Wyprawa szlakiem wulkanów – 3/4 sukcesu

 

Na szczycie Kazbeku

fot. Szlakiemwulkanow.blogspot.com

POPRZEDNIE

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

NASTĘPNE

Podczas zawodów triathlonowych w Mrągowie jeden z nas skaleczył sobie stopę wychodząc z jeziora. Liczyliśmy, że po zdjęciu szwów stopa szybko się zregeneruje, ale gojenie przeciągało się, więc solidarnie postanowiliśmy przesunąć termin wyjazdu. W końcu stało się jasne, że na pierwszą górę zwyczajnie zabraknie czasu. Elbrus będzie musiał na nas poczekać przynajmniej do następnego sezonu.

Bilety kolejowe zostały zastąpione lotniczymi – ruszyliśmy do Gruzji.

Kazbek

Zaraz po wylądowaniu w Kutaisi ruszyliśmy marszrutką do Tbilisi, a stamtąd następną do Kazbegi. Kolejnego dnia rozbijaliśmy już namiot na wysokości 3000 m n.p.m. nad rzeką pod Kazbekiem. Aklimatyzacja rozpoczęta. Pogoda nas nie rozpieszczała, jednak często mieliśmy szczęście mogąc przeczekać największe opady w namiocie, a nie podczas marszu. Drugiego dnia, wśród lekkiej mgły, przecięliśmy lodowiec i dotarliśmy do stacji meteo. Nastroje w stacji nie były zbyt optymistyczne, większość ludzi planowała wycofanie się ze względu na złą pogodę. Byli jednak tacy jak my, którym zapas jedzenia, czasu i entuzjazmu jeszcze się nie wyczerpał – postanowiliśmy więc aklimatyzować się dalej i czekać. Następnego dnia zrobiliśmy wyjście w stronę plateau osiągając wysokość około
4300 m. Dalej mgła robiła się gęsta, a nasze organizmy nie były jeszcze przygotowane do swobodnego poruszania się na tej wysokości. Kolejny dzień spędziliśmy w stacji na 3600 m na regeneracji i oczekiwaniu na zmianę pogody. Następnego dnia byliśmy gotowi na atak. Ruszyliśmy z samego rana, o godzinie 4.30. Warunki były wspaniałe. Pierwszy raz wyjście na otwartą przestrzeń nie wiązało się z przyjęciem mocnego podmuchu wiatru. Widoczność – doskonała.

 

Kazbek, marsz po lodowcu

fot. Szlakiemwulkanow.blogspot.com

Początkowo szliśmy w niezależnych grupach, widząc z przodu i z tyłu światełka pozostałych ludzi. Na plateau jednak niemal wszyscy szli razem wykorzystując obecność doświadczonego Portugalczyka. Pokrywa śnieżna była gruba i mocno zmrożona, więc nie było potrzeby wiązania się idąc lodowcem. Gdy droga robiła się coraz bardziej stroma, najpierw założyliśmy raki. Następnie, w miejscu, gdzie nachylenie zaczęło przypominać czarne trasy narciarskie, kijki zamieniliśmy na czekany. Ostatnie podejście było najbardziej eksponowane, więc niektórzy wiązali się tam liną, co nie było jednak konieczne ze względu na brak wiatru, mogącego utrudnić równowagę. Szczyt (5033 m n.p.m.) osiągnęliśmy około godziny 11.00. Wokół nas pięknie prezentowały się wierzchołki niższych gór przebijających się przez chmury. Po bezpiecznym zejściu mogliśmy mówić o pierwszym sukcesie wyprawy.

Droga do Turcji

W Tbilisi spotkaliśmy się z resztą naszej grupy. Po krótkim pobycie w tym ładnym mieście, ruszyliśmy irańskim autobusem relacji Tbilisi -Teheran w drogę do Turcji. Do Dogubayazit, ostatniego tureckiego miasta przed Iranem, gdzie byliśmy umówieni z przewodnikiem na wejście na Ararat, dotarliśmy na kilka dni przed planem. Dzięki temu mogliśmy jeszcze zrobić sobie wycieczkę nad Jezioro Van.

 

Jezioro Van, Turcja

fot. Szlakiemwulkanow.blogspot.com

Ararat

Wejścia na najwyższy szczyt Turcji są mocno skomercjalizowane – teoretycznie wymagane jest zdobycie pozwolenia oraz wynajęcie przewodnika. Nie próbowaliśmy obejść tych reguł, więc nie wiemy, czy wobec osób działających na własną rękę wyciągane są jakieś konsekwencje. Nasz przewodnik przewidywał wejście z dwoma noclegami w obozach na wysokości 3300 i 4200 metrów. Atak szczytowy odbywał się po dniu aklimatyzacyjnego podejścia do obozu drugiego i powrotu na nocleg do pierwszego.

 

Ararat

fot. Szlakiemwulkanow.blogspot.com

Ze względu na liczbę i różnorodność ludzi wynajmujących przewodników, Kurdowie wprowadzili zasadę stosunkowo (a naszym zdaniem wyjątkowo) wczesnego wyjścia na atak – godzinę 1.00 w nocy. Pogodę mieliśmy, jak na Ararat, nie najlepszą – wiał przenikliwy wiatr, a ponieważ jeszcze trwała noc, warunki były wyjątkowo niekomfortowe. Mimo to, bez większych problemów tuż po świcie osiągnęliśmy wysokość około 5000 m, gdzie zaczęła się strefa wiecznego śniegu. Założyliśmy raki. Na płaskowyżu pięknie rysował się ogromny cień Araratu. Do szczytu było coraz bliżej i już po chwili cieszyliśmy się ze zdobycia kolejnego pięciotysięcznika (5137 m.). Po około 30 minutach zaczęliśmy sprawne zejście. O 9.00 rano byliśmy już w obozie drugim, skąd po krótkiej drzemce ruszyliśmy do obozu pierwszego. Następnego dnia rano wróciliśmy do Dogubayazit.

