Zrobiłabym to jeszcze raz!

E.P.: Gdybyś mogła opisać swój rozkład dnia…

Pobudka o 6.15 rano, szybka toaleta i bieg na śniadanie (stołówka była na drugim krańcu statku, więc oddalona o dobre 5 minut od mojej kabiny). Gdy wpływaliśmy do portu, fotograf był drugą osobą, zaraz po ochronie, która schodziła na ląd. Chodziło o to, że musieliśmy zacząć robić zdjęcia powitalne w porcie już pierwszemu pasażerowi. Także jeśli dokowanie było o godz. 7 rano, to o 6.45 stałam już przy wyjściu. W porcie robiliśmy zdjęcia do około 11.00. Potem mieliśmy wolne do mniej więcej15.00. W tym czasie starałam się zobaczyć jak najwięcej z miejsca, do którego przybyliśmy.

15.00-16.00 – rozkładaliśmy studia na wieczorne sesje – od dwóch do sześciu studiów, w zależności od wieczoru i okazji. 16.00-16.45 to był mój czas na prysznic i szybki posiłek przed wieczorną zmianą. Od 17.00 do 23.00 pracowałam praktycznie cały czas, albo robiąc zdjęcia w studio, albo sprzedając zdjęcia w fotogalerii, albo drukując zdjęcia w laboratorium. W międzyczasie miałam od 30 minut do godziny przerwy na obiadokolację.

Brytyjskie Wyspy Dziewicze. Fot. Bogna Teuchman

Wieczorem, po tak intensywnym dniu pracy, nie sposób iść od razu spać. Mój umysł musiał się zrelaksować. Zwykle wieczory spędzałam albo w barze dla załogi, albo na siłowni lub w basenie, albo też mieliśmy imprezę w jednej z załogowych kabin. Generalnie chodziłam spać nie wcześniej niż o 2 w nocy. A o 6.15 znowu pobudka...

Jeśli byliśmy na morzu, pracę zaczynałam o 9 rano, w fotogalerii. Przerwy były krótsze, ale częstsze. Jako fotograf miałam też okazję jeździć z pasażerami na wycieczki jako eskorta. Robiłam zdjęcia przy obiektach, co pozwalało mi na darmowe zwiedzanie (piramidy w Gizie widziałam z 13 razy!), ale oznaczało też, że mój dzień pracy mógł trwać nawet 15 godzin!

E.P.: Było ciężko?

Było, czasami wręcz nieznośnie ciężko. Najgorsze były Święta – Bożego Narodzenia i Wielkanoc. 2 lata z rzędu spędziłam Święta na statku, bez rodziny. Pierwszy raz był najgorszy. Zostałam przeniesiona na nowy statek, zaledwie po sześciu tygodniach mojego pierwszego kontraktu. Wylądowałam więc w Barcelonie, gdzie weszłam na pokład Brilliance of the Seas, na 2 dni przed Wigilią. Nie znałam nikogo... Gdy zadzwoniłam do domu 24. grudnia, ledwo wstrzymywałam łzy. Dopiero wieczorem pękłam. Nigdzie na świecie, poza Polską i chyba Włochami, nie obchodzi się Wigilii. Dopiero w Boże Narodzenie jest świętowanie i uczta. Na szczęście znalazło się paru Polaków, z którymi szybko nawiązałam nić przyjaźni i to oni pozwolili mi przetrwać najgorsze.

 

Z Mamą

fot. Bogna Teuchman

Pracowaliśmy po 10-14 godzin dziennie, przez 6 miesięcy, bez dnia wolnego. Jakoś się jednak do tego przyzwyczajasz i gdy nadchodzi Twój urlop, nie wiesz co zrobić ze swoim wolnym czasem! Doceniasz też każdą wolną godzinę.

Ciężka praca niestety odbiła się na moim zdrowiu. Okazało się też, że mój organizm nawdychał się za dużo jodu z morza. To, w połączeniu z naprawdę ciężką pracą, jaką wykonywałam, spowodowało, że moja tarczyca przestała funkcjonować i cały organizm odmówił posłuszeństwa. W ciągu kilku miesięcy schudłam 9 kg, moje serce biło 140 uderzeń na minutę i ogólnie stałam się bardzo słaba. Miałam też wiecznie spuchnięte stopy i łydki. Nie pomógł też fakt, że nocami pisałam pracę magisterską. Dopiero po przyjeździe do domu okazało się, że to nadczynność tarczycy i ostatecznie byłam zmuszona zrezygnować z pracy na statkach z powodów medycznych.

