Nomadyzm to stan umysłu – wywiad z Beatą Jakuszewską

Autor: Magdalena Dietrich

Data publikacji: 09.02.2014 15:21

Liczba odwiedzin: 6034

„Skończyła studia, spakowała plecak i pojechała do Afryki. Tak to się zaczęło i tak trwało: bez planu, bez terminu, bez konkretnego celu. Wreszcie, po przejechaniu autostopem i przewędrowaniu pieszo łącznie ok. 13 tys. km, Beata Jakuszewska się zatrzymała. Było to w małej marokańskiej wiosce M'hamid el Ghizzlane, nazywanej „wrotami Sahary”

Przez sześć kolejnych miesięcy mieszkała wraz z Nomadami z plemienia Arib, którzy stopniowo się z nią oswajając, coraz bardziej wtajemniczali ją w swoje życie. Z nimi wędrowała po pustyni, gotowała na ogniskach, uczyła się piec chleb w piasku, śpiewała i tańczyła. Była prawie jedną z nich. W tym czasie, w kontakcie z inną, zanikającą już kulturą, poznawała siebie i odkrywała to, co naprawdę ważne."

Te słowa opisywały Beatę Jakuszewską na stronie Kolosów w 2009 r. Trudno stworzyć coś równie trafnego. Poznałyśmy się kilka lat temu, gdy wróciła do Trójmiasta z Indii. Nasze drogi zataczały różne koła, by w grudniu ubiegłego roku spotkać się na moment, przed jej przeprowadzką do Tajlandii. O swoich podróżach i doświadczeniach opowie nam Kobieta, która Wolność i Nomadyzm ma w sercu prawdopodobnie od zawsze.

Zdjęcia z podróży Beaty Jakuszewskiej
Malezja – Cameron= Higlands. Fot. Beata Jakuszewska

Magdalena Dietrich: Pamiętam naszą rozmowę przed moją pierwszą samotną podróżą do Rumunii. Czułam, że jest to miejsce dla mnie oraz że jestem gotowa do tego wyjazdu. Bardzo tego chciałam, a z drugiej strony było we mnie sporo wątpliwości. Wówczas Twoje doświadczenia oraz opowieści bardzo mnie zainspirowały. Ciekawi mnie jak to wyglądało u Ciebie. Kto, lub co, Tobie pomogło bądź stanowiło inspirację?

Beata Jakuszewska: Miło mi. Najbardziej mi pomogły marzenia, które zawsze z dużą siłą gnały mnie do przodu. Marzenia, dzięki którym nie czułam barier, przeszkód, strachu. I choć w podróży zawsze zachowuję zdrowy rozsądek i uważność, to siła marzeń jest najsilniejszą, jaką do tej pory poznałam. To, by żyć w zgodzie ze sobą, ze swoimi pragnieniami. Banalne, prawda? Ale nie. Bo dochodzi kwestia mierzenia siły na zamiary. Życie dobrej jakości, wypełnione marzeniami, zmianą i ruchem – to wszystko stanowi dla mnie największą inspirację i siłę napędową.

– Te marzenia, o których wspominasz realizujesz także w czasie samotnych podróży. Skąd pomysł, by bez towarzystwa ruszyć w świat?

– Samotne podróże wzięły się... same z siebie. Może ładniej by brzmiało: z podróżniczych książek, z opowieści inspirujących ludzi – ale nie. Tak po prostu. Nomadzka część mnie zawsze gnała mnie do przodu, sprawiała, że ruch i zmiana były stałymi pojęciami w moim życiu. I pewnego dnia po prostu złapałam pierwszy autostop, wybrałam się po raz pierwszy za granicę, utwierdziłam się w przekonaniu, że świat, jak i ludzie są dobrzy przy odrobinie czujności i uważności. I tak to trwa od lat. Czasami były to podróże samotne, czasami z kimś bliskim. To różne podróże, każda inna na swój sposób. Te z kimś bliskim niosą za sobą dużo wspólnych przeżyć, które cementują, pozwalają się poznać w różnych sytuacjach. Te samotne to taki czas ze sobą sam na sam – bo mimo że w podróży człowiek nie często bywa samotny, to jednak w tej sytuacji ma możliwość poznać lepiej siebie, złapać ze sobą fajny kontakt. Coś w tym jest, że podróżując samotnie zawsze więcej pisałam na swoim blogu – chciałam się dzielić tym, co przeżywam, co przytrafia mi się po drodze. Bo świat całkiem inaczej reaguje na samotnie podróżującą osobę.

– Co ma w sobie autostop, że za jego pomocą realizujesz swoje podróżnicze pasje?

– Zawsze czułam, że podróże autostopem dadzą mi dużo wolności poprzez spontaniczność, elastyczność na to, co może się wydarzyć. Wychodzisz na drogę, wystawiasz kciuk, zatrzymuje się samochód. Spotykasz człowieka, który zaistnieje w twoim życiu na chwilę, a może na lata. Słowa, wymiana myśli, spojrzeń na świat. A czasem po prostu zwykłe wspólne milczenie. Autostop ma w sobie magię. Pierwsze podróże autostopowe były po Polsce, ale dość szybko ruszyłam dalej – ku kolejnym krajom, kontynentom, przygodom.

Zdjęcia z podróży Beaty Jakuszewskiej
Afryka, Sahara. Fot. Beata Jakuszewska

– Podróżując autostopem spotykam się z opinią, że jest on bardzo niebezpieczny. Dość często słyszę to od pomocnych kierowców, z którymi akurat jadę. Ostatnio rozmawiałam na ten temat z innymi kobietami. Niektóre z nich biorą zawsze ze sobą w drogę gaz. Ty podróżujesz bez takich środków. Jakie porady związane z bezpieczeństem dałabyś innym osobom?

