Półwysep Bałkański na stopa 2013 (Balkan Peninsula by Thumb 2013) – relacja z wyprawy.

Słowenia... gdzie wszystko jest tak małe, że wycieczka w Alpy czy nad Adriatyk, to zaledwie pół godziny jazdy samochodem ze stolicy.

 

Ania łapiąca stopa

fot. Hitchhikershandbook.com

Nie wliczając superminiaturowych państewek takich jak Watykan czy San Marino, Słowenia jest jednym z najmniejszym krajów w Europie. Można dosłownie poczuć adriatycką bryzę czy dotyk alpejskiego wiatru na policzkach stojąc w samym centrum głównego rynku w stolicy kraju, Lublanie (słoweń. Ljubljana). Wyobraźcie sobie, Lublana jest tak mała, że można przejść wzdłuż starego miasta w niecałe 5 minut!

Podczas naszego pobytu, po raz pierwszy spróbowaliśmy swoich sił w chodzeniu po linie. Było trochę adrenaliny! Odwiedziliśmy malutkie, romantyczne i pełne uroku, średniowieczne miasteczka (Škofja Loka i Ptuj), a także wybraliśmy się na górską przechadzkę w Alpach Julijskich, nieopodal zjawiskowych jezior Bled i Bohinj, dostarczających przepięknych, malowniczych widoków, znanych chyba ze wszystkich folderów turystycznych, reklamujących Słowenię.

Łapanie stopa okazało się dziecinnie proste a Słoweńcy udowodnili, że są naprawdę przyjazną nacją i tak gościnną, że nie muszą cię nawet znać, aby oddać ci klucze do swojego mieszkania, co przydarzyło nam się w Ptuju.

Nasz pobyt w tym malutkim państewku, o bardzo urozmaiconym krajobrazie (morze, góry, jaskinie, lasy), zwanym „bramą Bałkanów” był tak wspaniały, że zostaliśmy tam dużo dłużej niż zamierzaliśmy. I oczywiście wcale tego nie żałujemy. Zdecydowanie polecamy Słowenię każdemu, kto wybiera się na podbój Europy Środkowej.

 

Z naszym polskim kierowcą w Słowenii

fot. Hitchhikershandbook.com

Chorwacja... gdzie morze jest ciepłe a plaże pełne turystów z Europy Wschodniej.

Piękna chorwacka przyroda przyciąga każdego roku coraz więcej turystów i zupełnie nas to nie zaskakuje. Wspaniałe chorwackie wybrzeże i Jeziora Plitwickie wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO są czymś, co każdy powinien zobaczyć, a biorąc pod uwagę relatywnie niskie ceny, są także czymś, na co każdy może sobie pozwolić. Nic więc dziwnego, że spotkaliśmy w Chorwacji chmary turystów leniwie wylegujących się na plaży czy imprezujących w pobliskich klubach do wczesnych godzin porannych. Prawdę powiedziawszy, my w tym względzie wcale nie odbiegaliśmy od normy i odwiedziliśmy Rovinj, Krk i Dubrownik z zamiarem nie robienia nic innego poza zwiedzaniem, relaksem, pływaniem w morzu, piciem piwa i jedzeniem świeżej ryby.

 

Kościół św, Marka, Zagrzeb, Chorwacja

fot. Hitchhikershandbook.com

Zagrzeb jest całkiem przyjemną, choć bardzo betonową, stolicą z ciekawym wyborem dziwnych muzeów, jak np. Muzeum Rozbitych Związków czy Muzeum Sztuki Naiwnej.

Podróżowanie po Chorwacji było całkiem proste, chociaż bywali różni kierowcy. Raz zdarzyło się nam, że zabrał nas śmieciarz, który trzymał pistolet na tylnym siedzeniu (nie wgłębialiśmy się w szczegóły, ale miny mieliśmy niewyraźne i cieszyliśmy się, gdy dotarliśmy do celu). Innym razem zaprzyjaźniliśmy się z jednym z naszych kierowców i mamy nadzieję, że niedługo odwiedzi nas w Barcelonie.

