Wybierasz się do Serbii? Najtaniej autostopem

Poszłyśmy na spotkanie, okazało się, że jest to dwunastoosobowa grupa, która wielokrotnie podróżowała w ten sposób. Wysłuchawszy ich przygód stwierdziłyśmy, że warto zaryzykować. Nasza przygoda zaczęła się 28 grudnia 2011 roku, łapiąc autostop na Zakopiance w Krakowie. Wszyscy rozdzieliliśmy się na siedem dwuosobowych grup.

Podróż do Serbii

Po dwugodzinnym czekaniu na zimnie udało nam się zatrzymać kierowcę, który podwiózł nas na granicę słowacką do Chyżnego. Nie tracąc czasu, od razu zaczęłyśmy łapać kolejnego stopa. Tym razem zatrzymał się kierowca, który zabrał nas do Bratysławy. Byłyśmy bardzo przestraszone, ponieważ mężczyzna jechał na autostradzie prawie 200 km\h, a słysząc nasze trwożliwe utyskiwania powiedział: „Nie bójcie się, jestem tajnym policjantem”. Do Bratysławy dotarłyśmy ok. północy. Zwiedziłyśmy rynek, ale szkoda było nam wydawać pieniędzy na nocleg, więc pojechałyśmy autobusem miejskim na lotnisko, gdzie bezpiecznie spędziłyśmy noc. Nazajutrz o świcie, zjadłszy nasze śniadania, wcześniej przygotowane w akademiku, wyruszyłyśmy w dalszą trasę, aby dotrzeć do Budapesztu.

Wydostałyśmy się z miasta na autostradę, po jakimś czasie zatrzymała nam się bardzo miła Węgierka, która zawiozła nas do samego centrum Budapesztu. Przyznam, że byłam zachwycona miastem, bardzo piękne, lecz odstraszał mnie ich skomplikowany język. O dziwo, dowiedziałyśmy się, że do stolicy dotarły dwie pary z naszej ekipy, które miały zamówiony hostel. Zostawiłyśmy nasze ciężkie bagaże i do ciemnej nocy wszyscy zwiedzaliśmy miasto. O świcie musieliśmy się zmobilizować i wyruszyć w dalsza trasę, aby dotrzeć do celu, do Belgradu.

Czekaliśmy bardzo długo, bezskutecznie, brakowało nam snu, byliśmy przemarznięci, głodni, ale żądni przygód, ciągle z pozytywnym nastawieniem. Kilkakrotnie zmienialiśmy miejsce na autostradzie, aby łatwiej było nam coś złapać, ale też często musieliśmy uważać na policję, ponieważ łapanie autostopu na autostradzie kończy się wysokim mandatem. W końcu z uradowaniem wsiadłyśmy do auta, gdzie mogłyśmy się ogrzać. Kierowca zawiózł nas na południe Węgier do Szegedu, gdzie stamtąd jest już blisko do granicy serbskiej.

Niestety zrobiło się już ciemno, a wokół nas nie było żadnego hotelu, ale widziałyśmy duże blokowisko. Jeden z bloków był otwarty i nie mając wyjścia musiałyśmy rozłożyłyśmy nasze śpiwory i przenocować na klatce schodowej, oczywiście pisząc wiadomość dla mieszkańców, że jesteśmy polskimi turystami. Z rana poszłyśmy 10 km piechotą na granicę węgierską-serbską, gdzie zostałyśmy wylegitymowane. Szybko złapałyśmy autostop, który bezpośrednio zawiózł nas do Belgradu.

Sylwester w Belgradzie

Dnia 31 grudnia 2011 roku spełniły się nasze marzenia, aby spędzić sylwester w Belgradzie. Na samym początku wymieniłyśmy w kantorze euro na dinary serbskie, gdzie jeden dinar odpowiada jednemu euro. Następnie poszłyśmy do restauracji, gdzie zjadłyśmy tradycyjną potrawę serbską, czyli dżabatti; jest to duża bułka, z dużą ilością mięsa w środku z przeróżnymi sosami, warzywami i surówkami.

Zostawiłyśmy bagaże w przechowalni i poszłyśmy na spotkanie w umówione miejsce z naszą grupą. Niesamowite było to, że z Krakowa wyruszałyśmy my we dwie, a w Belgradzie prawie 1500 km od ojczyzny spotkaliśmy się z całą czternastką. Zdobyliśmy mapę i zaczęliśmy zwiedzać piękną stolicę.

