Subiektywny przegląd kolumbijski

Palomino

Nadmorska wioska w Parku Tyrona, okolice Santa Marta. Absolutnie wyjątkowe miejsce, mój numer jeden. Jadąc do Kolumbii spodziewałam się dziczy i nieskażonej ludzką ręką natury,a Palomino jako jedyne spełniło moje oczekiwania w tej kwestii - rajski klimat, słońce, piaszczysta plaża, krystalicznie czysty ocean – żyć, nie umierać.

Dotrzeć tam można autobusem jadącym z Santa Marta do Parku Tyrona, w towarzystwie Indian Kogi oraz ludzi z maczetami przewożących nawóz. Zdarza się, że transport na przystankach jedynie zwalnia, więc często wyskakuje się w biegu, a wsiadający są wciągani na pokład przez Sprzedawcę biletów. Nikomu jednak to nie przeszkadza, a jest przy tym mnóstwo śmiechu. Sam camping, na którym mieszkaliśmy był oddalony o godzinę drogi od najbliższej wioski, w związku z czym nie było tam ani prądu, ani bieżącej wody. Prysznic braliśmy polewając się wiadrami wody czerpanymi ze studni głębinowej. Niesamowicie smakują samodzielnie zbierane owoce mango, platany oraz orzechy kokosowe.

Medellin

Zupełne przeciwieństwo Palomino, słynie z nowoczesności. Zdecydowanie się z tym zgadzam. Jest to związane z historią miasta, w którym niegdyś było mnóstwo karteli narkotykowych i w związku z tym było jednym z najbogatszych (i najbardziej niebezpiecznych) miast w całej Kolumbii. Kultura tego miejsca przypomina zachodnią, a mieszkańcy to w głównej mierze ludzie o jasnej karnacji, ponieważ do tej pory jest to miejsce o bardzo wysokim współczynniku rasizmu.

 

Fernando Botero "Mona Lisa w wieku dwunastu lat" 1959

fot. Archiwum prywatne

Wraz ze śmiercią Pablo Escobara zaszło wiele zmian, między innymi większy nacisk położono na rozwój sztuki. Z Medellin pochodzi najsłynniejszy Kolumbijski artysta Fernando Botero, tworzący charakterystyczne „boteryzmy” czyli pogrubione karykatury rysunków i rzeźb klasycznych.

Ofiarował dla swego rodzimego miasta wiele swoich rzeźb, co skrupulatnie wykorzystano przy tworzeniu Placu jego imienia. Oprócz tego w Medellin jest mnóstwo ekskluzywnych i ekstrawaganckich butików oraz klubów ze świetną muzyką.
W sierpniu absolutnym must-see jest festiwal kwiatów, będący spadkiem po rdzennych mieszkańcach ziem tego pięknego miasta.

Cali – stolica Salsy. W Cali panuje absolutne taneczne szaleństwo. Wszyscy tańczą, są organizowane specjalne Salsoteki, a w niektórych klubach można nauczyć się tańczyć Salsę za półdarmo. Warto odwiedzić Santiago de Cali w czasie karnawału, na przełomie grudnia i stycznia, ponieważ wtedy ulicami wręcz płyną pstrokate korowody tancerzy. Cali jest nieoficjalnie uznawane za Kolumbijską stolicę operacji plastycznych, i co tu ukrywać, są ku temu powody. Mimo, że niemal wszystkie kolumbijki bardzo dbają o swą aparycję, w Cali przekracza to wszelkie granice zdrowego rozsądku. Nabotoksowane usta, sztuczne piersi i pośladki – wszystko to stanowi swoisty folklor tego miejsca.

 

Karnawał w Cali.

fot. Filip Ziółkowski, archiwum prywatne

Sibundoy

Dolina Sibundoy jest położona na południu Kolumbii i prawdopodobnie z powodu mało rozwiniętej, a przez to niebezpiecznej infrastruktury drogowej jest wyjątkowym miejscem. Żyje tu dużo plemion jeszcze sprzed czasów inkwizycji hiszpańskiej. Oprócz hiszpańskiego porozumiewają się swoimi rdzennymi językami, niestety globalizacja zaczęła dotykać również i to miejsce, zatem ich kultura powoli umiera. W samej dolinie znajdują się trzy miasteczka, a ich populacja nie przekracza 2000 osób. Z okolic Sibundoy pochodzi ok 70 szamanów, więc by wyrównać podaż przekraczającą popyt, podróżują po całej Kolumbii i większość ich „pacjentów” pochodzi spoza doliny. Na czym polega wyjątkowość tego miejsca?

