rodzynkami w bambusie

fot. Świat oczami Gośki

Wszędzie też można kupić świeże owoce: duriany, mangostany, ananasy, mango. Najbardziej smakowały mi tajskie jabłka. Durian (z wyglądu przypomina nieco wydłużoną piłkę do rugby) jest dziwny w smaku, ale chipsy z duriana są pyszne. Można też było kupić sok ze świeżych owoców (jednego lub mieszankę kilku).

 

Hmmm... co by tu wybrać?

fot. Świat oczami Gośki

Jeśli chodzi o desery czy słodkości to uwielbiam bananowe cukierki zapakowane w folijkę i liście bananów oraz „ciasteczka”, które można było kupić zarówno na targu wodnym, jak i w sklepie. Na takich małych naleśnikach (jakby je zrobić z bardzo cieniutkiego ciasta i tak „przypalić”, żeby nie był mięciutki, ale kruchy) jest mleczko kokosowe i wiórki np. z mango – pycha.

W Tajlandii na nowo odkryłam zieloną herbatę. O ile w postaci gorącej najbardziej lubię japońską senchę, o tyle w Tajlandii nauczyłam się pić zieloną (sproszkowaną) mrożoną herbatę z mlekiem.

Więcej relacji z Tajlandii znajduje się na blogu:

http://swiatoczamigoski.blog.pl/