Car Mikołaj, cerkwie, matrioszki – opowieść o tym, jak rodziła się pasja

 

Święta Góra Grabarka – niezwykłe prawosławne sanktuarium na Podlasiu

fot. Ewelina Szłapa

Wybrałam sobie nawet związane z tym wykształcenie. Mam również świadomość, że moje zacięcie udziela się innym i w tej chwili jestem kojarzona głównie ze Wschodem słowiańskim, choć nie posiadam żadnych korzeni rosyjskich, ukraińskich ani białoruskich.

Wielu zapewne zapyta: „Na czym polega fenomen Rosji, Ukrainy, Białorusi, wschodniej Polski i wschodnich klimatów?” Wielu powie, że te tereny kojarzą im się z biedą, przestępczością, z trudną historią i polityką. U mnie, przed rokiem dziewięćdziesiątym ósmym, również było podobnie. Jednakże, religia prawosławna, (np. człowiek prawosławny, w odróżnieniu od wielu katolików, podczas nabożeństwa skupia się wyłącznie na rozmowie z Bogiem, a nie na ocenie wyglądu i ubioru swoich sąsiadów w ławkach); piękne, bajkowe cerkwie, śpiewność akcentu i melodyjność języka rosyjskiego oraz białoruskiego, nieskażona przyroda, do której czuje się tam ogromny szacunek; folklor ludowy, okraszony dawnymi, słowiańskimi przesądami oraz urokliwie miasta i miasteczka – świadkowie historii i styku kultur, na zawsze zmieniły moje przekonania.

 

Katedra w Smoleńsku

fot. Fisss (Wikipedia.org/Public domain)

[align="left"]Na pytanie „Co jest dla Ciebie największą atrakcją Wschodu słowiańskiego?”, odpowiadam: „ludzie”. Szczerość, wylewność, przekazywanie emocji tańcem, śpiewem, gościnność i ogromna życzliwość dla drugiego człowieka, wyróżniają ich spośród innych. Człowiek Wschodu nierzadko doświadczał biedy, głodu, śmierci, wielu nieszczęść, lecz, mimo to, pozostawał sobą i umiał cieszyć się życiem. I, choć historia nie oszczędzała tych ziem, pozostali na nich serdeczni, wrażliwi ludzie. Romantyczne pieśni i piosenki, samowary „na duszę”, kolorowe matrioszki oraz barszcz z pierogami stanowią tylko tło dla tych osób o wielkim sercu prawdziwie słowiańskiej duszy. Coraz trudniej znaleźć takie miejsca, jak Podlasie, Bieszczady czy Syberia, z ogromnym bogactwem wpływów i kultur, piękną przyrodą i niezwykle wartościowymi ludźmi. Dlatego też spieszmy się kochać je i odwiedzać, póki jeszcze one trwają w takiej formie. Będzie to dla wielu niesamowite przeżycie.

Posiadanie prawdziwej pasji to ogromna wartość i kawał historii życia. Można ją zmierzyć w liczbie odwiedzonych miejsc, niezwykłych przeżyć i poznanych ludzi – zarówno tych, którzy mają coś wspólnego ze Wschodem słowiańskim, jak i takich zapaleńców, jak ja. I, choć minęło szesnaście lat, głód pasji nie ustaje, a w mojej głowie rodzą się kolejne plany na wyprawy. Krym, Kijów, Lwów, Grodno, podróż koleją transsyberyjską, to tylko nieliczne z nich. Ciężko mi sobie wyobrazić, jak wyglądałoby moje życie bez Wschodu słowiańskiego… I takich wartości życzę wszystkim Czytelnikom.