 

Ararat

fot. Szlakiemwulkanow.blogspot.com

Droga do Iranu

Około 23.00 ruszyliśmy taksówką z Dogubayazit, żeby już po północy przekroczyć granicę z Iranem –chcieliśmy w pełni wykorzystać 18 dni wizy. Po irańskiej stronie dosiedliśmy się (nie do końca oficjalnie) do autobusu rejsowego. Pierwszą część podróży spędziliśmy na podłodze i dopiero w Tabrizie usiedliśmy w dużych, ekskluzywnych fotelach. W Teheranie pomógł nam poznany w autobusie Irańczyk, dzięki któremu na noc dotarliśmy już do stacji Polour pod Damavandem, która była naszym pierwszym obozem.

 

Isfahan, Iran

fot. Szlakiemwulkanow.blogspot.com

Damavand

Przed wyjazdem do Iranu za najbardziej serdecznych, gościnnych i bezinteresownych ludzi uważaliśmy Gruzinów. W Iranie szybko zorientowaliśmy się, że Persowie znacznie ich wyprzedzają. Od każdej reguły są jednak wyjątki. Jednym z nich był młody gospodarz stacji Polour. Z radością wymieniał nam, jakie opłaty powinniśmy uiścić. Przy każdym targowaniu zawsze na koniec wracał do punktu wyjścia, zasłaniając się słabym angielskim. Przytrafiały mu się też pomyłki w obliczeniach – dziwnym trafem zawsze na naszą niekorzyść. Postanowiliśmy jak najszybciej ruszyć w górę. Pogoda i relacje osób schodzących na dół wróżyły niepowodzenie, ale my zapłaciliśmy już za pozwolenie. Naiwnie wierząc, że warunki się poprawią, wjechaliśmy samochodem do obozu drugiego i pieszo ruszyliśmy do trzeciego. Po Araracie byliśmy już zaaklimatyzowani, jedynie trochę sił brakowało. Na wysokości 4200 m, w obozie trzecim, poszliśmy szukać noclegu w nowo wybudowanym, kamiennym schronisku, ponieważ w celu odchudzenia bagaży sprzęt biwakowy zostawiliśmy w Polourze.

Miejsce znalazło się na podłodze. W nocy utwierdziliśmy się w słuszności naszej decyzji. Nad bazą przeszła gwałtowna burza śnieżna, a jeden z nas opowiadał potem Irańczykom o tym, co zaobserwował używając sformułowania „horizontal snow”. Z rana po śniegu udaliśmy się na rekonesans. Znajomy z Polski przesłał nam prognozę pogody: przed nami jeden dzień czekania, a potem okno pogodowe. Następnego dnia okazało się, że okno zaczęło się wcześniej. Siedząc w schronisku byliśmy przekonani, że okazja zdobycia szczytu przechodzi nam koło nosa. Mimo to kolejnego dnia wstaliśmy o 4.00 rano i po ciemku rozpoczęliśmy przygotowania do ataku. Wiatr wiał niesamowicie mocno.

Postanowiliśmy zaczekać do świtu. O świcie pogoda się odmieniła. Słońce i spokój. Ruszyliśmy w górę. Dość sprawnie dotarliśmy do miejsca, gdzie siarka dymiąca ze szczytowego krateru sprawiała, że niektórzy ludzie idący przed nami wracali „bez szczytu”. Mieliśmy szczęście – wiatr nie skierował dymu w naszą stronę.

Ostatnie podejście w ogóle nie przypominało tego, czego spodziewaliśmy się na pięciu tysiącach. Było tak ciepło, że szliśmy w samych polarach. Nigdzie nie było ślisko – raki okazały się zbyteczne. Około 12.30 stanęliśmy na wierzchołku (5610 m n.p.m.). Po zejściu do schroniska zrozumieliśmy, że gospodarz obozu Polour jest wyjątkiem wśród Irańczyków – w schronisku za nocleg, wynajem butli z palnikiem, obiad i napoje zapłaciliśmy śmiesznie mało. Po godzinnym odpoczynku zeszliśmy do obozu drugiego, a stamtąd zjechaliśmy samochodem do Polouru odebrać depozyt.

 

Damavand

fot. Szlakiemwulkanow.blogspot.com

Iran

W Polourze gospodarz przywitał nas uśmiechem zapominając, że opłaciliśmy już jazdę samochodem. Zdziwił się, że mimo zapadającej nocy postanowiliśmy iść dalej i nie nocować u niego. Udało się nam złapać stopa i dojechaliśmy na pace do Teheranu. Następnie rozpoczęliśmy zwiedzanie. Okazało się, że zdobywanie Damavandu poszło nam sprawniej i dojechaliśmy nie tylko do Persepolis, ale też i nad Zatokę Perską. Perskiej gościnności nie zapomnimy nigdy.

Wyprawę można śledzić na blogu:

http://szlakiemwulkanow.blogspot.com/