W kraju świętego spokoju – Laos

Drugim obowiązkowym punktem programu są świątynie buddyjskie rozrzucone po całym kraju. Laotańczycy wierzą, że w miejscach świętych rośnie drzewo Bodhi. Tam i tylko tam. Pod takim drzewem siedział Budda. Pierwszy kontakt z takim miejscem jest już w Wientianie. Pobyt w Wang Ong Teu, pachnącej kadzidłami oazie spokoju zdobionej kwiatami w kolorze pomarańczy w sercu miasta, przenosi zwiedzającego do zupełnie innego świata. Laotańczycy to w zdecydowanej większości wyznawcy buddyzmu, ale popularna jest także wiara w opiekuńcze duchy ziemi, którym poświęcone są kapliczki ustawione przy wielu domach. Co więcej, niektóre świątynie łączą dyskretnie wyznawców obu „religii”.

Innym dużym miastem stanowiącym często cel podróżujących po Laosie ludzi z zachodu jest Vang Vieng. Przybywający tu turyści relaksują się w zupełnie inny sposób niż gdzie indziej w kraju. Vang Vieng to miejsce uciech cielesnych. Wielka imprezownia. Tłumy Anglików przyjeżdżających tu "naładować akumulatory" i zrobić to, czego u siebie legalnie mogą, całe szczęście nie odbierają miastu uroku. Poza nieoficjalnym przyzwoleniem na posiadanie i używanie narkotyków, Vang Vieng zachęca zwiedzających swoim położeniem u podnóża gór. W okolicach miasta znajduje się kilkanaście, a może kilkadziesiąt jaskiń, do których można dotrzeć wynajętym skuterem, co samo w sobie nosi już znamię przygody. Widoki wokół zapierają dech w piersi.

Kolejnym ważnym punktem wycieczki jest wpisane na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO Luang Prabang ze świątynią skrzącą się w słońcu jak diament i kolonialną zabudową. Miejsce urzekające. I to właśnie tu przyjeżdżający na tak zwaną chwilę, zostają zwykle dłużej. Oczarowuje spokojna atmosfera miejsca, jednocześnie popularnego wśród odwiedzających kraj turystów. Z wierzchołka wzniesienia w centrum miasta roztacza się piękna panorama miasta. Samo wzniesienie wieńczy stupa That Chomsi, do której prowadzi 355 stopni. Wspinaczka na wzgórze trwa 2 godziny, warto wejść późnym popołudniem i obejrzeć z góry zachód słońca. Dumą miasta jest klasztor Wat Mai – warto tu zajrzeć w godzinach popołudniowych i wysłuchać chóralnych modlitw mnichów. Z miasta można wybrać się pick up’em, łodzią lub tuktukiem do wodospadu Kuang Si. Dodatkową opcją jest rejs po Mekongu do jaskiń Pak Ou, w których kryje się sanktuarium z figurkami Buddy.

Osoby chcące przypomnieć sobie jak żyli ludzie jeszcze jakiś czas temu, powinni zdecydować się na wypad do jednej z wiosek w górach, w północnej części kraju. Jest to wspaniała alternatywa dla zmęczonych cywilizacją i miejskim gwarem. Miejscowi czczą duchy przodków i żyją w pełnej zgodzie z przyrodą, ubrani są w różnokolorowe, tradycyjne stroje i na wyposażeniu „mieszkania” nie mają telewizora, czy telefonu. Do wioski zaprowadzi nas miejscowy przewodnik (np. z miasteczka Phongsali). W niektórych miejscowościach prąd włącza się tylko na kilka godzin w ciągu dnia, w wioskach górskich prądu nie ma wcale.

Na południe kraju z Wientianu prowadzi droga wzdłuż Mekongu. Turyści pokonują tą trasę żeby zwiedzić ruiny Wat Phu, kompleks świątynny zbudowany przed IX w. n.e gdzie czwartego dnia po nowiu w szóstym miesiącu księżycowym odbywa się rytualna ceremonia poświęcenia byka na cześć założyciela świątyni. Jeszcze dalej na południe rozciąga się obszar zwany „Cztery tysiące wysp”, o którym kilka słów za chwilę...