 

Pogranicze And, Dolina Sibundoy.

fot. Paulina Kulikowska

Przede wszystkim lokalizacja – na pograniczu And i Amazonii sprawia, że ludzie żyją wyjątkowo blisko natury. Niestety, rolnictwo nie należy do najbardziej dochodowych zajęć, więc większość ludzi żyje bardzo skromnie.

Candelaria/Bogota

Turystyczna dzielnica Bogoty, Candelaria. Przepiękne „Stare miasto” z kolorowymi, prekolumbijskimi budynkami. Oddać słowami atmosferę tego miejsca, to nie lada zadanie; na kamiennych uliczkach pełno jest artystów sprzedających rękodzieło: kolczyki z papuzich piór czy misterne, ręcznie plecione bransoletki i naszyjniki. Przestrzeń na murach budynków wykorzystywana jest do artystycznych murali inspirowanych kolumbijską kulturą. Zdecydowanie jest to najlepsze miejsce, by zatrzymać się w stolicy – w okolicy jest mnóstwo hosteli, małych kawiarenek i bistro. Niestety, całe miasto zasiane jest bezdomnymi, dlatego również ta dzielnica po zmroku jest bardzo niebezpieczna. Nie zmienia to faktu, że życie tutaj toczy się całą dobę.

Warto także odwiedzić Muzeum Złota oraz Katedrę Primadal. Muzeum Złota jest bardzo nowoczesne, z prezentacjami multimedialnymi oraz bardzo obszerną, przepiękną ekspozycją.

Bogota, jak wszystkie miejscowości Kolumbii położona jest na zboczu góry, dlatego też pobyt na jej północnej części umożliwia zobaczenie panoramy calego miasta. Kontrast jest niesamowity. Góra Monserate, z małym kościółkiem na szczycie to tylko jedno z wielu miejsc, które można tam odwiedzić. Mi najbardziej do gustu przypadła podróż kolejką na górę – bardzo uwalnia adrenalinę, a jednocześnie jest niesamowitym doświadczeniem estetycznym.

Coconuco

Będąc w Cali, warto odwiedzić to miejsce. Oddalone o dwie godziny drogi od Cancun, położone na bardzo górzystym terenie słynie ze swoich źródeł termalnych. Można się tam dostać po dwudniowym trekkingu po górach, lecz łatwiejszą opcją jest autobus. Rdzenna ludność założyła cały kompleks wodny spa z trzema basenami oraz błotnym jacuzzi. Dla dużych chłopców i dziewczynek są dostępne bardzo długie zjeżdżalnie, wkomponowane w naturalny krajobraz. Mimo, że przyroda w Coconuco jest niesamowita, zachęcam do odwiedzania tego miejsca w dni robocze. Weekendy są zdominowane przez miejscową ludność, która tłumnie korzysta z uroków Wód Termalnych.

Park Sierra Nevada, inaczej zwany „krainą mędrców” lub „zagubionym miastem”. W trakcie inkwizycji hiszpańskiej rdzenne plemiona, Kogi oraz Ijka, w celu zachowania swej tradycji przeniosły się z zielonych terenów Parku Tyrona na niedostępną górę Sierra Nevada. Poza faktem, że to najwyższy na świecie szczyt położony w bezpośrednim sąsiedztwie Morza, to także jest świętą górą indian.

 

Widok na ocean z Sierra Nevada.

fot. Paulina Kulikowska

Bardzo trudno o bezpośrednie spotkanie z Kogi, lecz warto o nie zabiegać. Dwie tradycje z przeszłości zasługują na podkreślenie: Mamos i rytuał koki. Mamos lub Mamas, są kapłani i mędrcy społeczności, który odziedziczyli mądrość starszyzny. Dziecko od razu po narodzeniu przeznaczone jest do bycia Mamos – pierwsze 9 lat życia spędza w jaskini, w kompletnej ciemności, gdzie dostarczane jest mu jedzenie przez matkę. Poza matką nie może zobaczyć żadnej innej kobiety. Taki rytuał ma zapewnić większą koncentrację oraz wrażliwość na przepływ energii. Rytułał koki polega na żuciu liści koki zmieszanych z wapnem i cyklicznym wydłubywaniu przeżutej masy specjalnym patyczkiem. Prawidłową metodą pracy z koką jest pozytywne myślenie, ponieważ zasila Matkę Ziemię energią miłości.