Kolory Tanzanii

Krater Ngorongoro

Wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO krater Ngorongoro w Tanzanii można porównać do arki Noego, jeśli wziąć pod uwagę ilość zwierząt, jaka się zmieści w jego wnętrzu. Wizyta na dnie to obowiązkowy punkt programu każdego safari w północnej Tanzanii. Kemping oraz lodge są usytuowane na krawędziach i ze wszystkich rozciąga się wspaniały widok do wnętrza.

Warto poświęcić przynajmniej jeden pełny dzień na zwiedzanie. Droga zjazdowa wiodąca 600 m w dół biegnie w zachodniej części, więc safari w kraterze rozpoczyna się przy zachodnim brzegu alkalicznego jeziora Magadi. Z dwóch tras wyjazdowych z krateru większą popularnością cieszy się ta w południowo-zachodniej części, w pobliżu lasu Lerai. Druga, tzw. Sopa Road na przeciwległym północno-wschodnim krańcu, wychodzi obok Lamela Camp i Sopa Lodge.

Na terenie krateru rozciąga się jezioro Magadi, przy którym zazwyczaj można zobaczyć duże stada flamingów (w zależności od pory roku i ilości wody), oraz kilka mokradeł i oczek wodnych. Przy mokradłach Mandusi, w północno-centralnej części, prawie zawsze wypełnione wodą oczko stanowi dom dla sporego stada hipopotamów. Drugie, przy źródłach Ngoitokitok, nigdy nie wysycha i tu także często widuje się te ssaki. W tym miejscu urządzono również miejsce piknikowe i toalety.

Większą część dna krateru pokrywa sawanna, zamieszkiwana przez stada gnu i zebr, antylopy Granta i Thomsona, bawoły, topi, elandy oraz wiele innych trawożerców, poza żyrafami i impalami, które z do końca niewyjaśnionych przyczyn nie schodzą do krateru. W okolicach lasu Lerai można często spotkać słonie, ich populacja liczy 70 osobników i co ciekawe, są to same samce. Samice i młode, podobnie jak żyrafy i impale, unikają tych okolic. Populacja lwów zmienia się z roku na rok i wynosi od kilkunastu do kilkudziesięciu osobników. Zwierzęta te, podobnie jak w Serengeti, są przyzwyczajone do obecności ludzi w samochodach, więc jest ogromna szansa, że się je zobaczy. Oprócz tego w kraterze przebywa licząca ok. 400 osobników populacja hien cętkowanych.

Zobaczyć tu można całą Wielką Piątkę, pięć najbardziej niebezpiecznych, dużych zwierząt Afryki: słoń afrykański, nosorożec czarny, lew, bawół afrykański, lampart.
Opłaty za safari wahają się. W Kenii w rezerwacie Masaii Mara jesteśmy w stanie wytargować cenę 80$ od osoby za dzień. Na terenie Tanzanii ceny są wyższe i 100$ od osoby za dzień jest już niezłą okazją.

Park Narodowy Kilimandżaro

Nazwa Kilimandżaro (5896 m n.p.m.) oznacza w języku Masajów "górę, która lśni". To najwyższy masyw górski Afryki, a także jedna z najwyższych samotnych gór na świecie. Po raz pierwszy została zdobyta 5 października 1889 r. przez dwóch Europejczyków, prof. Hansa Meyera i Ludwika Purtschellera. Wznosi się na południe od równika, w północnej Tanzanii, przy granicy z Kenią (w całości należy do Tanzanii). Bliskość Oceanu Indyjskiego ma ogromny wpływ na klimat, szatę roślinną i świat zwierząt.

W masywie Kilimandżaro wyróżnia się trzy wyniosłości. Kibo to centralny i największy, główny szczyt, z najwyższym dostępnym dla wspinających się punktem Uhuru Peak (5895 m n.p.m.). Mawenzi na wschód od Kibo odznacza się strzelistymi turniami. Jego najwyższy punkt Hans Mayer Point (5149 m n.p.m.) można zdobyć tylko trasami wspinaczkowymi. Ze względu na kruchość skał w tym masywie i duże zagrożenie wypadkiem władze Kilimanjaro National Park w ostatnim czasie bardzo niechętnie wydają pozwolenia na wspinanie. Shira (3940 m n.p.m.), na zachód od Kibo, jest najmniej ciekawy.

Park narodowy założono w 1973 r., a oficjalnie otwarto w 1977 r., w celu zachowania niezwykłych krajobrazów, osobliwości geologicznych, flory i fauny. W konsekwencji dostęp do niego znajduje się pod ścisłą kontrolą, a odwiedzający go turyści muszą przestrzegać odpowiednich procedur.

Najłatwiej, ... powtarzam najłatwiej nie najtaniej!!! Lecimy na lotnisko międzynarodowe Kilimanjaro Airport. Wykupujemy wycieczkę w jakimś biurze. Nie można nie odnaleść takich biur. Jest ich co najmniej 5 na jednym metrze kwadratowym. Płacimy całkiem sporo pieniędzy, ( najtańsza opcja około 1000$-1500$) za tygodniowy trekking. Do tego dostajemy kucharza, przewodnika, oraz 3 tragarzy. Każdy z nich zarabia 5 dolarów dziennie.

Szkoda, że dookoła tak pięknego miejsca na ziemii, roztacza się smród wyzysku, cwaniactwa i dyskryminacji. Zobaczyć Kilimandżaro, polecam z całego serca, czy zdobywać szczyt..? Pozostawiam to przemyśleniu każdego z was.

