Wielkanoc w górach

Nepalskie jajka, polska tradycja

Obowiązkowym punktem programu było malowanie pisanek. Jajka są jak wiadomo dostępne niemal w każdym zakątku świata. Dlatego też nie mieliśmy problemu z ich dostępnością. Problem leżał gdzie indziej. A właściwie nie problem, lecz wyzwanie. Najpierw bowiem musieliśmy wytłumaczyć Szerpom, co robimy i dlaczego. Zaczynało się więc od opowieści o świętach, na czym polegają, dlaczego malujemy jajka i następnego dnia oblewamy się wodą.

 

Nagroda w konkursie na najładniejszą pisankę, prawdziwy tort upieczony na 4300 m

fot. Ola Bielecka

Oczywiście najwięcej radości wzbudzały pisanki. Czegoś takiego nikt w Himalajach jeszcze nie widział. Zawsze na dzień przed Wielką Niedzielą rozdawałam wszystkim uczestnikom wyprawy zabrane z Polski flamastry i malowaliśmy pisanki. Było przy tym dużo radości, śmiechu i fajnej zabawy. Wzory pisanek łączyły dwie kultury, nepalską i polską oraz buddyzm z chrześcijaństwem. To była lekcja tolerancji i przykład jak można łączyć, działać razem i wspólnie świętować.

Dodatkowo każdego roku organizowaliśmy konkurs na najładniejszą pisankę. W sobotnie popołudnie wystawialiśmy do oglądania zrobione przez nas pisanki. Każdy mieszkaniec wioski, trekker lub wspinacz mogli je obejrzeć i zagłosować na tą, która podobała się najbardziej. Następnego dnia zliczaliśmy głosy i ogłaszaliśmy zwycięską himalajską i wielkanocną pisankę. Zwycięzca jako nagrodę, dostawał tort, który zlecaliśmy do upieczenia dzień wcześniej. Tak jest, najprawdziwszy tort w Himalajach, upieczony w blaszanym garnku, na piecu na drewno.

Najśmieszniejsza sytuacja wydarzyła się, kiedy jedna z osób zapragnęła ozdobić pisankę nepalskimi napisami. Niestety nie mieliśmy pod ręką żadnych wzorów nepalskich liter, a jedynym miejscem, gdzie widniały nepalskie napisy był banknot. Następnego dnia Sherpowie mieli niezły ubaw gdy podczas oglądania pisanek czytali na jednej z nich napis „1000 rupii”.

Wielkanocne Wielkie Śniadanie

W Wielką Niedzielę wstawaliśmy wcześniej i wspólnie przygotowywaliśmy stół wielkanocny. Za każdym razem był naprawdę piękny. Starania wszystkich by to śniadanie było wyjątkowe, nigdy nie szły na marne. Za każdym razem wiele osób z wioski przychodziło do lodży, w której się zatrzymywaliśmy, aby zjeść z nami to wyjątkowe śniadanie. Dzieliliśmy się pisankami, składaliśmy życzenia, a Szerpowie próbowali potraw przywiezionych z Polski. Częstowaliśmy ich kiełbasą i chrzanem. Kabanosy z Sokołowa były hitem. Sami Szerpowie także przynosili coś ze sobą, zwykle było to ciasto marchewkowe lub pudding ryżowy z kawałkami kokosa i rodzynkami.

 

Wesołych Nepalskich Świąt :-)

fot. Ola Bielecka

Na pamiątkę zostawialiśmy im pisanki i nasze świąteczne dekoracje. Być może zdobią teraz jakąś lodżę daleko w Himalajach lub stały się zabawką nepalskiego dziecka. Święta daleko w górach zbliżały nas do siebie, uczestnicy wyprawy i Szerpowie na ten jeden dzień stawali się rodziną. Zawsze myślałam, że w takich chwilach najłatwiej odnaleźć magię świąt.

Szczerze mówiąc nigdy nie widziałam, aby ktoś inny świętował w ten sposób w górach. Trekkersi z innych krajów przychodzili do nas mówiąc, jak to fajnie, że organizujemy święta. Czasami opowiadali, co robią teraz ich rodziny w domach i jak świętują lub przypominali sobie jakąś świąteczną anegdotkę ze swojego życia.

Święta to wyjątkowy czas, rodzinny i ważny, ale nawet gdy jest się z daleka od domu, można spędzić go w cudownej atmosferze. Czegoś się nauczyć, pokazać komuś nasze tradycje i zwyczaje i podzielić się tą wyjątkową atmosferą, a właściwie stworzyć ją. W takich miejscach odnajduje się starą prawdę, o której często zapominamy. To my sami tworzymy atmosferę świąt. A ich magii nie wyczarują prezenty, tony jedzenia i czy odświętne ubranie.