Wenezuela – siedem dni na Margaricie

Fot. sxc.hu

Niestety pracownicze zniżkowe bilety mają to do siebie, że latamy tanio ale tylko wtedy gdy są dostępne miejsca. Gdy samolot jest pełny pracownicy niestety muszą spokojnie czekać na następny rejs z nadzieją, że ktoś może z pełnopłatnych pasażerów nie dotrze na czas na lotnisko… Coś za coś. W tym okresie Alitalia z interesujących mnie i moją dziewczynę kierunków miała pewne miejsca tylko na rejsach do Caracas. Dodatkowo Polacy nie potrzebują wiz wjazdowych do Wenezueli, na których załatwienie nie mielibyśmy już czasu – stąd nasza decyzja.

Wsiadając do samolotu nie mieliśmy praktyczne żadnej wiedzy na temat tego kraju i w ogóle Ameryki Południowej. Wcześniej nigdy nie byliśmy na tym kontynencie. Bardzo krótki czas od decyzji do wylotu i ogromny natłok obowiązków w tym okresie nie pozwoliły nam przygotować się do podróży. Zaopatrzeni w marny przewodnik dołączany do jakiejś gazety (nie będę wymieniał jakiej) wsiedliśmy w szesnastogodzinną podróż z przesiadką w Rzymie. Ponieważ lecieliśmy tylko na osiem dni, nasze plany były mało ambitne i skupiały się jedynie na zobaczeniu Caracas i dostaniu się na najbliższą wyspę Margaritę. Plan był taki aby po wylądowaniu na lotnisku Simona Bolivara, przejść na krajowy dworzec lotniczy, znaleźć jakiś tani lot na wyspę i oddać się jak najszybciej plażowaniu i eksplorowaniu wyspy. Niestety. Po przylocie okazało się, że właśnie zaczyna się przedłużony weekend i ogromna cześć mieszkańców Caracas wybiera się aby go spędzić na Margaricie. Na lotnisku krajowym dowiedzieliśmy się że wszystkie miejsca zostały sprzedane na loty na wyspę i zupełnie nie ma miejsc.

 

Takich "okazów" było znacznie więcej

fot. Wojciech Zawistowski

Warto nadmienić jak wygląda proces dowiadywania się… Wenezuela jest krajem, w którym bez podstaw hiszpańskiego nie idzie dogadać się z miejscowymi. Przekonaliśmy się o tym parę razy ale problemy na lotnisku były najgorsze. Podchodziliśmy do kas biletowych poszczególnych linii lotniczych z pytaniem czy mają jeszcze może do sprzedania dwa pełnopłatne bilety na wyspę. Robiliśmy to mówiąc „Margarita” i dodając do tego „two tickets” pokazując jednocześnie wyciągnięte dwa palce i pokazując na siebie aby zobrazować o co nam chodzi. Panie w kasach biletowych, mimo że sprzedawały tylko bilety na samolot i rozumiały słowo Margarita nie były w stanie skojarzyć o co nam chodzi… Bez hiszpańskiego naprawdę ciężko.

Po kwadransie tłumaczenia o co nam chodzi, jedna osoba z obsługi zlitowała się i poszła po kierownika mówiącego troszkę po angielsku – byliśmy uratowani! To właśnie od niego dowiedzieliśmy się o sytuacji z długim weekendem i brakiem miejsc. Kierownik jednak szybko znalazł rozwiązanie i zaproponował skromny datek na jego rzecz w wysokości stu dolarów od osoby za to że wpuści nas na pokład kosztem innych dwóch pasażerów. Dodatkowo musielibyśmy kupić bilety na inny rejs w innym dniu, na których zostalibyśmy przyjęci na pokład samolotu odlatującego za półtorej godziny. Ponieważ opcja ta zaczynała być kosztowna, zdecydowaliśmy spróbować dostać się na dworzec autobusowy i stamtąd autokarem do portu w Barcelonie, skąd odpływały promy na wymarzoną wyspę.

Operacja dostania się na dworzec po raz drugi pokazała nam że hiszpański jest elementem nieodzownym w tym kraju. Nie wchodząc już w szczegóły, dostaliśmy się na dworzec z niemałymi problemami. Na miejscu okazało się, że wszystkie autobusy mają nadkomplet w związku z długim weekendem… Cholera, że też na to nie wpadliśmy, bo może właśnie lądowalibyśmy na Margaricie zamiast dwójki innych pasażerów. Postępując zupełnie wbrew radom z naszego przewodnika, dogadaliśmy się na migi i przy pomocy podręcznego słowniczka hiszpańskiego z właścicielem prywatnego, dużego, amerykańskiego wozu z lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku.