– Wszędzie może się coś wydarzyć – nikt nikomu nie obieca, że autostop jest i będzie bezpieczny. Ale przy zachowaniu zdrowego rozsądku i uważności nagle okazuje się, jak wielu dobrych i pomocnych ludzi jest na świecie. Budzi się zaufanie. Na pewno warto zastanowić się nad swoim ubiorem przed wyjściem na drogę i wystawieniem kciuka. Reguły kulturowe danego kraju powinny stać tu na pierwszym miejscu. To chyba, poza zachowaniem uważności, najlepsza wskazówka.

– Jakie miejsca poleciłabyś podróżującym kobietom?

– Indonezyjską wyspę Bali (pomijając jej turystyczną południową część), Malezja, Europa – to dobre i przyjazne miejsca na kobiece autostopowanie. W Polsce też jest całkiem przyjemnie.

Zdjęcia z podróży Beaty Jakuszewskiej
Indonezja, Bali, Ubud. Fot. Beata Jakuszewska

– Co takiego ma w sobie Bali?

– Bali to mieszanka smaków, zapachów, kolorów, wspaniałych ludzi i magii, jaka tkwi w tej wyspie. Pomijając południową, mocną turystyczną część, na podstawie której wyobrażamy sobie ten indonezyjski raj, Bali różni się mocno od katalogowych zdjęć. Pozostała część wyspy to czarne, wulkaniczne plaże, małe domki w dżungli, ludzie utrzymujący się z produkcji soli, magia obrzędów, balijskich rytuałów i gościnność, jaką czuje się na każdym kroku autostopując po wyspie. Urzekli mnie ludzie – wdzięczni i ciepli. Urzekły obrzędy. Zapachy i smaki pozwalały sięgnąć nieba, a widoki, wcale nie katalogowe, przyprawiały o szybsze bicie serca.

Zdjęcia z podróży Beaty Jakuszewskiej
Indonezja, Bali. Fot. Beata Jakuszewska

Podobne:

Zdjęcia z podróży Beaty Jakuszewskiej
Indonezja, Bali. Fot. Beata Jakuszewska

– A czy jest jakiś kraj, do którego obawiałabyś się pojechać bez towarzystwa?

– Dwa razy zastanawiałabym się, gdybym miała podróżować samotnie po Syrii i Jawie. Pomimo nie tylko złych wrażeniach z tamtych miejsc, bo spotkań życzliwych było niemało, nie polecam samotnym kobietom podróży autostopowych po tych rejonach.

– Poznawałaś wiele miejsc. Ciekawa jestem Twoich wrażeń z Indii i Maroko…

– Po Maroko podróżowałam autostopem pół roku, po Indiach i Nepalu 2 miesiące. Zupełnie różne miejsca. O Indiach marzyłam od lat i były dla mnie niemałym zawodem. Za to odkryłam tam tereny górskie, gdzie, w wysokich Himalajach, czułam się najlepiej. Maroko natomiast to czysty przypadek, spontaniczna decyzja o pozostaniu tam, na pustyni, na dłuższy czas. To piękna, surowa Sahara.

– Indie są krajem, o którym wiele osób marzy. W jaki sposób Ciebie rozczarowały?

– Jak już wspomniałam, Indie to było moje marzenie od lat. Nie miałam jakiś wielkich wymagań co do tego, co mogę tam zobaczyć, z czym się zetknąć. Chciałam brać ten kraj czysto, bez wielkich oczekiwań. I nie poczułam go jakoś szczególnie. Jako samotnie podróżująca kobieta nie czułam się tam najlepiej. Za to dzięki tej podróży trafiłam na jedno z najładniejszych miejsc, w jakich w życiu byłam. Pojechałam na północ Indii, w wysokie Himalaje, do Ladakhu. To buddyjskie królestwo to osobna część Indii, tak różna od reszty kraju. Ludzie, styl życia, obrzędy, widoki, świątynie – byłam zachwycona. Dlatego mówiąc o Indiach mam mieszane uczucia. Kraj jako taki mi do końca nie odpowiada, choć cieszę się, że mogłam go poznać, zobaczyć na własne oczy. Górska, północna część natomiast była spełnieniem wielkiego marzenia o zobaczeniu tak pięknej krainy w samym sercu Himalajów.

Zdjęcia z podróży Beaty Jakuszewskiej
Ladakh. Fot. Beata Jakuszewska

Zdjęcia z podróży Beaty Jakuszewskiej
Fot. Beata Jakuszewska

Podobne:

– Na czym polegał przypadek, dzięki któremu znalazłaś się w Maroko?

Maroko to było szaleństwo, spontaniczność, wielki apetyt na życie i głód przeżyć! Od lat marzyły mi się Indie, więc gdy skończyłam pierwsze studia magisterskie, spakowałam plecak i... trafiłam na pierwsze tanie loty do Maroka z Polski. To był listopad 2007. Spontanicznie kupiłam bilet, zaplanowałam drogę autostopową z Maroka do Indii i poleciałam! Nie wpadłam jedynie na to, że tak zakocham się w Saharze, na którą powiodła mnie droga i spotkani na niej ludzie, że zabawię tam 6 miesięcy Do Indii natomiast dotarłam prawie rok później – z Polski autostopem do południowo-wschodniej granicy Kazachstanu, przez Ukrainę i Rosję, a stamtąd tanimi liniami do Delhi. Po kraju jeździłam głównie autostopem, ale też lokalnymi autobusami z miejscowymi.