Bośnia i Hercegowina... gdzie góry są widowiskowe a łapanie stopa powolne.

Wjechaliśmy do Bośni od jej najmniej turystycznej strony i podążaliśmy na północ do Banja Luki, stolicy jednej z dwóch autonomicznych republik Bośni: Republiki Serbskiej. Po drodze dowiedzieliśmy się, że kraj nadal jest w dużym stopniu podzielony a rany zadane w czasie ostatniej wojny jeszcze do końca się nie wygoiły. I nie sprzyja temu fakt, że w Bośni żyją trzy odmienne grupy etniczne: Boszniacy, Serbowie i Chorwaci, które różnią się także wyznaniem (odpowiednio: muzułmanie, prawosławni i katolicy) i mieszkają w odmiennych regionach kraju. Widzieliśmy wiele nowo wybudowanych domów, ale też wiele pomników upamiętniających ofiary zbrodni, a wszechobecne cmentarze stanowią bolesne świadectwo wojny, która zakończyła się zaledwie 19 lat temu.

 

Sprzedawca pamiątek w Mostarze

fot. Hitchhikershandbook.com

Na północy Bośni, gdzie nie ma zbyt wielu turystów czy backpackerów, bo przecież wszyscy tłumnie kierują się do Sarajewa lub Mostaru, podróżowanie stopem nie jest najlepszą metodą poruszania się po kraju. Spędziliśmy na drodze wiele godzin bezowocnie czekając, aby jakiś samochód w końcu się zatrzymał.

Ale w żadnym razie nie chcemy was zrazić! Bośnia to wspaniały kraj gościnnych i pomocnych ludzi, zielonych (!) lodowatych górskich potoków, wąskich i stromych kanionów, kamienistych grani górskich, które dosłownie wprawiają w zachwyt! Bośnia i Hercegowina to według nas najbardziej malowniczy kraj Bałkanów, więc nie wahajcie się dodać go do waszego planu kolejnej wyprawy.

Czarnogóra... gdzie ceny są tak wysokie jak góry.

Wjechaliśmy do Czarnogóry z nadzieją, że jej uroki nie zostały jeszcze spenetrowane przez zbyt wielu i że kraj ten będzie tańszą alternatywą dla przesyconej turystyką Chorwacji. Myliliśmy się! Średniowieczne morskie miasteczko Kotor, znajdujące się na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO, to prawdziwa gratka dla oczu, lecz srogie uderzenie dla portfela. Jego popularność wśród rosyjskich (czyt.: bogatych) turystów sprawiła, że Kotor był dla nas zdecydowanie za drogi.

 

Kotor widziany z góry, Czarnogóra

fot. Hitchhikershandbook.com

Jego zupełnym przeciwieństwem okazała się stolica kraju, Podgorica, której odwiedzenie każdy starał nam się wybić z głowy argumentując, że jest brzydka i nie warto. Była to dla nas jednak miła odmiana i ucieczka od wesołej plażowej atmosfery popularnych śródziemnomorskich kurortów.

Podróż po Czarnogórze była dobrym doświadczeniem a stopowanie okazało się wykonalne, choć czasem wymagało „konkurowania” o dogodne miejsce z dwudziestoma miejscowymi. Ale człowiek uczy się przez całe życie i nie wiadomo, kiedy następnym razem umiejętność „walczenia” o miejsce do łapania stopa okaże się potrzebna.

Albania... gdzie własne uprzedzenia zostają zakwestionowane.

Albania (z wyjątkiem Kosowa) była krajem, którego najbardziej się obawialiśmy, ale po odwiedzeniu którego – pokochaliśmy bardziej niż jakikolwiek inny z odwiedzonych podczas tej wyprawy. Z jej skomplikowaną historią, niezrozumiałą mową, która nie przypomina żadnego innego języka indoeuropejskiego, z jej gościnnymi i ciepłymi mieszkańcami, Albania okazała się bardzo ciekawym miejscem. Żałujemy, że nie mogliśmy zostać tam dłużej.