Może faktycznie ten krok był trochę nierozważny zważywszy na statystki przestępczości z Caracas, ale przyzwyczajeni panującym bezpieczeństwem w krajach azjatyckich, do których do tej pory podróżowaliśmy, postanowiliśmy obdarzyć naszego kierowcę zaufaniem. Zawiodę teraz wszystkich – po drodze nic złego nam się nie przytrafiło i po kilku godzinach byliśmy już w Barcelonie. Kierowca wziął swoją zapłatę w dolarach amerykańskich, do waluty krajowej miał jakąś wyraźną niechęć… W porcie jeszcze tylko gimnastyka z zakupem biletów na prom i już płynęliśmy.

 

Margarita

fot. Wojciech Zawistowski

Zawsze przy naszych wyjazdach staramy się podróżować jak najbliżej miejscowej ludności, żeby zobaczyć jak naprawdę żyją i dowiedzieć się jak najwięcej o nich. Podobnie było i tym razem. Kupiliśmy bilety na pokład odkryty, tylko z częściowym zadaszeniem. Prom był całkowicie wypełniony. Ludzie zaczęli rozkładać swoje hamaki i wieszać je do przęseł. Zapominałem dodać że rejs odbywał się w nocy, także duża cześć podróżnych poszła spać w prowizorycznie skonstruowanych, wiszących łóżkach. Inni zaczęli pić miejscowe trunki, śpiewać i grać w karty.

Spróbowaliśmy miejscowego rumu ale mimo bardzo sympatycznej atmosfery, trunek nie przypadł nam do gustu… Nad ranem dopłynęliśmy do Porlamar, głównego miast Margarity. Byliśmy już bardzo zmęczeni ale musieliśmy jeszcze dostać się na drugą stronę wyspy na plażę, na której chcieliśmy zostać. Na szczęście szybko zlokalizowaliśmy lokalny autobusik jadący na plażę Juan Griego. Po 30 minutach byliśmy już na miejscu. Udało nam się wynająć niedrogi hotelik nad samym morzem, w którym zostaliśmy na kolejnych 5 nocy.

Tak jak pisałem wcześniej, ten wyjazd miał mieć charakter wypoczynkowego i to jest to co robiliśmy przez następne dni naszego pobytu. Codziennie wybieraliśmy inną plażę, do której dostawaliśmy się albo piechotą albo wybierając coraz to ciekawsze i starsze amerykańskie krążowniki szos z lat siedemdziesiątych jeżdżących aktualnie jako taksówki. Na plażach popijaliśmy pinakoladę, pływaliśmy w niezbyt ciepłym morzu i graliśmy we frisbee – ot sielsko anielsko. Na kolacje chodziliśmy po licznych knajpkach serwujących naprawdę świetne owoce morza. Na śniadania natomiast wybraliśmy sobie małą, lokalną budkę z jedzeniem gdzie potrawy były przyrządzane przez całą lokalną rodzinę. Stołowali się tam tylko miejscowi więc jak zaczęliśmy wpadać tam na naleśniki z farszem rybnym (pycha!!!), właściciel wyciągał specjalnie dla nas różowy obrus i nakrywał nim plastikowy stolik aby dodać elegancji swojemu lokalowi. Pomimo że się porozumiewaliśmy tylko na migi albo każdy mówiąc we własnym języku, naprawdę polubiliśmy się i czuć było fajną relację międzyludzką.

Po pięciu dniach leniuchowania i zwiedzania wyspy, nastał czas powrotu. Pożegnaliśmy się z naszym panem od naleśników, kilkoma innymi osobami, z którymi weszliśmy w jakieś sympatyczne relacje i wyruszyliśmy w drogę powrotną. Wyglądała ona dość podobnie, najpierw prom, później złapaliśmy stopa… Niestety tym razem nasz kierowca nie był tak miły i pozostawił nas na przedmieściach Caracas w środku nocy – nie mogliśmy się dogadać. Okolica była dosyć mało ciekawa, kręciło się sporo „typów spod ciemnej gwiazdy” ale szybko złapaliśmy następnego stopa z przemiłym starszym małżeństwem w środku, które zawiozło nas do centrum stolicy. Ponieważ znowu natrafiliśmy na barierę językową oraz skończyły nam się pieniądze, musieliśmy spać w hotelu gdzie akceptowali karty kredytowe. Ponieważ był środek nocy, zaszaleliśmy i poszliśmy spać do pięciogwiazdkowego hotelu – jedyny akceptujący karty w okolicy, do której podrzuciło nas starsze małżeństwo.

Na drugi dzień ruszyliśmy w miasto. Ponieważ mieliśmy niewiele czasu, bo późnym popołudniem mieliśmy samolot do Europy, pochodziliśmy kilka godzin bez żadnego planu. Miasto zrobiło na nas całkiem pozytywne wrażenie zdecydowanie lepsze niż przedstawiane jest w przewodnikach. Na pewno nasze spostrzeżenia nie mogą być miarodajne, gdyż spędziliśmy bardzo mało czasu zarówno w samym Caracas jak i w Wenezueli. Tak czy inaczej wyjazd był krótki, właściwie połowę czasu spędziliśmy w podróży ale bardzo nam się podobało i na pewno jeszcze tam wrócimy. Mamy nadzieję że tym razem na dłużej.