Ruiny Kilwa Kisiwani i Songo Mnara

Wpisane na listę UNESCO ruiny dwóch średniowiecznych portów znajdują się u wybrzeży Oceanu Indyjskiego, mniej więcej w połowie drogi pomiędzy Dar es Salaam a granicą z Mozambikiem, lub też Mtwarą (najbardziej na południe położone miasto Tanzanii na wybrzeżu). W XIII-XVI w. ośrodki te miały istotne znaczenie dla rozwoju handlu we wschodniej Afryce.

W IX w. Kilwa Kisiwani kupił arabski handlarz Ali bin Al-Hassan i od tego czasu zaczęło się rozwijać. Nawiązywało kontakty handlowe np. z rejonem dzisiejszego Zimbabwe, skąd sprowadzano złoto i żelazo. Wywożono stąd głównie kość słoniową i niewolników. Z Azji z kolei sprowadzano tkaniny, porcelanę, przyprawy i biżuterię. Kiedy w XIII stuleciu miastem władała rodzina Mahdali, stało się najpotężniejszym na całym wschodnim wybrzeżu Afryki, sięgając swoimi wpływami daleko w głąb dzisiejszej Tanzanii i Mozambiku.

Pobliskie Songo Mnara miało nieco mniejsze znaczenie niż główne miasto Kilwy, ale tu także można obejrzeć pozostałości pięciu meczetów.
Jeśli macie troche czasu w zapasie, polecam wybrać się i zobaczyć oczami wyobraźni. Skutych łańcuchami niewolników, przeładunek kości słoniowej. Zaciągnąć się przeszłym zapachem usypanych w kopce przypraw... . Naprawdę robi wrażenie.

Stone town

Stone Town jest również nazywane Zanzibar Town, a nawet Zanzibar City. Żyje tu ponad 200 tysięcy osób, a codziennie przyjeżdża drugie tyle, ponieważ to główny punkt komunikacyjny i handlowy. W przeszłości największe miasto we wschodniej Afryce, dziś jest administracyjną stolicą Archipelagu Zanzibarskiego.

Starą część Stone Town oddziela od nowszej Creek Road - kiedyś faktycznie płynął tamtędy potok (ang. creek), po którym dziś nie ma już śladu. Zachodnia, najstarsza część miasta tworzy nastrojowy labirynt wąskich uliczek usianych sklepikami i pachnącymi straganami. To także najciekawszy fragment dla turysty, który chce się zatopić w niepowtarzalnej atmosferze tego miejsca. Marzę o tym by się tam zgubić choć na chwilę. Młodsze dzielnice otaczające starówkę również są interesujące, ale nie tak malownicze.

Wschodni Zanzibar

Północno-wschodni region, sięgający w przybliżeniu od Matemwe do Kiwengwy i dalej przez Pongwe do Chwaka Bay, słynie z szerokich, przepięknych plaż i potężnej, oddalonej od brzegu rafy barierowej.

Śnieżnobiałe plaże ciągną się niemal na całej długości wschodniego wybrzeża, a wdzięku dodaje im szeroki pas wysokich palm kokosowych. Niewielkie wioski w rejonie dzisiaj w znacznym stopniu stały się zapleczem dla bazy noclegowej, a ich mieszkańcy rzadziej niż kiedyś zajmują się rybołówstwem. Wschodnie wybrzeże jest również znane z silnej bryzy i wiatrów, dlatego doskonale nadaje się do uprawiania kitesurfingu.

Południowo-wschodni Zanzibar nieco przypomina opisane powyżej wybrzeże, z tą różnicą, że jest tu zdecydowanie mniej wielkich hoteli. Większość z nich skupia się na cyplu przy Chwaka Bay, od Ras Michamvi przez Pingwe, a pozostała część wybrzeża - Bwejuu, Paje i Jambiani - jest usiana drobniejszymi i mniejszymi hotelikami. Plaże są przepiękne i ozdobione pasem wysokich palm kokosowych.

Jambiani to stara wioska rybacka, której mieszkańcy - jak przed wiekami - trudnią się tradycyjnymi zajęciami. Można tu odwiedzić m.in. zielarza, który prezentuje lokalne zioła, mikstury i inne leki, objaśniając ich działanie zastosowanie i działanie. Kobiety zajmują się tu m.in. uprawą trawy morskiej w oceanie. Można je zobaczyć, gdy podczas odpływów pracują na swych poletkach.

W tej części Zanzibaru znajduje się rezerwat Jozani Chwaka Bay National Park i Jozani Forest. Słynie z zanzibarskiej odmiany małp Kikr's red colobus (gareza trójbarwna), których populacja liczy ok. 3 tys. osobników.

Północny Zanzibar: Nungwi i Kendwa

Jeszcze 10 lat temu rejon ten nie był zbyt popularny wśród turystów, choć działały już wówczas dwie bazy nurkowe i kilka skromnych hotelików. Dzisiaj ta część Zanzibaru, ze słynnymi wioskami Nungwi i Kendwa, oddalonymi od siebie o 3 km, mocno się rozwinęła i ma bogatą infrastrukturę hotelową i gastronomiczną.

Nungwi leży na północnym cyplu, przy czym większa część hoteli i restauracji skupia się po zachodniej stronie, co daje okazję do oglądania przepięknych zachodów słońca. Kendwa przycupnęła 3 km dalej na południe, także po zachodniej stronie. Podobnie jak Nungwi, ma przepiękne białe plaże, które tym się różnią od plaż wschodniego Zanzibaru, że są poprzetykane skałkami tworzącymi kameralne miejsca na kształt zatoczek. Nungwi to wciąż tętniąca życiem, największa wioska rybacka na Zanzibarze, licząca około 8 tys. mieszkańców, znana z budowy tradycyjnych łodzi. Warto pójść na spacer i przyjrzeć się tradycyjnemu życiu mieszkańców.