Zwiedzanie Laosu to wyzwanie dla planujących przemieszczanie się. Niewykluczone, że kilkanaście,a nawet kilkadziesiąt kilometrów przyjdzie wam pokonać w towarzystwie znaczonych na kolorowo dla odróżnienia kaczek i kur, w czymś co przypomina drewnianą budkę na kółkach. Zasadniczo podróżowanie po kraju to dodatkowa atrakcja, której długo nie zapomnisz.

Głównym środkiem transportu są autobusy i minibusy. Na dłuższych trasach jeżdżą autokary z kuszetkami (sleeping bus). W Wientianie królują motorynki i tuktuki.

Mam takie przekonanie, że prawdziwy podróżnik, żeby zdobyć prawdziwie pełną wiedzę o odwiedzanym kraju powinien zrobić trzy rzeczy: rozmawiać z mieszkańcami, jeść to, co oni jedzą i trafić na miejscowy cmentarz. Wierzcie lub nie, ale kult zmarłych, jak i miejsce ich pochówku, jest istotnie ważną informacją na temat danego kraju. Dalej nie wierzycie? Wygooglujcie sobie Vang Vieng, dodając słowo „cmentarz”. Ja jestem pod prawdziwym wrażeniem tego miejsca. Sieć kolorowych wieżyczek, jedna przy drugiej, pnące się do nieba ... podobnego widoku nie ma.

Jak się dogadać...

Laotańczycy raczej słabo mówią po angielsku. Ale paradoksalnie to, co w innych krajach jest fundamentem różnic, w Laosie łączy. Funkcję języka przejął uśmiech i w ten sposób załatwimy prawie wszystko. Laotańczyk to człowiek prawdziwie życzliwy i gotowy komunikować się z każdym. Nawet wtedy, kiedy nie ma nam nic do sprzedania, co jest niewątpliwą zaletą jeśli porównamy Laos z innymi krajami, do których przyjeżdżają turyści.

Buddyści wierzą, że dzielenie się ryżem w tym życiu, sprawi, że nie będą głodować w kolejnym, więc dzielą się chętnie i z przekonaniem. Nie tylko ryżem, ale właśnie uśmiechem przede wszystkim.

Ludzie z Laosu...

W Laosie mieszka około 6 milionów ludzi. Zdecydowana większość z nich zamieszkuje dolinę Mekongu i obszary wokół rzek będących jego dopływami. Natomiast najgęściej zaludnionym regionem jest Prefektura Wientian.

Trudno po europejsku opisać społeczeństwo Laotańczyków. Sam rząd dzieli mieszkańców kraju na trzy podstawowe grupy, ze względu na miejsce życia. I tak wyróżnia się Laotańczyków nizinnych (Lao Loum), wyżynnych (Lao Theung) i górskich (Lao Soung). 80% ludności kraju pracuje w rolnictwie. Zajmują się głównie uprawą ryżu, rybołówstwem.

Laotańczycy mają niezwykle pogodne usposobienie mimo trudnego okresu, który trwał między 1962, a 1973 rokiem. W tym czasie około 300 tysięcy Laotańczyków zginęło w wyniku zawartego sojuszu z Wietnamem (właśnie tak! sojuszu!), a kolejne 45 tysięcy zabito, kiedy próbowali uciec do Tajlandii.

A na sam koniec..

Wyobraź sobie, że leżysz w hamaku. Słyszysz szum wody, czujesz słońce na twarzy. Pieją koguty, dzieci kapią się w rzece, a ty wgapiasz się w jej nurt. Tak. To właśnie ten święty spokój, którego szukałeś. Rzeka nad którą jesteś to Mekong, a wioska w której jesteś to jedna z „Czterech tysięcy wysp” przy granicy z Kambodżą. Żadnych atrakcji specjalnych, szara laotańska rzeczywistość, jak kogut w barze, wodospady które według lokalnych wierzeń są pułapką na złe duchy. Tutaj życie podyktowane jest nurtem rzeki. Z baru, z zimnym piwem wracasz do hamaka. Tak, to tu chciałeś być... teraz patrzysz na świat oczami Laotańczyka i jest ci bardzo, bardzo błogo.