Czy żałuję? Zdecydowanie nie, zrobiłabym to jeszcze raz. Ludzie pracują na pokładzie po 20-30 lat i nic im nie dolega (może poza samotnością). Ja miałam po prostu mniej szczęścia. Takie rzeczy trudno przewidzieć.

E.P.: Uważasz, że to może być sposób na stałe zatrudnienie?

Znam osoby, które pracują na statkach po 10, 20, 30 lat. Mają w domu rodziny, do których wracają co pół roku. To oznacza, że często omijają ich narodziny własnych dzieci, ważne wydarzenia rodzinne. Cierpi ich życie osobiste. Ja osobiście nie zdecydowałabym się na tak długą rozłąkę, gdybym miała męża, dzieci. Ale są tacy, którzy tak robią i jakoś sobie z tym radzą.

E.P.: Zwiedziłaś kawałek świata. Miałaś czas wolny, żeby poznawać miejsca, do których przypływaliście?

B.T.: Podróże były zawsze moją pasją i to był jeden z dwóch głównych powodów (poza chęcią zostania profesjonalnym fotografem), dla których zdecydowałam się na tę pracę. Pierwsze 6 tygodni pływałam po Karaibach i Ameryce Południowej – zawijaliśmy na maleńkie wyspy-państwa, o istnieniu niektórych nie miałam nawet pojęcia! Były to m.in. Brytyjskie Wyspy Dziewicze, Antigua, Portoryko, Dominikana, Panama, Kajmany, St. Martin, Kolumbia, St Kitts, Kostaryka...

Przekraczając Kanał Sueski. Fot. Bogna Teuchman

Następnie przetransferowano mnie do Europy, czym na początku byłam trochę zawiedziona, bo myślałam, że widziałam już większość Starego Kontynentu. I tutaj się pomyliłam, bo zawijaliśmy do miast portowych oraz wysp, a także północnej Afryki. W ten sposób zobaczyłam całe wybrzeże Włoch (Rzym, Pisa, Florencja, Sycylia, nocne dokowanie w Wenecji), Francji (Cannes, Villefranche), Hiszpanii (Barcelona, Sewilla, Malaga), Wyspy Kanaryjskie (Lanzarote i Teneryfa), Egipt (tam byłam 14 razy!), wyspy Greckie (Rodos, Mykeny, Santorini, Korfu), Cypr, Malta, Turcja... Pod koniec mojego ostatniego kontraktu statek przeniósł się na Bliski Wschód. Z Barcelony popłynęliśmy do Dubaju, po drodze „zahaczając” o Kanał Sueski i Dolinę Królów w Egipcie, Jordanię (Petra jest jednym z najpiękniejszych miejsc, jakie kiedykolwiek zobaczyłam). Ostatnie dni na statku spędziłam, zwiedzając Zjednoczone Emiraty Arabskie (Dubaj, Abi Dhabi, Fujaira), Oman, Bahrain...

Praktycznie zawsze dostawaliśmy choć parę godzin wolnego, żeby zobaczyć te miejsca. Poza tym, w przeciwieństwie do gości, załoga pływała do każdego portu średnio co 2 tygodnie, co rejs, więc zawsze była szansa, żeby zobaczyć i doświadczyć więcej. Uwielbiałam to!

E.P.: Patrząc teraz z perspektywy czasu, czujesz, że to zajęcie dużo ci dało?

Zdecydowanie nie żałuję, że zdecydowałam się na pracę na statkach. Zobaczyłam kawał świata, nauczyłam się profesji, oszlifowałam angielski do perfekcji, nauczyłam się też podstaw hiszpańskiego. Nie na co dzień masz okazję pracować z 850 ludźmi z każdego zakątka globu, reprezentującymi 60 różnych narodowości. Dzięki tej pracy zobaczyłam, że granice moich możliwości intelektualnych, fizycznych i adaptacyjnych leżą dużo dalej, niż kiedyś myślałam. Cały czas jestem w kontakcie z przyjaciółmi, których tam poznałam. Odwiedziłam w Indonezji koleżankę, z którą pracowałam w jednym team’ie, mam też zaproszenia do innych krajów, z których nie omieszkam w przyszłości skorzystać :)

Pracując przez 6 miesięcy z tymi samymi ludźmi, naprawdę można się zżyć. 11. marca tego roku mam w planach przebiec półmaraton w Anglii – Adidas Silverstone Half Marathon – dla Misji, która opiekuje się marynarzami na całym świecie. Budują oni centra w różnych portach, skąd załoganci mogą zadzwonić do domu i skorzystać z darmowego internetu. Oferują też pomoc tym, którzy padli ofiarami piratów, zaniedbania przez pracodawcę itp. Więcej informacji na mojej stronie poświęconej temu wydarzeniu www.justgiving.com/runboogierun