Do wydarzeń najbardziej godnych zapamiętania należy niewątpliwie udział w protestach Romów w stolicy kraju – Tiranie. Nie zapomnimy również na pozór groźnej przygody w czasie której zgubiliśmy się w lesie i spania na dziko.

 

Protest Romów w Tiranie, Albania

fot. Hitchhikershandbook.com

W Albanii doświadczyliśmy niezliczonych aktów uprzejmości i życzliwości ze strony mieszkańców tego kraju. Albania skradła nasze serca!

Macedonia... gdzie ciężko jest nadążyć za zmianami.

Odwiedzenie Macedonii miało być punktem kulminacyjnym naszej wyprawy, ponieważ to właśnie w stolicy tego kraju poznaliśmy się z Jonem 6 lat temu. Niecierpliwie oczekiwaliśmy na powrót w to miejsce, aby przekonać się czy się zmieniło, i aby powspominać naszą pierwszą wspólną wyprawę.

 

Kanion Matka, Macedonia

fot. Hitchhikershandbook.com

Skopje okazało się zupełnie nie do poznania, ale w żadnym razie nie jest to zmiana na lepsze. Przesycenie monumentalnymi budynkami czy pomnikami, które zbudowane zostały, by dowieść, że wielcy bohaterowie starożytności Aleksander Wielki i jego ojciec Filip II wywodzili się z dzisiejszej Republiki Macedonii, w istocie jednak zagłuszyło i przyćmiło piękno brukowanych uliczek i małych rzemieślniczych sklepików. Wielka szkoda, że Skopje już nie jest tą czarującą, zakurzoną stolicą malutkiego południowoeuropejskiego państwa, którą znaliśmy. W naszych oczach stała się monolitycznym, wypolerowanym i trochę pozbawionym duszy miejscem.

Podczas pobytu w Ochrydzie (Ohrid), nad pięknym Jeziorem Ochrydzkim, jednym z najstarszych i najgłębszych jezior w Europie, usiedliśmy na tym samym wzgórzu, na którym siedzieliśmy 6 lat temu, w kilka dni po tym jak się poznaliśmy; Jon wyciągnął pierścionek i poprosił mnie o rękę. Zgodziłam się, co oznacza, że mamy teraz jeszcze jeden powód, aby uważać Macedonię za jedno z najcudowniejszych miejsc na ziemi.

 

Z jednym z naszych kierowców

fot. Hitchhikershandbook.com

Kosowo... gdzie pogoda ducha mieszkańców sprawia, że ciężko jest uwierzyć, że wojna zakończyła się tam jedynie 14 lat temu!

 

Przyjaźń kosowsko-serbska

fot. Hitchhikershandbook.com

Zanim wjechaliśmy do tego najmłodszego państwa Europy, wyobrażaliśmy sobie zniszczone podczas wojny budynki, ulice pokryte gruzem i ponurych mieszkańców obwiniających wszystkich wkoło za trudy, z jakimi musieli się zmagać. Zamiast tego, ku naszemu ogromnemu zaskoczeniu, trafiliśmy do małego, kwitnącego kraju, pełnego otwartych i wybaczających ludzi, którzy gotowi byli pomóc, ugościć i oprowadzić nas po swoich ciekawych i godnych obejrzenia miejscach.

Zabrał nas stopem kosowski pasterz, zostaliśmy zaproszeni do domu przez bogatego biznesmena, i piliśmy rakiję z serbsko-kosowskimi przyjaciółmi. W starej stolicy – Prizren poszliśmy na festiwal filmowy, a w nowej stolicy – Pristinie, spacerowaliśmy ulicami, które noszą imiona amerykańskich prezydentów.

 

Stare Miasto w Prizren, Kosowo

fot. Hitchhikershandbook.com

Kosowo, zupełnie podobnie jak Albania, okazało się niespodziewanie dobrym doświadczeniem i pomimo drobnych problemów z przekraczaniem kosowsko-serbskiej granicy, zdecydowanie polecamy wizytę w tym kraju wszystkim tym, którzy chcą doświadczyć narodzin nowego narodu.