W Belgradzie obecnie żyje ok. 1,7 mln ludzi. Leży przy ujściu Sawy do Dunaju, dzięki czemu rozwija się turystyka śródlądowa oraz można dotrzeć do innych krajów bałkańskich. W pierwszej kolejności zwróciliśmy uwagę na architekturę, która jest bardzo różnorodna. Można znaleźć tam kościoły, meczety, cerkwie, zamki, twierdze oraz instytucje naukowe. Również było wiele budynków zniszczonych podczas wojny, która toczyła się w latach 1992-2003, tworząc wraz z Czarnogórą Federalną Republikę Jugosławii, jednak w następstwie konfliktów zbrojnych na Bałkanach, a w szczególności w Kosowie doszło do powstania Serbii i Czarnogóry, a następnie w 2006 roku do podziału na dwa niepodległe państwa.

Serbia charakteryzuje się różnorodnością religijną, gdzie występuje katolicyzm i prawosławie. Dla nas dużym zaskoczeniem był fakt, iż tamtejsi ludzie posługują się na co dzień dwoma alfabetami: cyrylicą oraz łacinką. Późnym popołudniem poszliśmy do piekarni, aby coś przekąsić, kupiliśmy kolejną, tradycyjną serbską potrawę – burka, czyli nadzienie z mięsa lub z sera zawinięte w ciasto typu filo.

W końcu doczekaliśmy się pory hucznej imprezy sylwestrowej. Aby uczcić to wydarzenie, męska część naszej grupy wybrała się do sklepu monopolowego – chcieliśmy zasmakować serbskiego alkoholu. Najbardziej znanym trunkiem jest rakija, potocznie mówiąc śliwowica, produkowana ze śliwek węgierskich, która po sfermentowaniu ma aż 70% etanolu! Również popularne jest piwo serbskie o nazwie Jeleń. Następnie zaczęliśmy szampańską zabawę na koncercie przy serbskich zespołach, na Trg Republike. O północy świetną zabawę upiększyła duża ilość, różnokolorowych fajerwerków. Po północy ludzie rozeszli się do knajp i klubów.

Serbowie są bardzo życzliwie nastawieni do turystów. Zapraszali nas do stolików, byli ciekawi i otwarci. Nad ranem zmorzył nas sen, lecz nie mieliśmy załatwionych noclegów. Jak przystało na turystów z krwi i kości, postanowiliśmy przenocować na dworcu autobusowym, gdzie przewijało się bardzo dużo ludzi.

Nowy Rok w Nowym Sadzie

Według przysłowia jaki Nowy Rok, taki cały rok, a więc postanowiliśmy wybrać się w dalszą podróż, tym razem pociągiem do Nowego Sadu, który jest oddalony od Belgradu 80 km na północ.
Nowy Rok jest świętem oraz przypadał w niedzielę, więc w pierwszej kolejności poszliśmy na mszę do kościoła na znanym Placu Wolności. Po mszy przywitała nas przyjemna, słoneczna pogoda, więc wyruszyliśmy zwiedzić miasto; przeszliśmy przez długi Most Wolności, aby dotrzeć do Twierdzy Petrovaradin, zwaną „Gibraltarem Dunaju”. Obiekt pochodzi z XVI-XVIII wieku, gdzie toczoną walki między Austrią a Turcją.

Koniec przygody w Serbii

Nasza przygoda w Serbii dobiegła końca. Wieczorem dziesięć osób z grupy postanowiło wyjechać, a reszta zatrzymała się na noc w hostelu. Późną nocą udało nam się dotrzeć autostopem do Bratysławy, a następnie kierowałyśmy się na Wiedeń, gdzie spędziłyśmy dwa dni. Do Krakowa wróciłyśmy 5 stycznia 2012 roku, pełne przygód i wrażeń. Choć odczułyśmy zimno, głód, zmęczenie; byłyśmy z siebie dumne i nie żałowałyśmy, że się zdecydowałyśmy na taką wyprawę.

Być turystą to świetna sprawa, należy podróżować, ponieważ człowiek uczy się wielu rzeczy, poznaje tradycje, obyczaje, a tej wiedzy nikt nam nie zabierze.