Martynika

Portal podróżnika

Dziś jest 19.04.2024

Imieniny obchodzą Adolf, Tymon, Pafnucy, Adolfa

Dodaj relację

Strona główna

gwarancja udanych wakacji

Na skróty przez kontynenty:

Martynika – najnowsze artykuły i relacje

Brak artykułów

Miejsca

Wyspa o długości 81 km i szerokości koło 34 km. Wiecznie zielona, wystająca ponad poziom morza w swym najwyższym punkcie do 1397 m. Na mapie świata, stanowi jeden z wielu drobnych skrawków lądu, niedbale rzuconych na wodach między Ameryką Północną a Południową.

Odkryta 15 czerwca 1502 roku przez Krzysztofa Kolumba. Przez zamieszkujących ją Indian nazywana była Mandinina czyli Wyspa Kwiatów.

Kolonią Francuską stała się w 1635 roku i do tej pory stanowi Departament zamorski Francji. Zamieszkująca ją ludność to potomkowie niewolników zwiezionych z Afryki, dla których brak autonomii stanowi kontynuację niewolnictwa. Jednak niezależność od Francji wiąże się z uszczupleniem funduszy z tegoż kraju, co spowodować może zubożenie Martyniki.

Wśród mieszkańców wyspy, żyje 1 procent potomków białych kolonizatorów. To właśnie oni mają pod kontrolą plantacje bananów i trzciny cukrowej oraz sieci handlowe, sektor finansowy czy hotele. Zwą ich Beke, co po francusku oznacza „białych z nabrzeża”, którzy niegdyś trudnili się zwożeniem niewolników z Afryki.

Przyroda Martyniki będąca piękną zasłoną historycznego cierpienia, z wyspy niewolników tworzy cos na kształt raju na Ziemi.

Nad północną częścią wyspy góruje wulkan Montagne Pelee, który w 1902 roku swoim wybuchem spowodował spustoszenie. Lawina piroklastyczna zmiotła z powierzchni ziemi miasto Saint- Pierre. Zaś teraz wyniośle wyznacza kształt wyspy, kusząc możliwością wspinaczki na jego szczyt. Nagrodą za trudy podejścia jest widok na całą wyspę, turkusowe wody morza Karaibskiego oraz wielkie przestrzenie błękitnego oceanu. Północ Martyniki obfituje w bujną tropikalną roślinność. Górzysty teren obrasta gęsta dżungla. Pasmo górskie Pitons du Carbet, ciągnie się na przestrzeni kilkudziesięciu kilometrów. Znajdują się tam rwące rzeki, tryskają gorące źródła i zieją chłodem liczne jaskinie.

Południe wyspy to teren który zajmują wzgórza, najwyższe to Diamant, sięgające 420 m n.p.m. Występuje tu roślinność sawannowa, rosną kaktusy i panuje w odróżnieniu od północy wyspy, klimat suchy. Wzburzone wody rozbijają się o klify, zaś kawałek dalej, wpływają spokojnie do małych zatoczek. Plaże olśniewają swą doskonałością, spokojne wody lekko obmywają złote piaski. Zaś zanurzając się w nich, można pływać do woli w towarzystwie ławic kolorowych ryb.

Pod względem przyrodniczym Martynika tętni doskonałością. Soczyste kolory dżungli, jaskrawe barwy kwiatów harmonizują tu z lazurową przestrzenią morza z jednej strony, zaś z drugiej oceanu. Martynikański raj to nie tylko miękki piasek pod stopami, orzeźwiająca woda i palmy dające cień. Martynikański raj smakuje najlepszym rumem, rześkim powiewem wiatru, sokiem kokosu spijanym prosto ze świeżego owocu. Martynikańska muzyka to śpiew cykad co noc, jej zapach to woń tysięcy kwiatów. Delikatna niczym kolibry licznie ją zamieszkujące, ciepła jak ludzie tu żyjący i piękna jak nasze wyobrażenia o raju. Wyspa o jednej twarzy, jednym uśmiechu i jednym pragnieniu… pragnieniu wolności. /Tekst: Magdalena Stępień/