Serbia... gdzie zapowiedzi i pochwały nie sprostały rzeczywistości.

Kolejnego zaskoczenia doświadczyliśmy przekraczając granicę Serbii, dziesiątego już z kolei państwa odwiedzanego w ciągu naszej wyprawy. W epoce Jugosławii to Serbia grała główną rolę w państwie i podczas naszej przeprawy przez Bałkany często słyszeliśmy opowieści o jej dawnej potędze, wspaniałych zabytkach i na pozór najpiękniejszej przyrodzie na całym półwyspie. Myślę, że z łatwością możecie sobie wyobrazić nasze rozczarowanie, kiedy przekroczywszy serbską granice znaleźliśmy się w szarym, przemysłowym kraju, a przejeżdżające ze świstem samochody wcale nie miały zamiaru się dla nas zatrzymać. Nie lubimy uogólniać, ale większość Serbów, z jakimi się zetknęliśmy, miało większą dumę niż serce. W związku z tym, w zasadzie, wcale nie rozpaczaliśmy, że trochę szybko musieliśmy przejechać przez Serbię, bo wyprawa chyliła się już ku końcowi.

Węgry i Austria... które zobaczyliśmy w przelocie, jako końcowe punkty wyprawy.

Jon, który został zaproszony na ślub przyjaciela, musiał złapać samolot do Londynu, więc po odwiedzeniu Serbii, musieliśmy się rozdzielić w Budapeszcie. On poleciał do Anglii, a ja wskoczyłam do pociągu do Wiednia. Spędziłam tam kilka wspaniałych dni, podziwiając jego piękną architekturę, jedząc egzotyczne owoce znalezione na najsłynniejszym wiedeńskim targu – Naschmarkt, słuchając muzyki klasycznej i grając w karty z mistrzem szachowym, który był moim gospodarzem.

Podsumowując, nasza bałkańska wyprawa była bardzo ciekawa i jak zawsze poznaliśmy mnóstwo wspaniałych ludzi, którzy gotowi byli bezinteresownie pomóc nam, nieznajomym. Wspięliśmy się na ostre szczyty w Słowenii i Czarnogórze, pływaliśmy w ciepłym morzu w Chorwacji i Albanii, jedliśmy lokalne specjały, a po drodze dużo nasłuchaliśmy się turbo-folku!

 

Jon konkurujący o miejsce do łapania stopa w Budvie, Czarnogóra.

fot. europa, bałkany, autostop

Statystyki:

Odwiedzone kraje: 12 (wliczając Watykan).

Kilometry pokonane lądem: 4456 km (+389 km, aby dojechać z Wiednia do Katowic).

Ilość dni: 58.

Ilość godzin spędzonych na łapaniu stopa: 122,5 h

Liczba kierowców: 98.

Narodowości kierowców: 18 (Włosi, Czesi, Polacy, Bośniacy, Austriacy, Chorwaci, Słoweńcy, Serbowie, Szwajcarzy, Brazylijczycy, Belgowie, Czarnogórcy, Ukraińcy, Albańczycy, Niemcy, Rosjanie, Kosowarzy i Macedończycy).

Liczna gospodarzy na Couchsurfingu: 8.

Przeciętny koszt dzienny 1 osoby: 24 € (transport, zakwaterowanie, wyżywienie z przynajmniej jednym gorącym posiłkiem dziennie, alkohol i bilety wstępu).

Jak już wspominaliśmy naszą pasją jest podróżowanie autostopem. Zaczęliśmy ją rozwijać cztery lata temu w Malezji i jak dotąd udało im się tym sposobem przejechać Azję Południowo-Wschodnią, Kaukaz, Turcję i znaczną część Europy. Naszą pasją staramy się zarazić innych i dlatego prowadzimy bloga: http://hitchhikershandbook.com/. Można tam znaleźć zdjęcia i opisy ciekawych miejsc, pięknych zabytków oraz przygód i spotkań z interesującymi ludźmi. Staramy się udowodnić, że każdy może zwiedzić kawał świata za małe pieniądze.